9th International Congress of Turcology Proceedings Book
Patriarchal Burial Practices, Paired Burial Practice and Its Reflections in Turks
Elvin YıldırımBurial traditions are the most important sources for understanding people’s early history. Very important information can be obtained from the grave structures, burial practices, and material remains obtained from graves. Central Asian archaeology deals with the people who are thought to be related to the earliest periods of the Turks who lived during the Neolithic, Eneolithic, Bronze, and Early Iron Ages in the wide geography from Eastern Europe to Mongolia and also examines cultures and cultural periods that have kinship ties and contact with each other. In this respect, historians who follow the historical traces determine the points from which they came and stated the Turkic tribes whose names are mentioned in Chinese sources to be their descendants. The current study will analyze material culture periods (i.e., Afanasievo, Andronovo, and Karasuk cultures) and their examples of family burials that are thought to symbolize the patriarchal family in the burial methods applied in simultaneous and successive cultural periods. This article considers the family burial traditions that are thought to be a reflection of the paternal family structure in which a father’s word is law also was present among the Turks, whose name started being mentioned in the historical sources right after these cultural periods. These graves sometimes contain a husband and wife, and sometimes husband, wife, and child. This study focuses on the tombs of the Scythians, Huns, Turkish Khaganate, and Avar and will actually try to explain whether or not the burial practices applied in the early cultural periods, especially the practice of husband and wife being buried together, had existed among the Turks, and if so, how these burials were carried out. The attempt is made to base this study on the archaeological excavations carried out by Russian archaeologists and aims to support this with ancient sources and research works.
Ataerkil Ölü Gömme Uygulamaları, Eşli Gömme Uygulaması ve Türklerdeki Yansımaları
Elvin YıldırımMezar gelenekleri milletlerin erken tarihlerini aydınlatma hususunda en önemli kaynaklar durumundadırlar. Mezar yapılarından, gömü uygulamalarından ve mezarlardan elde edilen maddi kalıntılardan oldukça önemli bilgiler elde edilebilmektedir. Orta Asya Arkeolojisi en erken dönemlerde, Neolitik, Eneolitik, Tunç Çağı ve Erken Demir Çağında Avrupa’nın doğusundan Moğolistan’a kadar olan geniş coğrafyada Türklerle bağlantılı olduğu düşünülen halklarla ilgilenir. Yine aralarında akrabalık bağı olan, birbiriyle temas kuran kültürleri ve kültür dönemlerini inceler. Bu bakımdan tarihî izleri takip eden tarihçiler onların geldikleri noktaları tespit ederler ve Çin kaynaklarında adları zikredilen Türk boylarının ise onların torunları olduklarını söylerler. Maddi kültür dönemleri üzerinde yaptığımız incelemelerde Afanasyevo, Andronovo, Karasuk vb. eş zamanlı ve ardıl kültür dönemlerinde uygulanan mezar gömü usullerinde ataerkil aileyi simgelediği düşünülen aile mezar örnekleri bulunmaktadır. Baba hukukunun geçerli olduğu pederi aile yapısının bir yansıması olarak düşünülen aile mezar geleneklerinin bu kültür dönemlerinin hemen akabinde tarihi kaynaklarda adları zikredilmeye başlanan Türklerde de var olduğunu düşünmekteyiz. Bu mezarlarda bazen karı koca, bazen karı koca ve çocuk ile gömme görülmektedir. Nitekim İskitler, Hunlar, Türk Kağanlığı ve Avar mezarları üzerinde durduğumuz bu çalışmamızda erken kültür dönemlerinde uygulanan ölü gömme uygulamalarının, özellikle karı-koca eşli gömme uygulamasının, Türklerde var olup olmadığını, eğer varsa nasıl yürütüldüğünü açıklamaya çalışacağız. Çalışmamızı özellikle Rus Arkeologların gerçekleştirdikleri arkeolojik kazı çalışmaları üzerine temellendirmeye, antik kaynaklar ve araştırma eserleri ile desteklemeye çalışacağız.
