The City: Literary Encounters
“Unreal City”: The Image of the City in T. S. Eliot’s Poetry
Özlem KaradağAs a modernist poet writing in London during World War I and in the postwar period, Eliot takes the City of London as the background of his poems and presents a bleak image of the city through his lines. In “The love song of J. Alfred Prufrock” and in “The waste land” the reader follows the poet personae through the streets of London by experiencing each element that defines London as Eliot gives life to the city by personifying its elements such as the London fog. The image of the city in Modernist literature is always a pessimistic one and this is not only the result of the Great War and its aftermath but also an image that is borrowed from late nineteenth-century concerns in literature such as industrialization, migration to the big city, crowded and suffocating city life, and so on. However, modernist literature also depicts a conflicting relationship between the metropolis and the modern individual in which one closely identifies with the city but feels alienated in it at the same time. This paper aims to discuss that the city has its own life and character created by the language used to describe the city by Eliot, and endeavours to scrutinize the conflicting nature of the individual’s relation to the big city, which s/he both antagonizes and identifies with in Eliot’s poetry.
“Düşsel Şehir”: T. S. Eliot Şiirinde Şehir İmgesi
Özlem KaradağT. S. Eliot, Birinci Dünya Savaşı ve savaş sonrası dönemde Londra’da yazmakta olan Modernist bir şair olarak Londra şehrini şiirlerinin arka planı olarak kullanır ve dizelerinde şehrin kasvetli bir imgesini sunar. “J. Alfred Prufrock’un Aşk Şarkısı” ve Çorak Ülke eserlerinde okur, şair kişisini Londra sokaklarında takip ederken Eliot’ın Londra sisi gibi kişileştirdiği ve şehri tanımlayan her bir ögesini de deneyimler. Modernist edebiyatta şehir imgesi her zaman karamsar bir imgedir ve bu sadece Büyük Savaş’ın ve neticelerinin sonucu değildir, aynı zamanda bu imge ondokuzuncu yüzyıl sonu edebiyatında yer bulan endüstrileşme, büyükşehre göç, kalabalık ve boğucu şehir yaşamı gibi kaygılardan da ödünç alınan bir imgedir. Ancak Modernist edebiyat, metropol ve modern birey arasında, kişinin hem özdeşleştiği hem de aynı zamanda dışlanmış ve kopuk hissettiği, ikircikli bir ilişkiyi de tasvir eder. Bu makale, şehrin, Eliot’ın onu betimlemek için kullandığı dil ile yarattığı, kendine ait bir hayatı ve karakteri olduğu fikrini tartışmayı amaçlar ve Eliot şiirinde bireyin, hem özdeşleştiği hem de düşman olarak gördüğü, büyükşehir ile ilişkisinin doğasını irdelemeye çalışır.
