Memlükler Dönemi İlim Geleneği (13.-14. Yüzyıllar)
Memlükler Dönemi Dârülhadisleri (7.-8./13.-14. Asır Özelinde)
Fatih ÇimenMemlük Devleti’nin hüküm sürdüğü 7./13. asrın ikinci yarısından 10./16. asrın ortalarına kadar olan zaman dilimi (648-922), hadis ilimlerinin en verimli olduğu dönemlerden biridir. Önemli hadis kaynaklarına yazılan mufassal şerhler, râviler hakkında yazılmış muteber ricâl kitapları, hadis tarihinin en başarılı zevâid ve hadis usulü eserleri bu dönemin ürünleridir. Memlükler döneminde hadis ilminin gelişiminde birçok faktör söz konusudur. Moğol saldırıları nedeniyle İslâm coğrafyası içerisinde en güvenli bölge olması ve bu nedenle âlimler için toplanma merkezi teşkil etmesi yanında, Memlük sultanlarının ilme ve âlime olan saygı ve destekleri bunlar arasında sayılabilir. Hadis ilminin Memlükler dönemindeki gelişiminde bir diğer önemli etken ise aralarında İbnü’s-Salâh (ö. 643/1245), Nevevî (ö. 676/1277), Mizzî (ö. 742/1341) ve Zehebî (ö. 748/1348) gibi bugün de hadis alanında otorite olarak kabul edilen isimlerin görev yaptığı dârülhadislerdir. Memlükler döneminde Mısır, Suriye, Kudüs ve Hicaz bölgelerinde müstakil olarak hadis ilmine dair eğitimlerin yapıldığı birçok dârülhadis kurulmuştur. Bu çalışmada Memlükler döneminin özellikle 7.8./13.-14. asırlarına tekabül eden diliminde, mezkûr bölgelerde kurulan dârülhadisler ve buralarda görev yapan muhaddisler ele alınacaktır.
Dār al-Hadiths of the Mamluk Period (7-8th/13-14th Centuries)
Fatih ÇimenThe period the Mamluks ruled, i.e. from the second half of the seventh to the mid-tenth century (648-922 AH), was one of the most productive periods of hadith sciences in Islamic history. The most detailed commentaries on major hadith compilations, most reliable books on hadith narrators, and the most famous zawāʾid and hadith-style works in the history of hadith discipline were produced during this period. There are many factors that affected the development of the science of hadith during the Mamluk period. It was the safest center of scholarship in the contemporary Islamic lands in the face of Mongol threat, and Mamluk sultans’ respect and support for scholars was mostly unmatched. Moreover, important hadith scholars such as Ibn al-Salāh (d. 643/1245), al-Nawawī (d. 676/1277), al-Mizzī (d. 742/1341) and al-Dhahabī (d. 748/1348) lived during this era. The period also witnessed the construction of many dār al-hadiths in Egypt, Syria, Jerusalem, and Hijaz regions, where training on the science of hadith was carried out independently. This paper will study the dār al-hadiths established in the abovementioned regions especially in the seventh and eighth centuries, as well as the hadith scholars working there.