Engellilik Tarihi Yazıları
Osmanlı Devleti’nde Deliliğin Tıbbileştirilmesi ve 1876 Bimarhaneler Nizamnamesi
Fatih ArtvinliOsmanlı Devleti’nde modern anlamda psikiyatri ve profesyonel anlamda ruh sağlığı uzmanının (alienist/ psikiyatrist) ortaya çıkışı 19. yüzyıl ortalarında gerçekleşmiştir. Dr. Luigi Mongeri’nin (1815-1882) önce Süleymaniye Bimarhanesi’nde ardından Toptaşı Bimarhanesi’nde uygulamaya çalıştığı reformlar, bir yandan bu kurumların içinde bulunduğu şartları ve hasta bakımını iyileştirmeye diğer yandan ise deliliğin diğer hastalıklar gibi ele alınması ve geniş anlamıyla tıbbileştirilmesi sürecine katkıda bulunmuştur. Osmanlı Devleti’nin ve tıbbi otoritenin deliliğe bakışındaki ciddi dönüşümlerden biri de Mongeri’nin kaleme aldığı ve 15 Mart 1876 tarihinde yürürlüğe giren Bimarhaneler Nizamnamesi’dir. Kurum olarak bimarhanelerin ruhsat, idari işleyiş, idari sorumlulukları, taşradan merkezlere sevkle ilgili süreçleri, hastaların giriş, çıkış, kayıt ve tedavi süreçlerini ayrıntılandıran toplam 22 maddeden oluşan Bimarhaneler Nizamnamesi, büyük ölçüde Fransa’daki 30 Haziran 1838 tarihli Akıl Hastaları ile ilgili Kanun’un çevirisidir. Nizamname ile birlikte hazırlanan 20 soruluk form ile bimarhaneye gönderilen kişinin sosyal ve tıbbi durumunu, daha özel olarak da deliliğinin türünü ve belirtilerini aydınlatmaya yönelik bilgiler elde edilmek istenmiştir. Bu makalenin amacı, Osmanlı Devleti’nde deliliğin tıbbileştirilmesi sürecinin önemli bir aşamasını temsil eden 1876 Bimarhaneler Nizamnamesi’ni incelemek; nizamname ve eklerinin hazırlanma gerekçelerini, içerdiği maddeleri, getirdiği değişiklikleri ve uygulamaları ele almaktır.
The 1876 Regulation on Mental Asylums, and the Medicalization of Madness in the Ottoman Empire
Fatih ArtvinliThe emergence of psychiatry as a modern discipline, and of the psychiatrist (alienist) as a professional mental health specialist, in the Ottoman Empire dates back to mid-19th century. While the reforms of Dr. Luigi Mongeri (1815–1882) implemented at Süleymaniye Mental Asylum, and later at Toptaşı Mental Asylum, improved conditions and patient care, they also paved the way to approaching madness as another disease, and to its further medicalization. A significant transformation in the mentality of the Ottoman state and medical authorities regarding madness is embodied in the Regulation on Mental Asylums, prepared by Mongeri, which took effect on March 15, 1876. The Regulation is an abridged version of a French Law of 1838 (Loi des aliénés) with only minor changes and adaptations. It consisted of twenty-two articles that elaborated on permits, administrative processes, and responsibilities; rules regarding transfers from the provinces to the centers; the admission and discharge of asylum patients, their records, and treatment processes. The patient questionnaire attached to the Regulation included twenty questions, and aimed to collect information on social and medical conditions, concerning especially the type of madness and the patient’s symptoms. The aim of this article is to examine the Regulation on Mental Asylums, its important role in the medicalization of madness in the Ottoman State, and to discuss the background, articles, changes, and practices it brought about.