Machiavelli's Gambit: An Investigation on the Origins of the Reason of State Doctrine
Arda TelliThis study aims to discuss the continuity established between Machiavelli's political thoughts and the doctrine of the reason of state. Machiavelli's political doctrine, which tends to grasp actual power relations without reference to elements of theological and transcendental legitimacy, makes him the founder of modern politics. The autonomy of politics brings human activity to the center of the politics. According to the traditional interpretation, Machiavelli's emphasis on the artificial partnership of politics with his ethical-political views constitutes the classical formulation of the theory of reason of state. The holistic reduction of the post-death doctrine of the thinker to the concept of Machiavellianism reinforces this understanding. However, the primary forms of the reason of state, which mean the denial of the moral and religious against politics, do not coincide with this theoretical ground. Botero, who conceptualized the theory of the reason of state, put forward the opposite perspective with Machiavelli's teachings in the 16th century. Unlike Machiavelli, Botero problematizes the autonomy of politics against morality and religion and tries to make them compatible with each other. In this direction, our study aims to evaluate the post-Machiavelli problematics of the reason of state theory in the 16th century. Secondly, in this study Machiavelli's understanding of the state will be discussed with the Machiavellian principle and the theory of reason of state. The unfolding of these two lines of discussion will allow us to point out the levels of Machiavelli's interest in the theory of the reason of state in his political doctrine and in his time.
Machiavelli’nin Gambiti: Devlet Aklı Doktrini’nin Kökenlerine İlişkin Bir Soruşturma
Arda TelliBu çalışma Machiavelli’nin politik düşünceleri ile devlet aklı öğretisi arasında kurulan sürekliliği tartışmayı amaçlamaktadır. Machiavelli’nin teolojik ve aşkın meşruiyet unsurlarına gönderimde bulunmadan fiili güç ilişkilerini kavramaya yönelen politik öğretisi onu modern politikanın başlangıç figürü haline getirmektedir. Politikanın fiili gerçekliğiyle kavranarak ahlaki ve dinsel olan karşısında özerkleşmesi, insani etkinliği politik olanın merkezine taşımaktadır. Geleneksel yoruma göre Machiavelli’nin etik-politik görüşleriyle politikanın yapay ortaklığına dair bu vurgusu, devlet aklı kuramının klasik formülasyonunu oluşturmaktadır. Düşünürün vefatı sonrası öğretisinin bütünsel olarak Makyavelizm kavramına indirgenmesi bu kavrayışı güçlendirmektedir. Ancak ahlaki ve dini olanın politika karşısında yadsınması anlamına gelen devlet aklının ilksel formları bu teorik zeminle örtüşmemektedir. On altıncı yüzyılda, devlet aklı kuramını kavramsal hale getiren Botero Machiavelli’nin öğretisiyle zıt perspektif ileri sürmektedir. Botero, Machiavelli’den farklı olarak politikanın, ahlak ve din karşısında özerkliğini sorunsallaştırır ve birbirleriyle uyumlu hale getirmeye çalışır. Çalışmamız bu doğrultuda ilk amaç olarak devlet aklı kuramının on altıncı yüzyıl bağlamında Machiavelli sonrası problematiklerini değerlendirmeyi amaçlamaktadır. İkinci bir amaç olarak bu çalışmada Machiavelli’nin devlet anlayışının, Makyavelizm ilkesi ve devlet aklı kuramıyla ilişkisi ele alınacaktır. Bu iki tartışma hattının serimlenmesi Machiavelli’nin politik öğretisinde ve yaşadığı dönem içerisinde devlet aklı kuramıyla ilgisinin düzeylerine işaret etmeye olanak sağlayacaktır.
