Emine

Assoc. Prof. Dr.

Esra

Ahmet

Mustafa

Prof. Dr.

Henryk

Mehmet

Assoc. Prof.

Yüksel

Ayna

2025 HAZİRAN ÖZEL SAYISI İÇİN MAKALE ÇAĞRISI

2025 ARALIK ÖZEL SAYISI İÇİN MAKALE ÇAĞRISI

TÜRKİYAT MECMUASI MAKALE ÖDÜLÜ

Fuat

The determination of land and maritime borders has been of paramount importance in the nation-state building processes of Türkiye and Greece. The Treaty of Lausanne (1923) marked the final stage of this process and estab lished the fundamental principles for the delimitation of borders. For instance, while determining the sovereignty boundaries between Türkiye and Greece, the transfer of sovereignty over islands that were still under the de facto occupation of Greece and Italy was accepted. It was further stipulated and regulated that the islands whose sover eignty was transferred would maintain a demilitarized status. Regarding land borders, two significant points stand out. The first is that the deepest point of the Meriç/Evros River (the Thalweg line) was accepted as the boundary line when delineating the border between Türkiye and Greece. Border determination commissions would demarcate this boundary after the treaty came into force. The second is the mutual demilitarization of a 30-kilometer-deep zone along the Thrace border. The demilitarization arrangements were implemented through established commissions. Additionally, the (Turkish-Greek) Border Determination Commission was tasked and authorized with marking the border in Thrace and resolving any potential disputes. However, the commission’s work was predominantly limited to land borders. At the outset of its work, the Turkish-Greek Border Determination Commission reached a consensus on certain principles. Accordingly, in the event of a change in the riverbed, the boundary would be definitively determined on the basis of the current state of the river as depicted in the maps prepared by the commission, rather than the boundary shifting with the riverbed. Both the riverbed and the entire boundary line would be determined by triangulation points on the existing maps. The boundary would be established with the strict condition that the people on each side would have the right to use the water up to the midpoint of the riverbed from their respective shores. Regardless of the boundary drawn and defined in the maps prepared by the commission, the bordering governments’ control and authority over railway lines would extend to the midpoint of these bridges. The determined boundary line would be marked on maps and physically demarcated with boundary stones on the ground. The Türkiye-Greece border, as accepted by the Athens Protocol on November 3, 1926, although it definitively estab lished the sovereignty boundary, required revision and adjustment due to the structural characteristics of the river basin. Flooding issues caused by irregularities in the river flow and changes in the riverbed necessitated cooperation and joint projects between the parties. These arrangements were attempted to be implemented through newly established joint commissions. The least contentious part of the shared borders between Türkiye and Greece is the land border in the Karaağaç region, where no significant issues have arisen. On the other hand, the main disputes concern maritime boundaries. This is because no joint work has been undertaken to address the maritime sovereignty boundaries between Türkiye and Greece. When examining the provisions related to the transfer of sovereignty in the Treaty of Lausanne, no statement is found regarding what the maritime boundary between the two countries should be. The parties need to make technical, political, and legal joint efforts to eliminate this ambiguity. The decision to mutually demilitarize the 30-kilometer-deep zones along the borders of Türkiye, Greece, and Bulgaria is a result of the security concerns these countries have regarding each other’s identities and intentions. The transformation of the Pacte d'entente Cordiale between Türkiye and Greece into the Balkan Pact with the inclusion of Yugoslavia and Romania shortly thereafter was one of the limited efforts to preserve peace and stability before World War II. The Thessaloniki Agreement signed between Bulgaria, Greece (as the presiding country of the Balkan Pact) and Türkiye in 1938 mutually lifted demilitarization obligations. As demonstrated in this study, the border arrangements between Türkiye and Greece, established within the frame work of the principles set by the Treaty of Lausanne, pertain only to land borders. There is a need for regulation regarding maritime boundaries. The next stage concerns the airspace over land and maritime territories. Currently, there is also a conflict between Türkiye and Greece over the extent of the Greek national airspace. The relations between Türkiye and Greece are directly related to border arrangements. On the one hand, the fact that border arrangements, which represent national sovereignty and territorial integrity, have not yet been tied to a treaty status, and on the other hand, the addition of new sovereign rights to states in international law negatively affects these &nbsp;states’ international relations. This study has focused on the determination of land, river, and maritime borders between Türkiye and Greece, arguing that maritime sovereignty boundaries have not been definitively established and that there are deficiencies in this regard.

Türkiye-Yunanistan İlişkilerinde “Sınır” Kavramı

Zehra

After the establishment of the Greek State, the hostility that had been built between the states due to the events of the Turkish-Greek War and the Balkan Wars in the last period of the Ottoman Empire and the Greek occupation during the War of Independence changed as of 1930, when the exchange problem was completely resolved, and instead a new process based on “friendship” originating from mutual concerns and interests began. The friendly relations continued until the mid-1950s, when the Cyprus issue became a priority, due to the agreements signed between the two countries, especially the Balkan Pact, mutual visits, Türkiye's support during the Second World War, the financial and military aid of the US to Türkiye and Greece after the war, the struggle against communism in line with common goals and, in connection with this, participation in the Korean War. ENOSIS activities, which aimed to connect Cyprus to Greece, increased with the demands of the Greeks as of 1878, when England temporarily seized Cyprus, and activities on the island continued in line with this purpose. In response to these, the Turkish Cypriots carried out several activities, especially organizations and public meetings, and demanded support from Türkiye. Türkiye, which did not want its friendly ties with Greece to be damaged, tried to show a cautious attitude on this issue until Greece took the Cyprus issue to the United Nations. Turkey, which turned its attention to Cyprus after Greece took the issue to the United Nations, broke its silence when the Greeks started armed actions, which formed the basis of EOKA to unite Cyprus with Greece, abandoned its status quo approach and began to voice its rights over the island by putting forward the “Turkish Thesis”. While the Greeks contributed to the tension in relations between the two countries with their acts of terror and their press publications, especially after April 1955, Türkiye followed the developments in Cyprus and Greece with concern, and a new period in which anger would gradually prevail in the Turkish public opinion began. Protests took place in an environment that became tense with mutual provocations, and on the eve of the rally to be held in Taksim, where extraordinary measures were taken beforehand, the masses were mobilized and looted following the news that a bomb had exploded at Atatürk's house in Thessaloniki. While the Events of September 6-7 shaped both domestic and foreign political developments, it also caused a separate crisis between Türkiye and Greece. Greece first blamed Britain and then Türkiye for the bombing incident and put forward some conditions to participate in the Balkan Pact and NATO meetings. In this context, Greece, trying to assume the role of the protector of Türkiye's Greek citizens who were harmed by the Events of September 6-7, sent notes to Türkiye, including the condition that the damages be compensated. Turkish government officials, especially President Celal Bayar and Prime Minister Adnan Menderes, initially adopted a cautious stance against this attitude of Greece, including banning the Martial Law Administration from speaking against Greece, and made statements that friendship with Greece should be maintained in line with common interests. While there were reactions from the opposition in Türkiye, the government also said in private meetings that Greece was pursuing an opportunistic policy. It was stated that the Greek governments acted in favor of their own public opinion and that a 40-page document accusing Türkiye was prepared. After the heat of the events passed on the one hand, those who were deemed responsible were tried in the Martial Law Administrative Courts, and the damages were compensated, and on the other hand, the methods to be followed against Greece's attitude, which had begun to be characterized as “provocative”, were determined. In this process, during which the opposition criticized the government for remaining passive, the Turkish government, which argued that the events were a systematic movement, determined its path as remaining loyal to international agreements and treaties, frequently stating that there was no responsibility and that the necessary measures were taken, to compensate for the damages of the Events of September 6-7 and to provide information and warn against provocative attitudes if necessary. In the interrogations in the September 6-7 Incidents Case, which was heard as a separate case in the High Court of Justice established in Yassıada after the intervention of May 27, 1960, the role of Greece would come to the agenda again, and government officials from the DP period would evaluate the events as a systematic movement and point out the role of Greece. In the following process, a similar response was given to Greece's attitude, leaving aside the sensitivity, especially by canceling some protocols and smuggling publications into the country. However, when it was seen that these events created a situation to the detriment of Türkiye, statements reminding the friendship with Greece were made again. After the Cyprus issue was resolved with the Zurich Treaty on February 11, 1959, and the London Treaty on February 19, &nbsp;1959, relations would enter a normalization process again with the fact that Türkiye and Greece applied for Common Market membership in January 1960.

Türkiye’nin Yunanistan’a Bakışında 6-7 Eylül 1955 Olaylarının Etkisi

Ünsal

The Greek state, which founded with the support of the Western powers following the success of the Greek rebellion, was faced with budgetary problems on the one hand and social problems arising from the creation of a modern state on the other. As a result of these problems, Greece experienced its first official bankruptcy in 1843, and the expansionist policy that began within the framework of the 'Megali Idea' led the country to make efforts that went far beyond the elements of national power. The influence of the army on politics, which developed along with this policy, was one of the most important problems in Greek domestic politics. Greece, which wanted to continue its expansionist policy in Anatolia but was defeated in the Turkish War of Indepen dence, then had to deal with the problems caused by the compulsory exchange of population in Asia Minor and the bankruptcy of 1932, triggered by the economic crisis of 1929. The Metaxas dictatorship in 1936 and the Second World War left a deep mark on the economy and social structure of Greece. In the internal conflict between the pro-royalists and the communist rebels that began in the country after the Second World War, the pro-royalists won the war with the support of the West. In this context, the role of US and British aid, which Greece received due to its geographical position, in winning the war cannot be denied. This massive aid, both military and financial, was the most effective factor in preventing Greece from adopting a communist regime. However, due to the socio-political structure of Greece, there were problems in the efficient use of this aid and the establishment of a stable government in the country, and in this context the American military delegation and the US embassy preferred to work with the military high command rather than with Greek politicians. General Papagos also stands out in this choice. Given his successful leadership in the Civil War and his undisputed power over the Greek Army afterwards, the Americans' choice of Papagos was quite logical. Papagos was heavily supported by the US Embassy, both in his control of the army and in his later resignation and entry into politics. This support, together with the economic development environment created by Marshall Aid, meant that Papagos was seen by the Greek public as the expected saviour of the country, and Papagos and the party he founded achieved great success in the 1952 elections and came to power alone. This event constitutes the main research question of this article. This deliberate decision by the US to keep Greece in the Western camp would later prove to be an important factor in the Greek army's intervention in politics. In other words, while the economic and political support provided led the military to feel independent of the government and to intervene in politics, it also paved the way for Greece to become a permanent member of the Western camp, just as the US wanted. The period in which General Papagos ascended the ranks of Greek politics coincided with a time when Greece elected to adopt a more proactive stance on the Cyprus issue. During this era, General Papagos assumed an instrumental role in bringing the Cyprus problem to the forefront of the international agenda, while the EOKA terrorist organisation initiated actions aimed at consolidating nationalist votes in Greece. This study will explore the ascent of General Papagos within the Greek political landscape and the proactive policy pursued by him about Cyprus problem. The study is mainly based on Greek literature. Some sources that critically analyse Marshall Aid and US influence in Greece are also included. The study briefly touches upon the Greek civil war and analyses the process from General Papagos' assumption of command of the Greek army to the elections he won in 1952. In connection with this process, the domestic and economic policies pursued by Papagos in 1953 and 1954, and the US support for these policies, are also mentioned. In connection with this process, the policies pursued by Papagos in 1953 and 1954 about Cyprus problem are also mentioned.

Soğuk Savaş’ın İlk Dönemlerinde Yunanistan’da Ordu-Ekonomi  İlişkisi ve Kıbrıs Sorunu: General Aleksandros Papagos

Mevlüt

Izmir is one of the shining cities of Europe in the 19th century. Known as Little Paris, Izmir is a city that European states wanted to dominate. There are reasons that make Izmir so important. First of all, Izmir was an important port city in the Eastern Mediterranean. In addition, the hinterland of Izmir was extremely rich in terms of natural resources and fertile in terms of agricultural areas. When Italy and Greece won World War I, they started competing. Izmir had historical importance for both countries. Italy claimed to be the heir of the Eastern Roman Empire, and Greece claimed to be the heir of the Western Roman Empire. At the end of World War I, Italy and Greece entered into a fierce competition to dominate Izmir, the pearl of the Eastern Mediterranean. Italy was in an advantageous position in the competition because the city in question was promised to it by secret agreements signed during the war. However, as seen in many examples in history, countries that were allies in a war come into conflict of interests after they win the war. This is also the case with the relationship between Italy and its allies, England, France and the United States. England in particular used the fact that the secret agreements were not signed by Russia because it had left the war early as the basis for its diplomatic arguments. While it is true that Russia did not sign the secret Treaty of St. Jean de Maurienne, England’s real aim was to invalidate the promises made to Italy. The denial of its allies’ signatures put Italy at a disadvantage in its competition with Greece over Izmir. Although Greece entered the war in its final year and had no contribution to the victory, it had the unlimited support of England, or rather of England’s Grecophile Prime Minister David Lloyd George. The real struggle between Italy and Greece for the possession of Izmir took place in Izmir. Greece had an advantage over Italy in this competition as well. Because the fact that a significant number of local Greeks and Greek citizens lived in Izmir changed the balance significantly. Greece used this power to intimidate the Turks and, more than that, the Italians. The show of force reached such a point that Italian citizens were killed, injured and Italian businesses were damaged. Italian documents showing that there was a large return migration of Greeks and Greek citizens to Izmir after the armistice also reveal another truth. The Greeks used some innocent and legal activities to camouflage their real aims in order to seize Izmir. Extremely humane behaviors such as sending health personnel and health supplies were abused, and Greek agents and military personnel were sent under the guise of health personnel, and weapons and ammunition were sent under the name of health supplies. It was also seen that this material was used not only against the Turks, but also against the Italians. The Greeks’ show of force in Izmir and their violent actions against the Turks and Italians were misrepresented to the European public. The propaganda claiming that “Muslims were massacring Christians” was also effective in Paris. Although Izmir was the center of the Greek-Italian rivalry, the decision on whether Italy or Greece would dominate Izmir would be made at the peace conference in Paris. For this reason, the Greeks in Paris, the center of Italian and Greek propaganda, carried out extremely effective work on this issue. The Greek Prime Minister Eleftherios Venizelos, aware of the results of multi-faceted work and the support of the European public, took the lead in the race to occupy Izmir. Venizelos, who also made good use of the sympathy of England and Europe for Greece, received permission to land troops in Izmir at the Peace Conference. The Turks launched a struggle for their homeland against Greece, which had landed troops in Western Anatolia in order to make Izmir and its hinterland their homeland. In this struggle, Italy took revenge for the bad and dishonorable treatment it had received from its allies by giving all kinds of support to the Turks. Thus, a spiritual alliance was established between the Turks and the Italians against the Greeks, which strengthened the bonds of friendship between the two seemingly hostile but actually friendly peoples.

Mondros’tan İşgale Kadar İzmir’de İtalya-Yunanistan Rekabeti

Mert

Assist. Prof. Dr.

Metaxas’s early career was shaped by the irredentist ideology of the “Megali Idea,” which sought the expansion of Greece into territories historically associated with Hellenic civilization, including parts of Ottoman Turkey. However, his direct experience in the disastrous 1897 Greco-Turkish War and later military engagements made him increasingly skeptical of reckless expansionist policies. By the time of the Greco-Turkish War (1919–1922), Metaxas had already developed a cautious stance, foreseeing the strategic and military limitations of Greek ambitions in Anatolia. His opposition to Eleftherios Venizelos’s aggressive interventionism was later vindicated by Greece’s defeat and the subsequent Treaty of Lausanne (1923), which established the modern borders between Greece and Turkey. Before assuming political leadership, Metaxas had a distinguished military career that significantly shaped his strategic outlook on Turkey. As a graduate of the Hellenic Army Academy and later trained in Germany, he developed a strong appreciation for disciplined military strategy and realism in foreign policy. During the Balkan Wars (1912 1913), Metaxas played a key role in the planning and execution of Greek military operations, which ultimately led to the expansion of Greek territory at the expense of the Ottoman Empire. However, despite these successes, he remained wary of overextending Greek ambitions, a view that put him at odds with the more expansionist Venizelist faction. Metaxas’s cautious approach was evident during the Greek occupation of Smyrna in 1919. He strongly opposed the campaign, warning that it would provoke a stronger Turkish nationalist resistance under Mustafa Kemal Atatürk. His predictions proved accurate when the Greek military suffered a decisive defeat in 1922, leading to the catastrophic population exchange between Greece and Turkey. These events cemented his belief in pragmatic realism over nationalist adventurism, reinforcing his later policies of maintaining stable relations with Turkey. Following Greece’s painful experience in Anatolia, a new era of Turkish-Greek relations began under Mustafa Kemal Atatürk’s leadership. Metaxas, despite his authoritarian leanings, recognized the importance of maintaining a stable relationship with Turkey. The 1930s saw a significant improvement in diplomatic ties, culminating in the Greco-Turkish Friendship Agreement of 1930. While this agreement was initially negotiated under Venizelos, Metaxas continued this policy of rapprochement after assuming power in 1936. His regime maintained cordial relations with Turkey, viewing it as a key partner in the broader context of Balkan stability. One of the most notable moments in Metaxas’s engagement with Turkey was the reciprocal state visits between Turkish and Greek leaders in 1937. İsmet İnönü’s visit to Athens, followed by Metaxas’s visit to Ankara, reinforced bilateral trust and diplomatic goodwill. Atatürk’s famous declaration that “the borders of the Balkan allied states are a single border” underscored the significance of Turkish-Greek cooperation in the region. These developments aligned with the broader framework of the Balkan Pact of 1934, in which Greece and Turkey, alongside Yugoslavia and Romania, sought to counter external threats, particularly from expansionist Italy and revisionist Bulgaria. Metaxas’s tenure was marked by increasing concerns over Italy’s aggressive posture in the Mediterranean. When Mussolini’s forces invaded Greece in October 1940, Turkey’s response was critical in preventing Greece from facing a two-front war. Turkey, under President İsmet İnönü, issued warnings to Bulgaria, discouraging any opportunistic aggression against Greece. This diplomatic maneuver helped Greece concentrate its military efforts against Italy without the fear of a simultaneous Bulgarian incursion. Furthermore, Turkish humanitarian assistance to Greece during the war demonstrated the practical benefits of improved bilateral relations. The Turkish Red Crescent provided essential medical supplies and food aid to the Greek population, showcasing a rare moment of solidarity between the two nations despite their historically fraught relationship. These actions were particularly significant given the broader context of World War II, where alliances and enmities were constantly shifting. Metaxas’s approach to Turkey highlights a pragmatic dimension of his leadership that contrasts with his otherwise authoritarian and nationalist domestic policies. His willingness to maintain a working relationship with Turkey, despite the deep-rooted historical animosities between the two nations, played a crucial role in fostering regional stability during a volatile period. While his authoritarian regime remains a subject of intense criticism, his foreign policy decisions regarding Turkey contributed to a foundation of cooperation that would influence Turkish-Greek relations in the decades to follow. &nbsp;His legacy in Turkish-Greek relations serves as an example of how pragmatic diplomacy can sometimes override historical grievances, ensuring stability in a region historically plagued by conflict.

Mücadeleden İş Birliğine: Türk Yunan İlişkileri Bağlamında Bir  Yunan Liderinin Yaşam Öyküsü İoannis Metaksas (1871-1941)

Günver

Sports also contributes to the development of international relations within the framework of its political and cultural dimensions. The dynamic character of sports has a significant impact on the mutual relations between states. In this sense, the effects of sports on diplomacy in the bilateral relations of the Republic of Türkiye are remarkable. In this research, it will be touched upon how the political relations of the states of Türkiye and Greece, which had conflicting interests and acted with feelings of hostility for many years, were enriched with sports activities. The fact that no holistic research has been conducted on this topic until now makes the study unique. The relations between Greece and Turkey, which was an occupying power in Anatolia from May 1919 to September 1922, were quite problematic and tense until the 1930s, when the possibility of a new war in the world increased. The rapprochement between the two countries reached an important level when Venizelos visited Turkey as prime minister in October 1930. Before the visit, the exchange problem was resolved on June 10, 1930. During Venizelos visit on October 30 1930, the "Treaty of Friendship, Neutrality, Conciliation and Arbitration" was signed between the two states in Ankara. Türkiye and Greece concretized the idea of Balkan Union, which had been discussed since 1927, by holding meetings in Athens in 1930 and in Istanbul in 1931. Mutual negotiations resulted in an agreement on September 14, 1933, and with the participation of Romania and Yugoslavia in this union, the Balkan Pact was established in Athens on February 9, 1934, and the borders were secured. After the signing of the Balkan Pact, there was a honeymoon period between Türkiye and Greece. With the "Turkish-Greek Friendship" agreement on April 27, 1938, the two countries confirmed the 1930 and 1933 documents and strengthened the provisions. Bilateral relations that developed in the 1930s following the Treaty of Lausanne led Türkiye and Greece to a process of peace and reconciliation. As a reflection of this political rapprochement, sports activities also played an important role. Turkish-Greek sports relations have developed especially in branches such as football, athletics and wrestling. The first official sports competitions began in the late 1920s, and friendly matches between Turkish and Greek teams attracted attention during this period. The matches, especially held in the cities of Istanbul, Izmir and Athens, eliminated the tension between the people of the two countries in previous years and created a basis for social and cultural cooperation. Since 1930, they have shown the unifying power of sports by playing matches with the well established clubs of Istanbul, Galatasaray, Fenerbahçe, Beşiktaş, and the leading sports clubs of Izmir, Altay, Göztepe, Karşıyaka, İzmirspor, Altınordu, and the famous teams of Greece, Aris, Enosis, Apollon, Panatinaikos, Olimpiakos. Some clubs on the Aegean coastline have integrated their visits to the nearby Greek islands of Chios and Lesbos with sports matches. Competitions with Greek soccer teams have often turned into national excitement and enthusiasm in the eyes of the Turks. While the press of the period reported the sports matches as ordinary news, they conveyed these matches to their readers in minute detail. When Galatasaray defeated Aris 5-1, the athletes were carried on their shoulders from the field to the club, and the joy of victory continued until the morning in Beyoğlu. Unpleasant incidents did not occur during soccer matches between the two countries. The events that occurred in the match played between the Fenerbahçe Olympiakos teams in Istanbul in 1931 cast a shadow on the atmosphere of friendship. The events created an environment that would obscure political rapprochement and reached dimensions that would harm Turkish-Greek relations. The events that took place in the Fenerbahçe-Olympiakos match, as a result of the spectators entering the field after Fenerbahçe's goal and a spectator punching the Greek goalkeeper in this confusion, had an important place in the Turkish and Greek press. The tension was restrained by the common sense approaches of Turkish and Greek officials. Those responsible were punished by the Turkish authorities. The Greek goalkeeper apologized. Despite these individual negativities, Turkish-Greek football matches continued until the end of 1936. It is noteworthy that Fenerbahçe did not play against Greek teams after this date. The Balkan Games held an important place in Turkish-Greek sports relations. These games were first organized in 1929 under the leadership of Greece during World War II. It aimed to strengthen the friendship and cooperation between the Balkan countries through sports, which continued until the first years of World War II. Türkiye and Greece actively participated in this organization and faced each other in many branches such as athletics, football and wrestling. The Balkan Games allowed the athletes of the two countries to come together in the international arena and enabled the development of friendly relations as well as competition. At the same time, the mutual visits of athletes and fans increased cultural interaction and contributed to the creation of a peaceful environment in the Balkan geography. Mutual competitions were also organized in individual sports such as cross-country running, athletics, tennis and wrestling, and these events reinforced both competition and friendship. The mutual visits and camps of the athletes contributed to the development of the sports culture between the two countries. Türkiye held its first national basketball match with Greece. Although Turkish-Greek sports activities experienced ups and downs from time to time in parallel with the political relations of the period, they generally continued in a friendly atmosphere. In this process, sports made a significant contribution to the strengthening of diplomatic relations between the two countries and the rapprochement between peoples. Additionally, the sports press also played an important role during this period. Turkish and Greek newspapers covered the competitions in detail, and sports writers devoted extensive coverage to the matches between the two countries. In this way, it has been seen that sports contribute to increasing the dialog between peoples. Considering the Turkish-Greek relations between 1923 and 1950, sports became a tool not only for competition but also for cultural interaction and friendship.

Türkiye Yunanistan Spor Faaliyetleri (1930-1950)

Ayşe

Uğur

Turkish-Greek relations extend from the Ottoman Empire to the Republic of Türkiye. The relationship between the Turkish and Greeks has undergone periodic changes throughout history, particularly influenced by political devel opments. The starting point of these relations is the Ottoman Empire, a multi-ethnic entity that consisted of two major groups: “Muslims and non-Muslims.” The Greeks, along with the Armenians and Jews, were part of the non-Muslim subjects. The widespread effects of the French Revolution also influenced the Ottoman Empire, leading to uprisings in the Balkans, with Greece being the first to gain independence from the empire in 1821. This marked the end of four centuries of Ottoman rule. With the establishment of the independent Kingdom of Greece in 1830, the Turks were perceived in Greek national consciousness as the “Enemy” or “The Other.” During World War I, the defeat of the Ottoman Empire led to the Greek occupation and the attempted annexation of Western Anatolia. However, the Turkish nation’s struggle for independence under the leadership of Mustafa Kemal Pasha resulted in victory, and Western Anatolia was reclaimed. One of the significant historical events between the two countries is the 1923 Population Exchange. This exchange, a crucial factor in the nation-building processes of both Türkiye and Greece, forcibly relocated approximately two million people between the two nations. Between 1923 and 1950, the process of rapprochement and cooperation between Türkiye and Greece was significantly influenced by the communication between their leaders, Mustafa Kemal Atatürk and Eleftherios Venizelos. The efforts of these two post-war states to find solutions to problems and improve neighborly relations continued in a balanced manner. In more recent history, the first wave of migration of Istanbul Greeks to Greece began with the events of September 6-7, 1955, followed by the forced migration of 1964. However, a positive shift in Turkish-Greek relations began in 1999. During earthquake disasters in both countries, government-backed aid efforts and increased mutual assistance between the people fostered stronger ties. Additionally, post-1999 developments in trade created a mutually benefi cial atmosphere. Fundamental issues such as Cyprus, the Aegean Sea, minority rights, and the Ecumenical Patriarchate remain areas of contention, with periodic attempts at resolution. Nevertheless, both nations have demonstrated mutual support in times of disasters such as earthquakes, wildfires, and floods. Over time, it has become evident that political dynamics and other periodic influences have shaped not only political relations but also social and cultural interactions.In the digital age, daily lives and, consequently, communication methods have been shaped by technology and the internet. Our study examines how Turkish-Greek relations and communication are reflected on social media in the digital era. This analysis was conducted through posts shared using hashtags such as #TürkYunanDostluğu, #Turkish GreekFriendship, #TürkiyeYunanistan, and #TurkeyGreece on Instagram. A total of 4,321 posts were retrieved through a search using these hashtags, but only 2,357 were shared from public accounts. Therefore, the study proceeded with the analysis of these 2,357 posts, of which 58 were posted between January 1, 2024, and December 31, 2024, by 54 distinct accounts. Five research questions were formulated for analyzing the posts: (1) Nationality of account owners (Turkish, Greek, or other); (2) Message conveyed in the posts (positive, negative, or neutral); (3) Type of accounts (personal, business, or content creator); (4) Content categories (travel, entertainment, informational, language education, news, culture, politics, advertising, personal); and (5) Type of visual content used (photo or reels). The data analysis revealed that the most frequently used hashtag was #TürkYunanDostluğu with 28 posts, followed by #TürkiyeYunanistan with 11 posts, #TurkeyGreece with 10 posts, and #TurkishGreekFriendship with 9 posts. Of the 54 account owners, 39 were Turkish, 5 were Greek, and 10 belonged to foreign nationals classified under the "other" category. Among the 58 examined posts, 41 conveyed positive messages, 3 were negative, and 14 were neutral. Regarding account types, 27 were personal accounts, 15 were content creator accounts, and 12 were business accounts. In terms of content type, 13 posts were advertisements, 12 were news-related, 10 were personal, 7 were cultural, 5 were travel-related, 10 provided informational content, and 1 focused on language education. Notably, there were no posts related to entertainment or politics. Regarding the use of visual media, 54 posts contained photos, while only 4 used reels, indicating a higher preference for photo-based sharing. The analysis of the Instagram posts examined in our study reveals that technological advancements have fostered a new form of interaction and connection between the two nations. Social media provides opportunities for learning foreign languages, sharing political, social, and cultural information, and meeting new people, which also influences Turkish-Greek relations. The findings indicate that positive posts are predominant. By analyzing Turkish-Greek relations through a communication-based approach in the digital age, this study is expected to make a significant contribution to the literature on contemporary relations between the two nations.

Dijital Çağda Türk-Yunan İlişkilerini Yeniden Değerlendirmek:  Instagram Örnekleminde Bir Analiz

Onur

Kimlik ve Diplomasi: Lozan Antlaşması ile Nüfus Mübadelesi Sürecinde Türk Ulusal  Kimliğinin İnşası

Etnik Türk Kimliğinin İnkari, Güvenlikleştirme ve Modern Yunanistan’da Dernekleşme Özgürlüğü

Assist. Prof.

İkinci Dünya Savaşı Eşiğinde Balkanlar’da Bölgesel Güvenliğin Yeniden İnşası: Selanik  Antlaşması Örneği

Zuhal

Doğu Akdeniz ve Türk Yunan İlişkilerinde Afet Diplomasisinin Sınırlılıkları

Savaş

Eren

Res. Assist.

Ayça

Lecturer

Yunan ve Türk Kültürlerinde Sanatın Sentezi: Miken ve Çini Sanatının Karşılaştırmalı  Analizi

Gürhan

Kıbrıs Meselesi’nde Kaçırılmış Bir Fırsat Mı? Enosis’e Karşılık Dikelya Üssü ve  Çağlayangil-Toumbas Görüşmeleri (Haziran-Aralık 1966)

Çağla

With the project of modernity, which was accepted as a project initiated in the first half of the twentieth century and is still widely debated, the world is being reshaped with a rational understanding that leads to dogmatism, and when the idea that progress will lead to the better turns out to be a delusion, we encounter postmodernist imperatives that have been put into circulation strongly since the second half of the twentieth century. These imperatives, with their uncertain, fluid, slippery, pluralistic, simulative and ironic aspects, also take away the last support on which the subject leans its existence and begin to melt all oppositions into each other. Consequently, the parole that directly indicates the existence of the subject, including other language acts, becomes worthless under the occupation of the same imperatives and loses its qualities of containing the truth, in other words, pointing to what is beyond, and being multiplying and creative. In his important work The Humiliation of the Word, published in 1981, Jacques Ellul, as is known, deeply examines the aforementioned decrease and the loss of value, humiliation and displacement that this state includes with a theo-ontological interpretation, while emphasizing that the real issue is that images -similar to imperative reason- can only be equated with a clear, unambiguous and beyond-less composition. Thus, when losing the parole occupies the sole existence of the self with a purely clear, unambiguous and beyond-less reality, the subject is, so to speak, exiled from possible dimensions of truth that are far beyond the truth. Consequently, the dialogue that we expect to be established through the common language acts of two different subjects will also be damaged by the two subjects who have lost their unique selves being thrown into the void. Now, all subjects are only interested in images; the clear, unambiguous concreteness that they can see, and their language and self are increasingly crushed under this occupation of images, solving the truth from within. Starting from this striking issue that we can relate to both language and therefore ontology and that still speaks strongly to us, we first tried to show the connection established with the lost parole by focusing on the newspaper text in which the news was directly published, a remarkable attack on Michelangelo’s Pieta in the Vatican in 1972, a date and geography very close to The Humiliation of the Word, under the title “The Fall of Truth: ‘What Gives Place to the Parole?’”. Then, we went on to examine the illusion of freedom created by the postmodern age that opened up with the fall of the parole, which seems to have opened up a universe of multi-options and infinite acts to the subject, and under the title “The Lure of Uncertainty: An Illusion of Freedom”, we tried to answer another issue that renders dialogues null and void: whether freedom exists in the postmodern age. For this, we discussed the “Cambridge Analytica Scandal” in the literature and to what extent social media users -who have become image-creators in the twenty-first century according to the context of our study- can be included in the “user consent” and as a result of the statistical data we applied, we came to the conclusion that the appearance of image-creator subjects on their own social media tools is a much more dominant force than their freedom to create, which is essentially destroyed. In the continuation, we opened the title “Bilateral Intimacy: Where Should We Place the Parole?” and first, starting from a movie scene, we exemplified how subjects can turn into billboards while conducting their dialogues, thus putting the word into circulation and consumption. Finally, we tried to place and base all our interpretations and inferences on the parole, again in the uncertain area created by postmodernist imperatives, on the concept of double privacy as a proposal or a subject of discussion. Considering that the privacy of the subject, who is now held responsible for his own actions as the image-creator of the twenty-first century, has also been invaded, we presented proposals regarding the possibility of establishing not a concrete privacy area, but a privacy area that can be created infinitely only with the parole itself, including the truth, which was added as a new sixth to Paul Riceour’s five-fold discourse dialectic. At the final point we have reached, we hope that we have been able to show how the parole, as a marker of existence, and its dramatic loss still have great importance even when it marks a topic of discussion, and that the concept we propose can be diversified and discussed in this context.

Hiçleşen Diyaloglardan İkili Mahremiyete: Sözü Nereye  Yerleştirelim?

Tuğba

Folktales, which mirror the imagination, emotions, thoughts and beliefs of societies, are linked to mythological periods and elements in terms of origin and are a type of narrative that conveys the transformation and self realization process of the individual through their heroes. Although the place of folktales in daily life has shrunk when the conditions of the past and today’s age are re-compared, it is always suitable for attracting attention and conducting various researches with the rich materials it offers for those who work on the genre and are interested in the genre. In this respect, folktales leave deep traces on readers and listeners through their motifs, each of which has various meanings. Azerbaijani folktales, which have a rich corpus within the folktale tradition of the Turkic world, are important products that preserve mythological motifs and transfer them to the present day. In these folk products, giants, one of the chaotic beings in mythological motifs, are commonly used as testing tools for the hero’s journey, and sometimes as the greatest helper. It is a common motif necessary for the protagonist to face his fears in the process of self-realization. In this study, the giant motif in 47 folktale texts selected from the five-volume work titled Azerbaijan Nağılları was analyzed in terms of its physical, spatial characteristics, functions, and role in the hero’s maturation and its end. There are many observations about the physical, mental, spatial and characteristic features and endings of giants. In Azerbaijani folktales, giants are physically seen in two forms: single-headed and multi headed (three, seven). Conceived as a form between a dragon and a human being, giants are generally large, strong, minaret-sized, spear-horned, long-eared, long-nailed, elephant-toothed, broad-nosed, long-tailed, hairy, and ugly. Their skin colors are white, yellow, and black. Mentally, contrary to their appearance, they have a very low intelligence and can be easily deceived by the hero. In terms of character, giants are divided into two groups: benign and malignant. In folktales, good-natured giants stand by the protagonist and play a positive role in shaping his journey. Malignant giants, on the other hand, are the most challenging and terrifying beings the hero encounters in his trials. The hero who defeats this giant matures and completes the developmental process. In addition to these giants in Azerbaijani folktales, it has been determined that there are giants that exhibit conditional good-naturedness and bad-naturedness. When the extraordinary features of the giants are evaluated, a great deal of material is encountered. Among these, it is common to hide the life of giants in an object or body outside. In the examined examples, it was observed that the life of the giants was usually hidden in glass bottles, pigeons, owls, or white fish. Other extraordinary features of giants are their ability to utilize the power of the talisman, their guardianship of talismanic places, and their ability to be used in various ways such as changing shape and disguise with the power of talisman. In addition, the folktales also show that giants marry humans, have established and settled orders similar to humans, have family and kinship ties, and have various characteristics similar to humans. In this regard, giants are considered the closest extraordinary beings to the human species. When the spatial characteristics of giants are evaluated, places such as caves, wells, and mountains, which are symbols of birth and rebirth, are common in Turkish culture. In addition to these, it occurs in various places: vineyards, forests, castles, cities of giants, the underworld, the sky, and the water’s edge, roadside, ruins, and talismanic chambers. It is observed that giants are used as guards in these places and that they appear in places where the protagonist is afraid to enter and where his transformation will occur. These beings, who play an important role in the narratives, are finally brought to an end by the hero. The hero defeats the giants by using physical force or iron tools, such as swords, maces, daggers, and arrows, which are known for their cleansing properties in Turkish culture. Giants can also be defeated with the help of a talismanic object and by killing the object or animal that harbors the external spirit. In Azerbaijani folktales, giants are treated in accordance with their meaning equivalents in Turkish and world mythologies and are one of the most widely used mythical beings. It is possible to say that giants are widely used as a symbol that plays an active role in the hero’s coming out of darkness into light, ending the chaos he is in and restoring order for himself and his surroundings, sometimes as a dark figure and sometimes as a light figure.

Azerbaycan Masallarında Devler

Leyla

Rus Dilbiliminde Kanatlı İfadeler ve Türk Dilindeki Yansımaları Üzerine

Dilek

Gizem

This study aims to describe and compare how the topic of aspectual category is addressed in grammar books designed for teaching Turkish as a foreign language. The data source for this study is relies on the works of Benzer⁹ and Bölükbaş Kaya¹⁰. In this context, Benzer¹¹ approaches the issue from the perspective of functional grammar, questioning which language structures can convey a given function, while Bölükbaş Kaya¹² focuses on which functions can be taught through specific language structures. While the concept of “tense” is traditionally divided into three subcategories -present, past, and future- from a classical perspective, linguistically, “time” in language consists of two main categories: (i) classical tense and (ii) aspect. Aspect is further divided into “grammatical” and “lexical” aspect, which are themselves subdivided into finer categories. The subject of aspect began to gain attention particularly from the last quarter of the 20th century, starting notably with Comrie¹³, and has continued to evolve through updated classifications by various researchers. Related studies have also been conducted on Turkish (e.g., by Aksu Koç¹⁴, Eser Erguvanlı¹⁵, Uzun¹⁶, Subaşı Uzun ve Erk Emeksiz¹⁷, İbe Akcan¹⁸, Demirgüneş¹⁹, Benzer²⁰, Esmer²¹, Johanson²², Ülkümen²³, Atasoy²⁴, Üzüm²⁵, Gündüz²⁶, Akcaoğlu²⁷, etc.), thereby enriching the Turkish academic literature on the subject. In Bölükbaş Kaya’s²⁸ study, although the term “aspect” is not explicitly used in the teaching of morphemes, the focus is on grammar instruction that considers the form-meaning-use dimension. In contrast, Benzer²⁹ explicitly uses the term “aspect” when explaining the usage of morphemes and provides example sentences showing that aspect may appear as a primary or secondary function in the language. Bölükbaş Kaya³⁰ adopts a teacher-centered approach and includes detailed grammatical features of language struc tures to facilitate teaching and learning in the classroom. Benzer³¹, on the other hand, adopts a student-centered approach, identifying which language structures might be needed by learners of Turkish as a foreign language in specific communicative situations. Thus, depending on whether a given material is teacher- or student-oriented, the structures used to convey certain communicative contexts (e.g., ordering food, narrating an event, talking about habits) or the functions of a language structure may vary depending on the target audience of the educational material. When the dataset is examined, it is observed that some morphemes (e.g., {-mAktA}, {-DIr}, {-(I)yordu}, {-AcAktI}) may carry more than one aspectual feature even for the same function. For example, the morpheme {-AcAktI} expresses both “perfective” and “imperfective” aspects when used to convey regret. Therefore, context must also be considered in determining whether the aspect is one of perfective or imperfective. These findings suggest that grammar instruction should not be purely didactic or form-focused, but should also integrate meaning and use. Additionally, due to the variation in how aspectual morphemes function-especially in terms of usage- it is recom mended that students first be introduced to basic uses of aspect at beginner levels (A1-A2). Sentences containing aspectual structures and markers should be introduced progressively at intermediate or advanced levels to reduce cognitive load and enhance learning retention. The findings indicate that the morphemes marking aspect and the tenses they represent do not align between the two books in terms of indicating “perfective,” “imperfective,” and “progressive” aspects. Similarly, the proficiency levels at which these morphemes are introduced are not consistent across the two books. Fidan³² also notes that there is a need for standardization in the content and proficiency-level distribution of materials used for teaching Turkish as a foreign language. For this purpose, it is suggested that umbrella organizations such as the Turkish Language Association (TDK) or Yunus Emre Institute (YEE) should lead more detailed and advanced studies to contribute to the literature. In the literature, studies by Gündüz³³, Demirgüneş³⁴, Esmer³⁵, İbe-Akcan³⁶, Ortaköylüoğlu³⁷ indicate a correlation between the types of texts and the use of morphemes. Therefore, the selection or creation of texts must be carefully considered in teaching the aspectual category in Turkish as a foreign language.In future studies, it would be helpful to describe how the aspect category is handled in the grammar sections of language sets. Furthermore, based on needs analyses informed by such descriptions, it is believed that developing materials that take into account all four basic language skills would aid both learners and teachers in more effectively teaching and learning the language structures used to express time in Turkish.

Yabancılara Türkçe Öğretiminde Görünüş Kategorisinin Öğretimi

Veli

Özbek Şair Abduhamid Parda’nın Şiirleri Üzerine

Türkçenin Grafo Fonolojisine Dair: Grafo Fonoloji [Ses-Yazı ve Çeviri  Yazı Kuramları]

Özgür

Faruk Bilici’nin “Napolyon’un Mısır’ı İşgali ve Osmanlı-Fransız  Savaşı (1798-1802) Ortadoğu’nun Dönüm Noktası” Adlı Eserinin  Değerlendirmesi

@JOURNAL_BOX_CURRENT

@JOURNAL_BOX_EARLYVIEW

Prof.

Translation, though concerning quite many scientific disciplines such as medicine, pharmacy, mathematics, physics, philosophy, history, linguistics etc., and many other areas concerning practical lives like politics, trade, literature; for the most part, deals with interlinguistic connections.&nbsp;The interactions between Arabic and Turkish started to flourish after the Turks’ adoption of Islam. The translations from Arabic to Turkish stemmed mainly from the need to learn about the religion of Islam. Oghuz Turkish, in its formation process as a written language, was also fulfilling such a demand. Hence, the texts with religious content seriously predominated the ones that were produced in the early periods.&nbsp;The expansion of Oghuz Turks into larger lands under the Seljuk dominion, and their adoption of a new religion as large masses, took place in periods that are quite close to each other. Whereas the need for written correspondence in the state hierarchy was being fulfilled via Persian, it is obvious that Arabic or Persian would fall short of such a proper function in the case of spreading religious knowledge. For this reason, a small number of literate Turks went into the effort of producing texts in Turkish, which was the common spoken language among Oghuzs and other clans. One may argue that the endeavour to write in Turkish gradually spread towards the west, beginning in the Horasan region. The adoption of Islam by the Oghuzs, and the formation of a large state organization in a simultaneous way, both came into play in the flourishment of the Oghuz language in the written form. Though the need for an official language was met by correspondences that were being written in Persian, it was not sufficient for the learning of the new religion, and in corresponding the demand for knowledge, which came forward in various strata of society in differing proportions. The fact that Arabic was the language of the main religious source, and the official language being Persian was leading to a shortage of communication for the larges masses of Oghuzs, with both the state and religion. Though the official language, being Persian, did not constitute a serious problem for the people who did not have grave concerns about the state mechanism, their disconnection with religion was quite of an inconvenience.Firstly expanding to the Horasan region, and up to the inlands of Anatolia afterwards, Oghuz settlements necessitated their meeting with the new religion, and re-organizing their lives in accordance with the two motives, along with adapting to a new geography. Except&nbsp;for the migrant settler masses, religious knowledge had become a necessity for the Oghuzs, who adopted a sedentary life in their daily practices. The fact that it was religious motives behind the transmission of knowledge from Arabic to Turkish aggravated the responsibility of the translators who shouldered it. Any mistake that was to be made in the translation of a literary text would at worst vitiate the aesthetic flavour of the text. However, the translation of a religious text obviously requires much more sensitivity. Hence, one should admit that it requires a very special effort in the translation of such issues as the faith and the attributions of Allah, which also shape one’s conception of God. The Quranic translations that were produced with such a sensitivity as much served for the formation of the written Turkish as for the comprehension and teaching of the religion.&nbsp;The young Turkish scholars, who did not know any other written sources other the Arabic ones, must have used Arabic as a guide during their translations. We should admit that the translation of Arabic expressions to a language that had been used in written form before, must have been very difficult. Especially, the translation of some peculiar Arabic phrases to Turkish correctly, required the utmost prudence, so as to understand the source of religion in the most correct way.The underline translation method which was commonly used in the early periods, despite being a poor method for the phrases, was successful in producing comprehensible Turkish written texts. In the course of these translations, there were some peculiar elements in Arabic, such as ism-i fail (present participle), sıfat-ı müşebbehe and the exaggerative present participle, which were alien to Turkish to a great extent. Building the conception of God in accordance with the understanding of oneness (and unity), the Quran presents the idea of God as almighty andbenevolent, by often making use of the aforementioned peculiar expressions. It also uses those word structures in order to explain the condition of men in the face of orders and prohibitions to which it appeals in regulating human life. The suffix -IcI in Oghuz Turkish virtually seems to have taken on a very special task, so as to meet the peculiar expressions of Arabic in question. The suffix IcI, which did not usually come forward in the early years in Old Turkish and the Anatolian region, is now one of the most common elements, and it is one of the indicators of verb performers.We know that the suffixes -GlI and -GAn were being used for certain verb performers of Arabic in the Karakhanid and Khorezmian regions. Such a differentiation indicates the rising sensitivity in the Anatolian geography with regard to the translations of these aforementioned structures. It also shows that the written language in Anatolia developed quite separately from the Turkistan region. Although the Quranic translations that were written in Karakhanid and Khorezmian Turkish contain some occasional instances of the suffix -IcI (=ĠUçI), it seems to have been used far less in proportion to the Anatolian region.Besides the historical dialects such as Karakhanid and Khorezmian, there are some examples that it was from time to time corresponded by the suffixes -IcI (küçi and Kuçi) in Afghanistan Uzbek Turkish and Kazan Tatar Turkish.

Türkiye Türkçesinin Yazı Dili Olarak Kuruluşunda -IcI Ekinin Durumu

Gülten

Sibirya Sahası Türk Destanlarında Kadının Yeri ve Bu Bağlamda Eski Türklerin Kadına Bakışı

@JOURNAL_BOX_FEATURED

Latif

Fatma

While, in the first reading phase, reading as a language skill appears in the form of learning how the systematics of reading functions by making sense of certain writing symbols, it turns out to be the most fundamental means of acquiring knowledge and developing language in the later stages. Texts stand out as the most essential instrument used in the acquisition of four basic language skills in foreign language education. The reading passages used in both native language education and teaching Turkish as a foreign language are primarily regarded as teaching aids and materials. In Turkish teaching process, all texts ranging from the low-level texts such as warning and instruction signs on undergrounds and buses to the literary texts that involve deep meanings like poems have their own area of use in language education. For instance, in teaching Turkish to foreigners, a dialogue between a ticket officer and a passenger in the stage of buying a ticket for the underground or a column in a newspaper assumes a textual quality. Similarly, a poetry text containing figurative language and literary phrases or a text conveying information about a topic related to Turkish culture in a course book involves a textual characteristic with respect to a specific language skill. In other words, each meaning element that can be read, listened, written or spoken has a textual feature in terms of language teaching.&nbsp;Reading basically has the aim of communication and certain types of factors are present in the process of reading. These factors include the author, the text, the reader and the feedbacks. The most significant of all these during the process are the reading texts. In this respect, texts occupy a highly important place in teaching Turkish as a foreign language. The texts are not only involved in reading skill but also frequently used in the development stages of other language skills. When the sets designed to teach Turkish as a foreign language are closely examined, it is observed that the majority of the texts available in course books is made up of reading passages. As for the activities related to other language skills, a great majority of them is associated with the reading texts and their formation is based on the texts in question. To cite an example, in an activity aimed at the development of writing or reading skill, a dialogue or story text is given to the students to be read and they are asked to continue the text by speaking or writing.&nbsp;When texts are analyzed in terms of their types, it is seen that no association is present among the researchers with regard to the classifications of text types and that the categorizations have been achieved by the researchers in quite different ways. Despite the fact that each text classification is consistent and meaningful in itself, a variety of text type classification has come up due to the differences between the researchers’ points of view. Concerning language teaching, however, the concepts of texts and text types differ from the related classifications in some aspects. The reason for this is that the text to be used in the teaching of language involves a material quality. In this way, it is possible to regard every teaching material which can achieve the objectives and acquirements as a text.&nbsp;When the studies conducted upon text classifications are examined, it is observed that the related categorizations contain certain defects in terms of the field of language teaching. This being the case, a text type classification that can be used in language teaching has been performed in this study. In accordance with this classification, texts are divided into two as texts based on the aim of formation and those based on their functions. The former is also separated into two groups as fictional texts aimed directly at language teaching and original texts intended for the daily use of native language speakers and used indirectly in foreign language teaching. The texts formed on the basis of their functions, on the other hand, have been analyzed in terms of writing purpose and language use and gathered under two main titles as texts with utility function and literary texts. The original texts involved in the texts classified in accordance with their aim of formation are also divided into two in themselves as daily texts and literary texts. The daily texts contain such passages like menus, tickets, posters, warranty certificates and graffiti that are prepared with no aesthetic concern and that assign native language readers as their target group. As for the literary texts, they include novels, stories, tales, legends, etc that are put down on paper with an aesthetic concern and with native language readers being their target group. With respect to the texts based on their functions, the texts with utility function refer to all reading materials that can be readily experienced in daily life and that neither involve literary value in terms of the aim of writing or use of language nor aesthetic concern. The texts with utility function have been gathered within themselves under three titles as formal, instructive and communicative texts. The literary texts are those that are formed with an aesthetic concern in relation to the aim of writing and language use. These texts are also titled in three ways within themselves as instructive texts, texts based on expression/demonstration and poetry.&nbsp;Apart from the classification of text types, this study involves, as well, the analysis and comparison of the reading texts available in Yedi İklim Turkish Teaching Set and İstanbul Turkish Teaching Set for Foreigners along with recommendations related to which text type might be used in which language level.

Türkçenin Yabancı Dil Olarak Öğretiminde Metin Türlerinin Sınıflandırılması ve Ders Kitaplarında Yer Alan Okuma Metinlerinin Değerlendirilmesi

Home economics appeared as an independent field of research in the nineteenth century and began to be included in the curriculum of girls’ schools in many countries through the second half of the century. As a scientific field, home economics defines systematic, modern and pedagogical standards for housework with a particular focus on household chores being part of the daily routine and aims to increase productivity and professionalism at home. Standardization, discipline, order, rationality, pragmatism, and hygiene appeared as the main principles of home economics. These principles defined the reform programs of many states, which were initiating a modernization process in the realms of political, economic and sociocultural areas in the nineteenth century. These principles are also among the main criteria of Norbert Elias’s definition of the civilizing process, which he defined by focusing on the change and transformation of the standards of correct and proper behavior in Europe from the thirteenth to the nineteenth centuries. Therefore, the rational and scientific approach to house related issues and the introduction of home economics as a course to the curriculum of girls’ schools appear closely related to the modernization and civilizing attempts of the states.&nbsp;In the pre-modern Ottoman world, home administration (ilm-i tedbîr-i menzil), which was considered as a subject of ethics and included as a chapter in ethics books, began to be taken as an independent field as home economics (idâre-i beytiye) in books and periodicals after the second half of the nineteenth century as well as being taught as a course in girls’ schools through the last quarter of the century. Ottoman authors examined the decoration and physical conditions of the house, house-cleaning, health issues, heating, dressing, raising of children, eating and food, table manners, etiquette and all kinds of issues that may be related to the house under the title of home economics. The target of writing on home economics was the disciplining and rationalization of the Ottoman house life with definite standards. This literature criticized the traditional Ottoman house life as being scattered, irregular, and haphazard and proposed a new model of house management based on scientific, rational and pedagogical data, dominated by discipline, order, and hygiene.The opening of new schools for girls at different levels from primary schools to teachers’ schools was an important development for the participation of Ottoman women in the formal education process. Furthermore, the discussions to define the object and content of girls’ curriculum reveals that Ottoman authorities considered the education of women within&nbsp;the perspective of the traditional role and status of Ottoman women as housewife, wife, and mothers despite Ottoman women beginning to benefit from the possibilities of formal education and public life. It seems that the number and the weight of courses related to home economics increased in the curriculum of girls’ schools of the time and attempts were made to fill the girls’ curriculum with those sciences regarded as necessary and useful to femininity, housewifery, and motherhood. The language used in the Ottoman textbooks of home economics shows that the traditional female discourse continued in many aspects. It seems that this literature on home economics aims to reorganize the living space of the family, which is the nucleus of the society according to the scientific, rational, technological and pedagogical standards and approaches of the age.With the introduction of the home economics courses to the curriculum of Ottoman girls’ schools in different levels and the definition of women’s status as home managers, domestic life became a public issue and also a political matter on which state and public authorities developed policies. Because these books are textbooks for girls’ schools and each textbook is published with the permission of the Ministry of Education, it can be said that the woman’s discourse emerging from these books not only represents the idea of authors but also the policy of Ottoman political authorities. However, the introduction of home economics to the curriculum of girls’ schools both in the Ottoman and western world was not a result of an agenda to question or improve women status, rather it seems like a consequence of a process initiated by the state authorities to modernize all segments of life. In this context, the involvement of the course in the curriculums seems primarily related to the modernization and civilization process in almost every realm of Ottoman life from the second half of the nineteenth century, and the Ottoman house which was an area that needed to be reorganized in line with modern standards to serve and contribute to this change and transformation process.

Geç Dönem Osmanlı Kız Mekteplerinde Fennî Ev İdaresi Eğitimi: Müfredat ve Ders Kitapları

@JOURNAL_BOX_MOSTREAD

Türkiyat Mecmuası – Journal of Turkology, Mustafa Kemal’in (Atatürk) talimatıyla 1924’te (Ord. Prof.) Köprülüzâde Mehmed Fuad tarafından kurulan İstanbul Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsünün yayınıdır.

Türkiye Cumhuriyeti’nin sosyal bilimler alanında ilk akademik dergilerinden biri olan Türkiyat Mecmuası, yayın hayatına başladığı 1925 yılından beri yayın hayatına devam etmektedir. Türk Dili, Türk Edebiyatı, Çağdaş Türk Lehçeleri ve Edebiyatları, Türk Tarihi, Türk Sanatı, Türk Kültürü ve genel olarak Türkiyat Araştırmaları alanında yapılmış özgün bilimsel çalışmaları yayımlayan Türkiyat Mecmuası, açık erişimli, hakemli, ulusal ve uluslararası bilimsel bir dergidir. Yılda iki sayı olarak Haziran ve Aralık aylarında yayımlanır. 

Yayın dili Türkiye Türkçesi, Azerbaycan, Kazakistan, Kırgızistan, Özbekistan ve Türkmenistan Türkçeleri, Tatar ve Gagavuz Türkçeleri, Fransızca, Rusça, Almanca ve İngilizcedir.

Dergiye gönderilen ya da yayın için kabul edilen makaleler için işlemleme ücreti ya da gönderim ücreti alınmaz. Derginin tüm giderleri İstanbul Üniversitesi tarafından karşılanmaktadır.

MLA International Bibliography

Scopus

EBSCO

ERIH PLUS

TR Dizin

DOAJ

SOBIAD

Gale Cengage

Ulrichsweb

@METRIC_VOLUMES

@METRIC_ISSUES

@METRIC_ARTICLES

@METRIC_OPENACCESS

Türkiyat Mecmuası

@INFO_TAB_ABOUT

Editor in Chief

Co Editor in Chief

Section Editor

Ethics Editor

Editorial Assistant

Language Editor

Editorial Board Member

Advisory Board Member

@INFO_TAB_BOARDS

<div>Türkiyat Mecmuası – Journal of Turkology, İstanbul Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsünün yayınıdır. Açık erişimli, hakemli, bilimsel bir dergidir. Haziran ve Aralık aylarında yayımlanır. 1925 yılında kurulmuştur. Yayın dili Türkiye Türkçesi, Azerbaycan, Kazakistan, Kırgızistan, Özbekistan ve Türkmenistan Türkçeleri, Tatar ve Gagavuz Türkçeleri, Fransızca, Rusça, Almanca, İngilizcedir.Türkiyat Mecmuası, ulusal ve uluslararası akademik camiaları hedefleyen köklü bir dergi olarak yayın kurulunda hem ulusal hem de uluslararası alanında uzman üyeler bulundurmaktadır. Dergi, uluslararası yazarların katkılarını artırmayı amaçlamaktadır.​Türk Dili, Türk Edebiyatı, Çağdaş Türk Lehçeleri ve Edebiyatları, Türk Tarihi, Türk Sanatı, Türk Kültürü ve genel olarak Türkiyat Araştırmaları alanında yapılmış özgün bilimsel çalışmaları yayımlamaktadır. <div style="text-align: justify;">Uluslararası yayıncılık standartlarına uygun yüksek kaliteli makaleler yayımlayarak bilimsel bilginin yayılmasına katkıda bulunmayı ve nitelikli bilginin görünürlüğünü ve erişilebilirliğini artırarak Türkoloji alanında bilim camiasına katkıda bulunmayı amaçlamaktadır.</div></div>

Amaç ve Kapsam

<ul><li>SCOPUS</li><li>TÜBİTAK-ULAKBİM TR Index</li><li>DOAJ</li><li>MLA International Bibliography</li><li>EBSCO (Academic Search Complete)</li><li>SOBIAD</li><li>Gale Cengage</li><li><a href="https://about.proquest.com/en/products-services/Ulrichsweb/" target="_blank" style="font-size: 14.6667px;">Ulrichsweb</a></li><li>Erih Plus                                                                                                                                                                                                            </li></ul>

Dizinler

Dergi yayın etiğinde en yüksek standartlara bağlıdır ve <a href="https://publicationethics.org/" target="_blank">Committee on Publication Ethics (COPE)</a>, <a href="https://doaj.org/apply/transparency/#principles-of-transparency-and-best-practice-in-scholarly-publishing" target="_blank">Directory of Open Access Journals (DOAJ)</a>, <a href="https://oaspa.org/" target="_blank">Open Access Scholarly Publishers Association (OASPA)</a> ve <a href="https://www.wame.org/" target="_blank">World Association of Medical Editors (WAME)</a> tarafından yayınlanan etik yayıncılık ilkelerini benimser; Principles of Transparency and Best Practice in Scholarly Publishing başlığı altında ifade edilen ilkeler için: <a href="https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing" target="_blank">https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing</a> Gönderilen makaleler derginin amaç ve kapsamına uygun olmalıdır. Orijinal, tamamı ya da bir bölümü yayımlanmamış ve başka bir dergide değerlendirme sürecinde olmayan, akademik araştırma ve etki değeri yüksek, ağırlıklı olarak birincil kaynaklara dayalı, her bir yazar tarafından içeriği ve gönderimi onaylanmış yazılar değerlendirmeye kabul edilir.Bildirilerden üretilmiş veya genişletilmiş makaleler, sözlü sunumu yapılmış bildiriler -basımı gerçekleşmemiş olsa dahi- değerlendirmeye alınmaz.Makale yayımlanmak üzere Dergiye gönderildikten sonra yazarlardan hiçbirinin ismi, tüm yazarların yazılı izni olmadan yazar listesinden silinemez ve yeni bir isim yazar olarak eklenemez ve yazar sırası değiştirilemez.İntihal, duplikasyon, sahte yazarlık/inkar edilen yazarlık, araştırma/veri fabrikasyonu, makale dilimleme, dilimleyerek yayın, telif hakları ihlali ve çıkar çatışmasının gizlenmesi, etik dışı davranışlar olarak kabul edilir. Kabul edilen etik standartlara uygun olmayan tüm makaleler yayından çıkarılır. Buna yayından sonra tespit edilen olası kuraldışı, uygunsuzluklar içeren makaleler de dahildir.İntihal ve Çift Kör HakemlikMakaleler editör tarafından özgünlük, metodoloji, konu ve biçim açılarından dergi kapsamına göre değerlendirilir. Ön kontrolden geçirilen makaleler, iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal/kendi kendine intihal tespit edilirse yazarlar bilgilendirilir. Editörler, gerekli olması halinde makaleyi değerlendirme ya da üretim sürecinin çeşitli aşamalarında intihal kontrolüne tabi tutabilirler. İntihal veya kendinden intihal tespit edilen yazılar yayımlanmaz. Benzerlik oranı %15’ten az olmalıdır.Baş editör, makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakemlikten geçmesini sağlar ve yazı yurtiçinden ve /veya yurtdışından en az iki hakemin değerlendirmesine sunulur. Hakemler gerek gördüğü takdirde yazıda istenen değişiklikler yazarlar tarafından yapıldıktan sonra Baş editör yayınlanmasına onay verir.Devam eden süreçte makalesi bulunan yazarlar süreç sonlanmadan tekrar makale gönderemezler. Baş Editör, editörler kurulu veya yazı kurulu değerlendirme sürecinin her aşamasında gerekli görüldüğü takdirde makalelerin iadesi veya düzenlenmesi yönünde karar verebilir.Araştırmacı, makalesi yayınlandıktan en az 4 sayı / 2 yıl sonra tekrar makale gönderimi yapabilir.

Politikalar

Dergi açık erişimlidir ve derginin tüm içeriği okura ya da okurun dahil olduğu kuruma ücretsiz olarak sunulur. Okurlar, ticari amaç haricinde, yayıncı ya da yazardan izin almadan dergi makalelerinin tam metnini okuyabilir, indirebilir, kopyalayabilir, arayabilir ve link sağlayabilir. Bu <a href="https://www.budapestopenaccessinitiative.org/translations/turkish-translation" target="_blank">BOAI</a> açık erişim tanımıyla uyumludur. Derginin açık erişimli makaleleri Creative Commons Atıf-GayrıTicari 4.0 Uluslararası (<a href="https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.tr" target="_blank">CC BY-NC 4.0</a>) olarak lisanslıdır.

Derginin tüm giderleri İstanbul Üniversitesi tarafından karşılanmaktadır. Dergide makale yayını ve makale süreçlerinin yürütülmesi ücrete tabi değildir. Dergiye gönderilen ya da yayın için kabul edilen makaleler için işlemleme ücreti ya da gönderim ücreti alınmaz.

Yazarlar dergide yayınlanan çalışmalarının telif hakkına sahiptirler ve çalışmaları  Creative Commons Atıf-GayrıTicari 4.0 Uluslararası (<a href="https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.tr" target="_blank">CC BY-NC 4.0</a>) olarak lisanslıdır. CC BY-NC 4.0 lisansı, eserin ticari kullanım dışında her boyut ve formatta paylaşılmasına, kopyalanmasına, çoğaltılmasına ve orijinal esere uygun şekilde atıfta bulunmak kaydıyla yeniden düzenleme, dönüştürme ve eserin üzerine inşa etme dâhil adapte edilmesine izin verir.

Editörler, yayınlanan makalede, bulguları, yorumları ve sonuçları etkilemeyen küçük hatalar tespit edilirse düzeltme yayınlamayı düşünebilirler. Editörler, bulguları ve sonuçları geçersiz kılan büyük hatalar / ihlaller söz konusu olduğunda, makaleyi geri çekmeyi düşünmelidir. Yazarlar tarafından araştırma veya yayını kötüye kullanmaya yönelik olasılık söz konusu ise; bulguların güvenilir olmadığına ve yazarların kurumlarının olayı soruşturmadığına dair kanıtlar var veya olası soruşturma haksız veya sonuçsuz görünüyor ise, editörler endişe ifadesi yayınlamayı düşünmelidir. Düzeltme, geri çekme veya endişe ifadesi ile ilgili olarak <a href="https://publicationethics.org/resources/flowcharts/complete-set-english" target="_blank">COPE</a> ve <a href="https://www.icmje.org/recommendations/" target="_blank">ICJME</a> yönergeleri dikkate alınır.Geri ÇekmeDergi geri çekme durumunda <a href="https://publicationethics.org/sites/default/files/retraction-guidelines-cope.pdf" target="_blank">COPE Retraction Guidelines</a>’ı izler. Editör, aşağıdaki durumlarda bir makaleyi geri çekme hakkına sahiptir: <ul><li style="text-align: justify;">Büyük bir hata (örn. yanlış hesaplama veya deneysel hata), uydurma öğeler  (örn. veri) veya tahrifat (örn. görüntü manipülasyonu) gibi bulguların güvenilmez olduğu sonucunu çıkarmaya dair açık kanıtlar varsa; </li><li style="text-align: justify;">İçerikte intihal varsa; </li><li style="text-align: justify;">Uygun atıf yapılmadan başka bir yerde yayınlanmışsa;</li><li style="text-align: justify;">Kullanım izni olmayan materyal veya veri içeriyorsa;</li><li style="text-align: justify;">Telif hakkı ihlali veya başka bir ciddi yasal sorun varsa;</li><li style="text-align: justify;">Etik olmayan araştırma içeriyorsa; </li><li style="text-align: justify;">Hakem değerlendirme sürecinin bozulduğuna veya manipüle edildiğine dair kanıt varsa;</li><li style="text-align: justify;">Yazar(lar), editörün görüşüne göre, çalışmanın yorumlanmasını veya editörlerin ve hakemlerin tavsiyelerini önemli derecede etkileyebilecek, kritik bir çıkar çatışmasını açıklamamış ise.</li></ul>Geri çekme durumunda aşağıdaki adımlar izlenir:<ul><li style="text-align: justify;">Makale başlığını da içeren geri çekme bildirimi derginin bir sonraki sayısında yayınlanır. Geri çekme bildirimi  içindekiler tablosunda sayfa nosu verilerek listelenir. </li><li style="text-align: justify;">Elektronik versiyonda geri çekme bildirimi ile orijinal makale arasında link sağlanır. </li><li style="text-align: justify;">Online makaleden önce geri çekme bildirimini içeren sayfa gelir; okuyucu daha sonra makalenin kendisine geçebilir.</li><li style="text-align: justify;">Orijinal makale, her sayfadaki .pdf üzerinde “geri çekildiğini” belirten bir filigran dışında değişmeden kalır.</li></ul>Yasal Nedenlerle Makalenin KaldırılmasıAşağıdaki durumlarda, üst veriler (başlık ve yazarlar) hariç olmak üzere, makale metni kaldırılır ve makalenin yasal nedenlerle kaldırıldığını bildiren bir sayfa makalenin yerini alır. <ul><li style="text-align: justify;">Makalenin karalayıcı içerik ihtiva ettiği veya başkalarının yasal haklarını ihlal ettiği tespit edilir ve geri çekmenin yeterli bir çözüm olmadığı düşünülürse;</li><li style="text-align: justify;">Makale bir mahkeme kararına konu olmuşsa veya olacağına dair makul bir neden varsa;</li><li style="text-align: justify;">Kamu sağlığı açısından önemli bir risk söz konusu ise;  </li></ul>

Dergide yayınlanan tüm yazıların korunmasını ve kalıcı olarak erişilebilir olmasını sağlamak için makaleler, ulusal bir arşiv sitesi olarak hizmet veren ve aynı zamanda LOCKSS'in içeriği toplamasına, korumasına ve sunmasına izin veren Dergipark'ta saklanmaktadır.Ek olarak, yazarların kendilerinin makalelerinin son PDF sürümünü Open Archives Initiative (<a href="https://www.openarchives.org/" target="_blank">https://www.openarchives.org/</a>) standartlarına uygun açık elektronik arşivlerde arşivlemeleri önerilir. Yazarlar, yayınladıkları arşiv versiyonundan, İ.Ü. Yayınevinin dergi web sitesinin URL'sine bağlantı sağlamalıdır.

Yapay Zeka konusundaki gelişmeler ve akademik yayıncılıkta görülen uygulamalar dikkate alınarak oluşturulan Yapay Zeka Politikası, yazarların, hakemlerin ve editörlerin bu türden teknolojilerin kullanımında uymaları gereken editöryal ve etik ilkeleri içerir. Yapay Zeka politikasının oluşturulmasında, aşağıdaki kaynaklar dikkate alınmıştır:Committee on Publication Ethics <a href="https://publicationethics.org/guidance/cope-position/authorship-and-ai-tools" target="_blank">(COPE) - Authorship and AI tools</a>; International Committee of Medical Journal Editors <a href="https://www.icmje.org/recommendations/browse/roles-and-responsibilities/defining-the-role-of-authors-and-contributors.html#four" target="_blank">(ICMJE) - Artificial Intelligence (AI)-Assisted Technology; World Association of Medical Editors  (WAME) Chatbots, Generative AI, and Scholarly Manuscripts</a><a href="https://www.icmje.org/recommendations/browse/roles-and-responsibilities/defining-the-role-of-authors-and-contributors.html#four"></a>Yapay Zeka destekli teknolojiler (Büyük Dil Modelleri [LLM'ler], sohbet robotları veya görüntü oluşturucular gibi), metin, görüntü, ses ve sentetik veriler dahil olmak üzere çeşitli içerikler geliştirebilmekte ve üretebilmektedir. Bu yetenekleri etik ve güvenli bir şekilde kullanıldığında üretkenliği artırabilir ve yeniliği teşvik edebilir; ancak insan yönlendirmesi olmadan kullanımında doğru olmayan ve taraflı sonuçlar; atıf verme konusunda eksikler ve hatalar; gizlilik ve fikri mülkiyet haklarının korunmasında eksiklikler; yazar ve yayıncıların haklarının potansiyel ihlali gibi riskler taşımaktadır. IUPress, Yapay Zeka kullanımı konusunda söz konusu riskleri bertaraf etmeyi amaçlayan aşağıdaki temel ilkeleri benimser:  <ul><li>İçerik üretiminde kullanılan (metin, şekiller, resimler ve kod dahil ancak bunlarla sınırlı olmamak üzere) her türlü Yapay Zeka ile ilgili ayrıntılar çalışmanın uygun bölümünde (bilgi notu olarak ve/veya metod kısmında) beyan edilmeli ve net biçimde açıklanmalıdır. </li><li>Hiçbir Yapay Zeka aracı hiçbir bilimsel çalışmada yazar olarak listelenemez. </li><li>Yazarlar, herhangi bir şekilde Yapay Zeka kullanımı durumunda da çalışmalarının doğruluğu, bütünlüğü ve özgünlüğünden sorumludur; başkalarının fikirleri, verileri, kelimeleri veya diğer materyallerini doğru referanslama ve atıf ile sunmakla yükümlüdürler. </li><li>Hakemler ve editörler gönderilen çalışmayı tamamen ya da kısmen hiçbir üretken Yapay Zeka uygulamasına yükleyemez. </li></ul>IUPress yayınlarının editöryal süreçlerinde, Yapay Zeka ile üretilmiş içerikleri tespit eden yardımcı araçlar editörlerin kullanımındadır. Öte yandan okunurluğu, dil ve grammeri iyileştirme ve geliştirme konusunda önerilerde bulunan Yapay Zeka araçlarının kullanılması yaygındır ve IUPress  yayınlarında bu türden Yapay Zeka araçları editörlerin ve yazarların gözetiminde kullanılabilir.

Yapay Zeka Politikası

<ul><li>Yazarlar, gönderdikleri çalışmayı oluştururken <a target="_blank">Yapay Zeka destekli teknolojiler (Büyük Dil Modelleri [LLM'ler], sohbet robotları veya görüntü oluşturucular gibi) </a>kullandılarsa, bunu  beyan etmekle yükümlüdür. </li><li>Yazarlar hem ön yazıda hem de sunulan çalışmanın uygun bölümünde (bilgi notu olarak ve/veya metod kısmında), hangi Yapay Zeka aracını ve hangi versiyonunu ne amaçla kullandıklarını açıklamalıdır. </li><li>Yapay Zeka destekli teknolojilerden yararlanılarak oluşturulan içeriğin ve alıntıların doğruluğu, geçerliliği ve uygunluğunun sağlanması, olası hata, tutarsızlık ve taraflı sonuçların giderilmesi yazarların sorumluluğundadır. </li><li>Yazarlar, Yapay Zeka destekli teknolojiler ile üretilmiş metinlerde intihal potansiyeli olduğunu dikkate alarak, olası intihali bertaraf etmek için orijinal kaynakları mutlaka kontrol etmelidir. Kontrol ettiğini ve kaynakların orijnal kaynaklar olduğunu teyid etmelidir.  </li><li>Yapay Zeka destekli araçlar (ChatGPT gibi) yazar olarak listelenemez çünkü çalışmanın doğruluğundan, bütünlüğünden ve orijinalliğinden sorumlu olamazlar ve bu sorumluluklar yazarlık için şarttır. Bu nedenle, Yapay Zeka destekli teknolojilerin kullanımını içeren tüm materyallerden yazarlar sorumludur. Yazarlar, makalede yer alan ve çalışmanın hipotezlerini, yorumlarını, sonuçlarını, sınırlamalarını ve çıkarımlarını bildiren tüm ifadelerin kendi fikirlerini temsil ettiğinden emin olmalıdırlar.  </li><li>Yazarların, Yapay Zeka araçlarını temel araştırmacı ve yazar sorumluluklarının yerini alacak, aşağıdaki şekillerde kullanarak oluşturdukları çalışmalar bilimsel yayıncılık ve yayın etiği ilkelerine aykırıdır ve bu türden çalışmaların yayınlarda yer almasına izin verilmez: <ul><li>Titiz revizyon olmadan metin veya kod oluşturma, </li><li>Sağlam bir metodoloji olmadan eksik verileri ikame etmek için sentetik veri üretimi,  </li><li>Özetler veya ek materyaller de dahil olmak üzere her türlü hatalı, sentetik içerik oluşturulması </li><li>Yapay Zeka kullanımı ile görüntü ve şekillerin (resimler, çizelgeler, veri tabloları, tıbbi görüntüler, görüntü parçacıkları, bilgisayar kodları ve formüller) veya orijinal araştırma verilerinin oluşturulması ve manipüle edilmesi (bir görüntü veya şekil içinde belirli bir özelliğin artırılması, gizlenmesi, taşınması, kaldırılması veya eklenmesi).</li></ul></li></ul>

Hakem sürecinde gizliliğin korunması, değerlendirilen çalışmanın bu süreçte paylaşılmaması veya kullanılmaması esastır.  <a></a><a href="https://publicationethics.org/sites/default/files/ethical-guidelines-peer-reviewers-cope.pdf" target="_blank">(COPE – Ethical Guidelines for Peer Reviewers</a>) <ul><li>Hakemler, kendilerine değerlendirme için gönderilen bir makaleyi veya herhangi bir bölümünü gözden geçirme, değerlendirme veya karar verme sürecine yardımcı olması için üretken Yapay Zeka araçlarına veya Büyük Dil Modellerine yüklememelidirler; zira hakemlerin bu türden Yapay Zeka araçlarına içerik yüklemesi yazarların gizlilik ve mülkiyet haklarını ihlal eder.  </li><li>Bilimsel bir makalenin incelenmesi, yalnızca insanlara atfedilebilecek sorumluluktur. Hakem değerlendirmesi için gereken eleştirel düşünme ve orijinal değerlendirme bu teknolojinin kapsamı dışındadır ve teknolojinin makale hakkında yanlış, eksik veya önyargılı sonuçlar üretme riski vardır. Hakem raporu ve karar mektupları, hakemlerin ve editörlerin gönderilen içeriğe ilişkin kişisel değerlendirmelerini yansıtmalıdır. Hakem, raporunun içeriğinden sorumludur ve hesap vermekle sorumludur. </li><li>Yapay Zeka araçları, hakem değerlendirmesi ile bağlantılı olarak hakem değerlendirme raporu dilinin kalitesini artırmak için (çeviri veya dil düzenlemesi için) sınırlı bir şekilde kullanılabilir. Böyle bir kullanım olduğunda, hakem raporu iletirken, kullanımı beyan etmelidir. </li><li>Bir başvuruda üretken Yapay Zekanın uygunsuz veya açıklanmamış kullanımından şüphelenen hakemler, endişelerini dergi editörüne bildirmelidir. </li></ul>

Editörler dergiye gönderilen makalelerin değerlendirme sürecinde gizliliğinin korunmasını sağlamakla yükümlüdürler, değerlendirilen çalışmanın bu sürece dahil olan taraflar dışında paylaşılmaması veya kullanılmaması esastır <a href="https://publicationethics.org/files/Code_of_conduct_for_journal_editors_Mar11.pdf" target="_blank">(COPE – Code of Conduct and Best Practice Guidelines for Journal Editors)</a>.<ul><li>Editörler, yazarların gizlilik ve mülkiyet haklarını ihlal edebileceğinden, gönderilen bir makaleyi veya herhangi bir bölümünü gözden geçirme, değerlendirilme veya karar verme sürecine yardımcı olması için üretken Yapay Zeka  araçlarına veya Büyük Dil Modelleri'ne yüklememelidir. </li><li>Bilimsel bir makalenin editoryal değerlendirmesini yönetmek, yalnızca insanlara atfedilebilecek sorumluluklar anlamına gelir. Üretken Yapay Zeka veya Yapay Zeka destekli teknolojiler, editörler tarafından bir makalenin değerlendirme veya karar verme sürecine yardımcı olmak için kullanılmamalıdır, çünkü bu iş için gereken eleştirel düşünme ve orijinal değerlendirme bu teknolojinin kapsamı dışındadır ve teknolojinin makale hakkında yanlış, eksik veya önyargılı sonuçlar üretme riski vardır. Editör, editoryal süreçten, nihai karardan ve bunların yazarlara iletilmesinden sorumlu ve mesuldür.</li><li>Editörler, karar mektupları veya yayınlanmamış araştırmaların özetlerini oluşturmak için üretken Yapay Zeka aracı kullanmamalıdır. </li><li>Editörler, uygun hakemleri bulma konusunda yardımcı olması için üretken Yapay Zeka araçlarını kullanabilir.</li><li>Editörler, gönderilen bir makalede veya gönderilen bir hakem raporunda üretken Yapay Zeka kullanıldığından şüphelenirse konuyla ilgili editoryal bir değerlendirme yapmalı ve politikayı göz önünde bulundurmalıdır. </li></ul>

Türkiyat Mecmuası–Journal of Turkology, yayın etiğinde en yüksek standartlara bağlıdır ve <a href="https://publicationethics.org/" target="_blank">Committee on Publication Ethics (COPE)</a>, <a href="https://doaj.org/apply/transparency/#principles-of-transparency-and-best-practice-in-scholarly-publishing" target="_blank">Directory of Open Access Journals (DOAJ)</a>, <a href="https://oaspa.org/" target="_blank">Open Access Scholarly Publishers Association (OASPA)</a> ve <a href="https://www.wame.org/" target="_blank">World Association of Medical Editors (WAME)</a> tarafından yayınlanan etik yayıncılık ilkelerini benimser; Principles of Transparency and Best Practice in Scholarly Publishing başlığı altında ifade edilen ilkeler için: <a href="https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing" target="_blank">https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing</a>Gönderilen tüm makaleler orijinal, yayınlanmamış ve başka bir dergide değerlendirme sürecinde olmamalıdır. Her bir makale editörlerden biri ve en az iki hakem tarafından çift kör değerlendirmeden geçirilir. İntihal, duplikasyon, sahte yazarlık/inkar edilen yazarlık, araştrma/veri fabrikasyonu, makale dilimleme, dilimleyerek yayın, telif hakları ihlali ve çıkar çatışmasının gizlenmesi, etik dışı davranışlar olarak kabul edilir.Kabul edilen etik standartlara uygun olmayan tüm makaleler yayından çıkarılır. Buna yayından sonra tespit edilen olası kuraldışı, uygunsuzluklar içeren makaleler de dahildir.

Etik

Türkiyat Mecmuası– Journal of Turkology araştırma etiğinde en yüksek standartları gözetir ve aşağıda tanımlanan uluslararası araştırma etiği ilkelerini benimser. Makalelerin etik kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır.<ul><li style="text-align: justify;">Araştırmanın tasarlanması, tasarımın gözden geçirilmesi ve araştırmanın yürütülmesinde, bütünlük, kalite ve şeffaflık ilkeleri sağlanmalıdır.</li><li style="text-align: justify;">Araştırma ekibi ve katılımcılar, araştırmanın amacı, yöntemleri ve öngörülen olası kullanımları; araştırmaya katılımın gerektirdikleri ve varsa riskleri hakkında tam olarak bilgilendirilmelidir.</li><li style="text-align: justify;">Araştırma katılımcılarının sağladığı bilgilerin gizliliği ve yanıt verenlerin gizliliği sağlanmalıdır. Araştırma katılımcıların özerkliğini ve saygınlığını koruyacak şekilde tasarlanmalıdır.</li><li style="text-align: justify;">Araştırma katılımcıları gönüllü olarak araştırmada yer almalı, herhangi bir zorlama altında olmamalıdırlar.</li><li style="text-align: justify;">Katılımcıların zarar görmesinden kaçınılmalıdır. Araştırma, katılımcıları riske sokmayacak şekilde planlanmalıdır.</li><li style="text-align: justify;">Araştırma bağımsızlığıyla ilgili açık ve net olunmalı; çıkar çatışması varsa belirtilmelidir.</li><li style="text-align: justify;">Deneysel çalışmalarda, araştırmaya katılmaya karar veren katılımcıların yazılı bilgilendirilmiş onayı alınmalıdır. Çocukların ve vesayet altındakilerin veya tasdiklenmiş akıl hastalığı bulunanların yasal vasisinin onayı alınmalıdır.</li><li style="text-align: justify;">Çalışma herhangi bir kurum ya da kuruluşta gerçekleştirilecekse bu kurum ya da kuruluştan çalışma yapılacağına dair onay alınmalıdır.</li><li style="text-align: justify;">İnsan öğesi bulunan çalışmalarda, “yöntem” bölümünde katılımcılardan “bilgilendirilmiş onam” alındığının ve çalışmanın yapıldığı kurumdan etik kurul onayı alındığı belirtilmesi gerekir.</li></ul>

<div>Makalelerin bilimsel ve etik kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır. Yazar makalenin orijinal olduğu, daha önce başka bir yerde yayınlanmadığı ve başka bir yerde, başka bir dilde yayınlanmak üzere değerlendirmede olmadığı konusunda teminat sağlamalıdır. Uygulamadaki telif kanunları ve anlaşmaları gözetilmelidir. Telife bağlı materyaller (örneğin tablolar, şekiller veya büyük alıntılar) gerekli izin ve teşekkürle kullanılmalıdır. Başka yazarların, katkıda bulunanların çalışmaları ya da yararlanılan kaynaklar uygun biçimde kullanılmalı ve referanslarda belirtilmelidir.Gönderilen makalede tüm yazarların akademik ve bilimsel olarak doğrudan katkısı olmalıdır, bu bağlamda “yazar” yayınlanan bir araştırmanın kavramsallaştırılmasına ve dizaynına, verilerin elde edilmesine, analizine ya da yorumlanmasına belirgin katkı yapan, yazının yazılması ya da bunun içerik açısından eleştirel biçimde gözden geçirilmesinde görev yapan birisi olarak görülür. Yazar olabilmenin diğer koşulları ise, makaledeki çalışmayı planlamak veya icra etmek ve / veya revize etmektir. Fon sağlanması, veri toplanması ya da araştırma grubunun genel süpervizyonu tek başına yazarlık hakkı kazandırmaz. Yazar olarak gösterilen tüm bireyler sayılan tüm ölçütleri karşılamalıdır ve yukarıdaki ölçütleri karşılayan her birey yazar olarak gösterilebilir. Yazarların isim sıralaması ortak verilen bir karar olmalıdır. Tüm yazarlar yazar sıralamasını <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/1326D4913FDB4001996106E973E446A4" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formunda</a> imzalı olarak belirtmek zorundadırlar.Yazarlık için yeterli ölçütleri karşılamayan ancak çalışmaya katkısı olan tüm bireyler “teşekkür / bilgiler” kısmında sıralanmalıdır. Bunlara örnek olarak ise sadece teknik destek sağlayan, yazıma yardımcı olan ya da sadece genel bir destek sağlayan, finansal ve materyal desteği sunan kişiler verilebilir.Bütün yazarlar, araştırmanın sonuçlarını ya da bilimsel değerlendirmeyi etkileyebilme potansiyeli olan finansal ilişkiler, çıkar çatışması ve çıkar rekabetini beyan etmelidirler. Bir yazar kendi yayınlanmış yazısında belirgin bir hata ya da yanlışlık tespit ederse, bu yanlışlıklara ilişkin düzeltme ya da geri çekme için editör ile hemen temasa geçme ve işbirliği yapma sorumluluğunu taşır. </div>

<div>Baş editör, makaleleri, yazarların etnik kökeninden, cinsiyetinden,  uyruğundan, dini inancından ve siyasi felsefesinden bağımsız olarak değerlendirir. Yayına gönderilen makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakem değerlendirmesinden geçmelerini sağlar. Gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayınlanana kadar gizli kalacağını garanti eder. Baş editör içerik ve yayının toplam kalitesinden sorumludur. Gereğinde hata sayfası yayınlamalı ya da düzeltme yapmalıdır.Baş editör; yazarlar, editörler ve hakemler arasında çıkar çatışmasına izin vermez. Hakem atama konusunda tam yetkiye sahiptir ve Dergide yayınlanacak makalelerle ilgili nihai kararı vermekle yükümlüdür.Hakemlerin araştırmayla ilgili, yazarlarla ve/veya araştırmanın finansal destekçileriyle çıkar çatışmaları olmamalıdır. Değerlendirmelerinin sonucunda tarafsız bir yargıya varmalıdırlar. Gönderilmiş yazılara ilişkin tüm bilginin gizli tutulmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar. Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar. Hakemlerin kimliğinin gizli kalmasına özen gösterilmelidir. Bazı durumlarda editörün kararıyla, ilgili hakemlerin makaleye ait yorumları aynı makaleyi yorumlayan diğer hakemlere gönderilerek hakemlerin bu süreçte aydınlatılması sağlanabilir.</div>

Daha önce yayınlanmamış ya da yayınlanmak üzere başka bir dergide halen değerlendirmede olmayan ve her bir yazar tarafından onaylanan makaleler değerlendirilmek üzere kabul edilir. Gönderilen ve ön kontrolü geçen makaleler iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir.Seçilen makaleler en az iki ulusal/uluslararası hakeme çift taraflı kör hakemlik ile değerlendirmeye gönderilir; yayın kararı, hakemlerin talepleri doğrultusunda yazarların gerçekleştirdiği düzenlemelerin ve hakem sürecinin sonrasında baş editör tarafından verilir.

Hakemlik Hakkında

Baş editör, makaleleri, yazarların etnik kökeninden, cinsiyetinden, uyruğundan, dini inancından ve siyasi felsefesinden bağımsız olarak değerlendirirler. Yayına gönderilen makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakem değerlendirmesinden geçmelerini sağlar. Gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayınlanana kadar gizli kalacağını garanti eder. Baş editör içerik ve yayının toplam kalitesinden sorumludur. Gereğinde hata sayfası yayınlamalı ya da düzeltme yapmalıdır. Baş editör; yazarlar, editörler ve hakemler arasında çıkar çatışmasına izin vermez. Hakem atama konusunda tam yetkiye sahiptir ve dergide yayınlanacak makalelerle ilgili nihai kararı vermekle yükümlüdür.Hakemler, araştırma, yazarlar ve/veya araştırmaya fon sağlayanlarla çıkar çatışması içinde olmamalıdır. Hakemler değerlendirmelerinin sonucunda tarafsız bir yargıya varmalıdırlar. Gönderilmiş yazılara ilişkin tüm bilginin gizli tutulmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar. Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar. Hakemlerin kimliğinin gizli kalmasına özen gösterilmelidir. Bazı durumlarda editörün kararıyla, ilgili hakemlerin makaleye ait yorumları aynı makaleyi yorumlayan diğer hakemlere gönderilerek hakemlerin bu süreçte aydınlatılması sağlanabilir.

Daha önce yayımlanmamış ya da yayımlanmak üzere başka bir dergide halen değerlendirmede olmayan ve her bir yazar tarafından onaylanan makaleler değerlendirilmek üzere kabul edilir. Gönderilen ve ön kontrolü geçen makaleler iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir.Baş editör tarafından derginin yayın politikası açısından uygun görülen makaleler çift taraflı kör hakemlik sistemi gereğince en az iki ulusal/uluslararası hakeme değerlendirmeye gönderilir. Yayın kararı, hakemlerin değerlendirmeleri neticesinde yazarların gerçekleştirdiği düzenlemelerin ve hakem sürecinin sonrasında baş editör tarafından verilir.Baş editör; yazarlar, editörler ve hakemler arasında çıkar çatışmasına izin vermez. Hakem atama konusunda tam yetkiye sahiptir ve dergide yayımlanacak makalelerle ilgili nihai kararı vermekle yükümlüdür.Hakemlerin değerlendirmeleri objektif olmalıdır. Hakem süreci sırasında hakemlerin aşağıdaki hususları dikkate alarak değerlendirmelerini yapmaları beklenir.-Makale alana katkı sağlayacak nitelikte midir?-Öz, makalenin içeriğini net ve düzgün bir şekilde tanımlıyor mu?-Makale kurgusu ve araştırma yöntemi bütünlüklü ve anlaşılır şekilde tanımlanmış mı?-Yapılan yorum ve varılan sonuçlar bulgularla kanıtlanıyor mu?-Alandaki diğer çalışmalara yeterli referans verilmiş mi?-Dil ve ifade düzeyi  yeterli mi?Hakemler, gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayımlanana kadar gizli kalmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar.Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar.

Derginin yayın dili Türkiye Türkçesi, Azerbaycan, Kazakistan, Kırgızistan, Özbekistan ve Türkmenistan Türkçeleri, Tatar ve Gagavuz Türkçeleri, Fransızca, Rusça, Almanca ve İngilizcedir.  Gönderilen yazılarla ilgili tüm yazışmalar sorumlu yazarla yapılacaktır. Kurallar dâhilinde dergimize yayımlanmak üzere gönderilen çalışmaların her türlü sorumluluğu yazar/yazarlarına aittir. Makale gönderimi çevrim içi (online) olarak Türkiyat Mecmuası » Ana Sayfa adresinden erişilen <a href="http://dergipark.gov.tr/login">http://dergipark.gov.tr/login</a> üzerinden yapılmalıdır.<ul><li style="text-align: justify;">Lisans bitirme tezi, yüksek lisans veya doktora tezlerinden üretilmiş makaleler değerlendirmeye alınmaz.                                                                                                                                                                                                                                                           </li><li style="text-align: justify;">Bildirilerden üretilmiş veya genişletilmiş makaleler, sözlü sunumu yapılmış bildiriler -basımı gerçekleşmemiş olsa dahi- değerlendirmeye alınmaz.                     </li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Araştırmacı, makalesi yayımlandıktan en az 4 sayı / 2 yıl sonra tekrar makale gönderimi yapabilir.                                        </li><li style="text-align: justify;">Makale başlığı, makalenin yazıldığı dilde ve birinci dil olarak sisteme yüklenmelidir.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Yazılar soyadına göre harf sırasıyla dergide yer alır.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Makale; özetler, dipnot ve kaynakça haricinde en az 5000 kelimeden oluşmalıdır.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Makale ana metin dosyasında yazarın kimliğine dair herhangi bir bilgi kesinlikle bulunmamalıdır. Bu kurala uymayan makaleler, değerlendirme sürecine alınmadan iade edilir.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Dergiye gönderilen makale taslaklarının dergi yazım kurallarına uygun şekilde hazırlanması gerekmektedir. Yazım kurallarına uymayan yazılar doğrudan ret veya iade edilir.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Dergiye gönderilen çalışmalar yayımlansın veya yayımlanmasın yazarına geri gönderilmez.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Makale, yayımlanmak üzere dergiye gönderildikten sonra yazarlardan hiçbirinin adı, tüm yazarların yazılı izni olmadan yazar listesinden silinemez ve yeni bir ad yazar olarak eklenemez ve yazar sırası değiştirilemez.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Devam eden süreçte makalesi bulunan yazarlar süreç sonlanmadan tekrar makale gönderemezler. Yazı kurulu değerlendirme sürecinin her aşamasında gerekli görüldüğü takdirde makalelerin iadesi veya düzenlenmesi yönünde karar verebilir. </li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Türkiyat Mecmuası, yazarlar ve diğer ilgililerle yalnızca e-posta veya dergi otomasyon sistemindeki mesajlaşma modülü üzerinden iletişim kurar. turkology@istanbul.edu.tr adresi haricindeki e-postalara gönderilen iletiler dikkate alınmayacaktır.</li><li>Yazılar, Dergipark sistemine yüklenirken üç dosya hâlinde gönderilmelidir: </li></ul> MAKALE GÖNDERME KILAVUZU1. Makale Tam Metin Dosyası** Microsoft Word 2003 ve üzerindeki versiyonlar kullanılmalıdır. Yazılar <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/35D6D1BE73254AAEA8961B1F1E112364" target="">Makale Şablonu </a> kullanılarak hazırlanmalıdır. Makale metninde, çift taraflı kör hakemlik süreci gereği, yazarın / yazarların kimlik bilgileri yer almamalıdır. (Önemli not: Makale şablonunda yer alan ana başlıklar, sadece makalenin içeriğinin nasıl oluşması gerektiğini göstermektedir. Yazarlarımız bu başlıkları kullanmak zorunda değildir.)* Makale; özetler, dipnot ve kaynakça haricinde en az 5000 kelimeden oluşmalıdır.2. Kapak Sayfası* * <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/6FBDB7746B1242C1895E20D8C905EA95" target="_blank">Kapak sayfası</a>nda, makale türü, makale başlığı (Makale dili / İngilizce), yazar veya yazarların ünvan ve bağlı bulundukları kurum bilgileri, güncel adres ve telefon numaraları ile ORCID bilgileri ve e-posta adresleri yer almalıdır.* Finansal destek, çıkar çatışması ve teşekkür açıklaması bölümlerinin de hem makale dilinde hem de İngilizce olarak iki ayrı şekilde belirtilmesi gerekmektedir.* Makalenin ilk başvuru dosyasında beyanlara (teşekkür vs.) yer verilmeyecek, bu hususlar sadece kapak sayfasında belirtilecektir. 3. Telif Hakkı Anlaşması Formu*​* Tüm yazarlar tarafından ıslak imza ile imzalanmış olmalıdır. <a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/journal-file/15420" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a>nda üç farklı kısma ıslak imza atılması gerekmektedir.BAŞLIK: Her çalışmanın Türkçe, İngilizce ve makale dili farklıysa o dilde başlığı olmalıdır. Çalışmanın başlığı içeriği açıkça yansıtmalı ve kapsamlı olmalıdır.* ANA BAŞLIKLAR: Tamamı büyük harflerle ve koyu yazılmalıdır. 15 kelimeyi geçmemelidir.* Ara Başlıklar: Kelimelerin tamamı koyu ve sadece ilk harfleri büyük yazılmalıdır. Başlık sonunda satır başı yapılmalıdır.* Alt başlıklar: Kelimelerin tamamı koyu, başlığın ilk kelimesindeki birinci harf büyük, sonraki kelime(ler)in ilk harfi küçük yazılmalıdır. Başlığın sonuna iki nokta (üst üste) konularak yazıya aynı satırdan devam edilmelidir.ÖZ / ABSTRACT: Çalışmanın amacını, yöntemini ve kapsamını içermeli, makalede başlıktan sonra giriş bölümünden önce yer almalıdır. Türkçe öz 180-200 kelime, İngilizce öz 180-250 kelime arasında olmalıdır. Özlerin altında çalışmanın içeriğini temsil eden en çok 5 anahtar kelime / keywords yer almalıdır.EXTENDED ABSTRACT: Genişletilmiş özet; çalışmanın amacını, yöntemini, kapsamını ve sonuçlarını içermeli, makalede Türkçe ve İngilizce özetlerden sonra yer almalıdır. İngilizce genişletilmiş özet  700-800 kelime arasında olmalıdır.* Türkçe makalelerde; Türkçe-İngilizce olmak üzere iki öz ve İngilizce genişletilmiş özet yer almalıdır. İngilizce makalelerde; İngilizce-Türkçe olmak üzere iki öz yer almalıdır. Genişletilmiş özet bulunmamalıdır. Diğer dil ve lehçelerde yazılan makalelerde ise makale dilinde-İngilizce-Türkiye Türkçesi olmak üzere üç öz ve İngilizce genişletilmiş özet yer almalıdır.* Makalede bulunan öz sayısı ve dili kadar makale başlığı, öz sıralamasına uygun olarak verilmelidir. Bk. <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/F985C0668F824D99BF77B994BF747B8C" target="">Örnek</a>  TABLO, ŞEKİL, RESİMLER VE GRAFİKLER: Yazı içindeki şekil, resim, tablo ve grafikler 1, 2, 3 şeklinde numaralandırılmalıdır. Metin içinde kullanılan fotoğraf, plan, harita vb. materyallerin “.jpg / .tiff” uzantılı kayıtları gönderilecek dokümanlara eklenmelidir. Bu tür belgelerin baskı tekniğine uygun çözünürlükte (en az 300 dpi) ve sayfa alanını aşmayacak büyüklükte olmasına dikkat edilmeli, ayrıca birden fazla olması hâlinde numaralandırılmalı ve başlık eklenmelidir. (Resim 1; Harita 1; Tablo, Figür 1, vb. ). Görseller metin içerisinde verilebilir, şayet metin içerisinde (EK1) şeklinde parantezle atıfta bulunuluyor ise görseller makalenin sonuna ek olarak eklenmelidir. Alıntılanmış görsellerin kaynağı, hem görselin altında hem de kaynakçada belirtilmelidir.

Yazım Kuralları

Araştırma Makalesi: Araştırma makalesi olarak derginin kapsamına uygun konularda özgün bilimsel sonuçlar sunan yazılar değerlendirilir. Araştırma makaleleri; öz, anahtar kelimeler, giriş, yöntem, bulgular, tartışma, sonuçlar, kaynaklar bölümleri ile tablo, grafik ve şekillerden oluşur.Derleme Makale: Alanında birikim sahibi ve bu birikimleri uluslararası literatüre yayın ve etki olarak yansımış uzmanlar tarafından hazırlanan yazılar değerlendirilir. Derleme yazı; başlık, öz ve anahtar kelimeler, ana metin bölümleri ve kaynaklardan oluşmalıdır.Çeviri Makale: Tercüme makalelerdir. Alanında uzman kişiler tarafından yazılmış, yaygın etki değeri yüksek olan yazılardan yapılan çeviriler değerlendirilir.* Çeviri metin yayınlarında “orijinal metin yazarı ve yayıncısından izin alındığı” ve “orijinal metnin künye bilgileri” tam metin dosyasında belirtilmelidir.  Bk. <a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/3057174" target="_blank">Örnek.</a> <a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/3057174"></a> <a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/journal-file/31257" target="_blank">Kitap Tanıtımı</a>: Son 5 yıl içerisinde yayımlanmış kitapların tanıtım ve incelemesinin yapıldığı yazılar değerlendirilir. Kitap tanıtım yazıları, kitabın şekil ve içerik özellikleri, konu / konuları işleyiş tarzı, yazılış amacına uygunluğu ve bunu gerçekleştirmedeki başarısı, eksik ve hatalarının giderilip daha iyi hâle getirilmesi için neler lazım geldiği gibi konuların değerlendirildiği bir yazı türüdür. Kitap tanıtım yazılarının <a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/journal-file/31257" target="_blank">tanıtım/inceleme şablonuna</a> uygun hazırlanması gerekir. Kitabın yayımlandığı dil haricinde, başka bir dil ile yazılan tanıtım yazılarına öncelik verilir.  Kitap tanıtım yazılarında dikkat edilmesi gereken hususlar;<ul><li style="text-align: justify;">Tanıtım yazısına özgü “müstakil bir özgün başlık” konulmalıdır.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Tanıtımı yapılan kitabın kapak fotoğrafı yazıya eklenmelidir. (İlk sayfada, başlık altında ve sola yaslı olmalıdır.) </li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Tanıtımı yapılan kitabın künyesi Kaynakça bölümünde eksiksiz olarak verilmelidir.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Türkçe ve İngilizce olmak üzere 5 anahtar kelime eklenmelidir.</li></ul>

<a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/1326D4913FDB4001996106E973E446A4" target="_blank"></a>FORMLAR<a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/journal-file/15420" target="_blank" rel="noreferrer noopener" style="background-color: transparent;">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a><a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/journal-file/22325" target="_blank" rel="noreferrer noopener" style="background-color: transparent;">Yazar Formu</a><a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/6FBDB7746B1242C1895E20D8C905EA95" target="_blank" rel="noreferrer noopener" style="background-color: transparent;">Kapak Sayfası</a>ŞABLONLAR<a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/0A2B46D40C3D4DD1BF72F875A6DBD8C1" target="_blank">Makale Şablonu</a><a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/journal-file/31257" target="_blank" rel="noreferrer noopener" style="background-color: transparent;">Kitap Tanıtım Şablonu</a><a href="https://dergipark.org.tr/tr/download/journal-file/31257" target="_blank"></a>

Aşağıdaki listede eksik olmadığından emin olun:<ul><li style="text-align: justify;">Makalenin türünün belirtilmiş olduğu,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Başka bir dergiye gönderilmemiş olduğu,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Sponsor veya ticari bir firma ile ilişkisi varsa, bunun belirtildiği,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">İngilizce yönünden kontrolünün yapıldığı,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Referansların derginin benimsediği Chicago Style of Manual 18. edisyonuna uygun  olarak düzenlendiği</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Yazım Kuralları bölümünde detaylı olarak anlatılan dergi politikalarının gözden geçirildiği.</li></ul>* <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/1326D4913FDB4001996106E973E446A4" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a>* <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/35F780AA655C4EE781BCD8B3BFD97D50" target="_blank">Yazar Formu</a> * Daha önce basılmış materyal (yazı-resim-tablo) kullanılmış ise izin belgesi * <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/6FBDB7746B1242C1895E20D8C905EA95" target="_blank">Kapak sayfası</a>;<ul><li style="text-align: justify;">Makalenin kategorisi,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Makale dilinde ve İngilizce başlık,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Yazarların ismi soyadı, unvanları ve bağlı oldukları kurumlar (üniversite ve fakülte bilgisinden sonra şehir ve ülke bilgisi), e-posta adresleri,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Sorumlu yazarın e-posta adresi, açık yazışma adresi, iş telefonu, GSM, faks nosu</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Tüm yazarların ORCID’leri</li></ul>* Makale ana metni;<ul><li style="text-align: justify;">Önemli: Ana metinde yazarın / yazarların kimlik bilgilerinin yer almamış olması gerekir.</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Türkçe ve İngilizce başlık,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Özetler: 180-200 kelime Türkçe, 180-200 kelime İngilizce öz ile 700-800 kelime İngilizce genişletilmiş özet,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Anahtar Kelimeler: 5 adet Türkçe ve 5 adet İngilizce,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Makale ana metin bölümleri,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Finansal destek (varsa belirtiniz),</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Çıkar çatışması (varsa belirtiniz),</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Teşekkür (varsa belirtiniz),</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Kaynaklar,</li></ul><ul><li style="text-align: justify;">Tablolar-Resimler, Şekiller (başlık, tanım ve alt yazılarıyla).</li></ul>

Sayı Türü	Regular
Editör(ler)	Emine Temel Alemdar, Esra Özsüer

Türkiyat Mecmuası

CİLT 35, SAYI 1, 2025

METRİKLER