The Aegean Sea and the Eastern Mediterranean in the Global and Regional Balance Based on the Axes of Geography, History, and International Law
The Ottoman Islands: an Assessment of The Condition of the Aegean Islands in The Ottoman Classical Age
Feridun Mustafa EmecenThe main discussions on the Aegean Islands (Cyclades Islands) from the end of the nineteenth century until today have been centered on the claims that the Ottoman administration on these islands was weak or that the islanders were entirely left to their own devices. Accordingly, it has been claimed that the islanders did not deal with the central administration’s representative authority, that the Ottoman officeholders only stopped by this region to collect taxes and that in this regard, the Ottoman rule was not recognized on the Aegean Islands. Within the framework of the abovementioned claims, which have also been repeated from time to time in recent research, this short review article discusses how the Ottomans applied a financial structure and taxation system to the island groups of the Aegean Sea, what the characteristics of these practices were and whether these characteristics reflected an understanding of free governance. In this context, it asserts that the fiscal control and taxation system of the Ottoman Empire on the Aegean Islands were in accord with classical Ottoman practices. The study reveals that many factors were considered when applying this financial system and that the control of the central government was absolute in the islands’ financial structure. It also determines that the islands’ insufficient resources constituted the primary criterion, as in other regions of the empire, while the Ottoman tax order was established on the islands. In addition, it infers that the considerations interpreted as “financial autonomy” were also valid in other regions of the Ottoman Empire and that there is no new system specific to the Cyclades Islands. In conclusion, this study reveals that there were intermediate turning points but no drastic and sharp changes in the basic understanding of the Ottoman financial practices on the Aegean Islands during the long process that is called the Ottoman Classical Age and which can be extended to the beginning of the nineteenth century and even to the Tanzimat Period.
Osmanlı’nın Adaları: Klasik Dönemde Ege Adaları’nın Durumuna Dair Bir Değerlendirme
Feridun Mustafa EmecenEge adaları (Kiklad adaları) hakkında 19. yüzyılın sonlarından itibaren başlayan ve günümüze kadar devam eden tartışmalar, söz konusu adalarda ya zayıf bir Osmanlı idaresinin olduğu ya da adalıların tamamen serbest olarak kendi başlarına bırakıldıkları noktasında toplanmıştır. Buna bağlı olarak, adalıların herhangi bir idari tasarruf altında merkezin temsilcileriyle muhatap olmadıkları, Osmanlı memurlarının bu bölgeye sadece vergi almak için uğradıkları ve bu bakımdan Ege adalarında Osmanlı hakimiyetinin görülmediği ileri sürülmüştür. Bu kısa değerlendirme yazısında, modern araştırmalarda da zaman zaman tekrarlanan söz konusu iddialar çerçevesinde, Osmanlıların Ege adalar grubunda nasıl bir mali yapı ve vergi sistemi uyguladıkları, bu uygulamaların özellikleri ve bu özelliklerin serbest bir idare anlayışının yansıması olup olmadığı tartışma konusu edilmiştir. Bu bağlamda, Ege adalarında Osmanlı mali denetiminin ve vergi düzeninin klasik Osmanlı uygulamalarına uygun bir özellik gösterdiği ileri sürülmüştür. Bu mali sistem ikame edilirken birçok faktörün göz önüne alındığı ve adaların mali yapılanması itibarıyla merkezi hükümetin denetiminin mutlak olduğu anlaşılmıştır. Osmanlı vergi düzeni yerleştirilirken adaların yetersiz kaynaklarının diğer başka bölgelerde de olduğu gibi en başta gelen ölçüyü oluşturduğu tespit edilmiştir. Ayrıca, “mali serbestiyet” şeklinde yorumlanan hususların imparatorluğun diğer topraklarında da geçerli olduğu, Ege adalarına has yeni bir sistem olmadığı çıkarımına varılmıştır. Sonuçta, klasik çağ denilen ve 19. yüzyıl başlarına, hatta Tanzimat dönemine kadar uzatılabilecek olan uzun süreçte Ege adalarındaki Osmanlı mali uygulamalarının temel anlayışında, ara dönüm noktaları olmakla beraber, köklü ve keskin bir değişim olmadığı ortaya konulmuştur.
