Studies on Mawlawiyah, Mawlana and Sheikh Ghalib
Traces of Sheikh Ghalib and His Poems as Reflections of Tradition in Behçet Necatigil and Hilmi Yavuz
Yılmaz DaşcıoğluOne of the most important concerns of modern Turkish poetry is to establish a bond with traditional poetry. The attitudes of modern Turkish poets towards tradition vary. While there are attitudes overtly aiming to discredit traditional poetry, there are many poets whose intention it is to utilize the imaginative, rhythmic, and, in a broader scope, poetic influence of such poetry. This tendency, of which the first successful representative was Yahya Kemal, has progressed in three main lines since the proclamation of the Republic: those who establish a sympathetic relationship with their past; those who believe that the essence and philosophy of traditional poetry should be an enriching source for modern poetry; and those who intend to utilize the poetic and technical possibilities of traditional poetry rather than its essence. Within these categories, which were determined using a general approach, there are differences in the treatment of Divan poetry. However, Sheikh Galip is a common center of attention. For Behçet Necatigil and Hilmi Yavuz, who represent the third of these main lines, Sheikh Galip is both the representative of Divan poetry and an image that produces an overall conceptual background, particularly in the context of Sufi culture. Thus, within poetry, Galip’s name is both a symbol of eternal being and an image-persona that, particularly in Hilmi Yavuz’s poetry, represents the permanence of aesthetic existence, despite the mortality of biological existence. Through empathy the poet-subject intends to infuse his entity within himself . It can be said that, on the one hand, such predilections show the permanence of the Divan poetry tradition and, undoubtedly, of Sheikh Galip’s as a representative thereof even after many centuries, and on the other hand, that they reflect modern poets’ awareness of having an aesthetic ground through which they can continue to exist when they maintain the tradition with affiliation.
Behçet Necatigil’in ve Hilmi Yavuz’un Şiirlerinde Geleneğin Bir Yansıma Biçimi Olarak Şeyh Galip ve Şiirinin İzleri
Yılmaz DaşcıoğluModern Türk şiirinin en önemli sorularından birisini geleneksel şiir ile ilişki kurma konusu oluşturmaktadır. Modern Türk şairlerinin gelenek karşısındaki tutumları çeşitlilik göstermektedir. Açıkça değersizleştirme yönündeki tutumlar olduğu gibi geleneksel şiirin imgesel, ritmik ve daha geniş çerçevede poetik gücünden yararlanmak isteyen birçok şair bulunmaktadır. İlk başarılı örneğini Yahya Kemal’de gördüğümüz bu anlayış Cumhuriyet’ten sonra üç ana çizgi üzerinde sürmüştür: Geçmişi ile bir duygudaşlık ilişkisi kuranlar; geleneksel şiirin dayandığı özün, dünya görüşünün modernin şiirin beslenme kaynağı olması gerektiğine inananlar; geleneksel şiirin özünden ziyade poetik, teknik imkânlarından yararlanmak isteyenler. Genel bir yaklaşımla oluşturulan bu kategorilerin Divan şiirine yönelmesinde farklılıklar olmasına karşın özellikle Şeyh Galip ortak bir ilgi odağı durumundadır. Bu ana çizgilerden üçüncüsünü oluşturan Behçet Necatigil ve Hilmi Yavuz için de Şeyh Galip hem Divan şiirinin temsilcisi hem de başta tasavvufi kültür olmak üzere geniş bir kavramsal zemin üreten imge durumundadır. Böylece Galip’in adı hem şiirde ölümsüz olmanın göstergesi hem de özellikle Hilmi Yavuz’un şiirinde biyolojik varlığın geçiciliğine karşın estetik varlığın kalıcılığını temsil eden ve şair-öznenin kendisini empati ile içine akıtmak istediği bir imge-kişi durumundadır. Bu tür tasarrufların bir yandan Divan şiiri geleneğinin ve elbette Şeyh Galip’in yüzyıllar sonra yaşama gücünü gösterdiğini, öte yandan modern şairlerin geleneğe yönelmekle kendilerini eklemleyerek var olmayı sürdürebilecekleri bir estetik zemine sahip olma bilincini yansıttığını söyleyebiliriz.
