AFTER THE LETTER REVOLUTION, REQUESTS FOR HELP FROM THE GOVERNMENT DUE TO THE CHALLENGES OF ISTANBUL BOOKSTORES
It is known that one of the many consequences of the alphabet revoluation in Turkey in November 1928 was the economic difficulty brought to the Ġstanbul bookstores. It is worth examining the financial incoveniences of bookstores whose main responsibility is building a bright young generation by supplying necessary materials. Since the diffuculties encountered is the result of the revolution, the dialogues with the Government of that period should be carefully investigated. Have the bookstores really never asked the government for help, as claimed in various sources? Or, they could not gey any feedback. This is the main question that this article is trying to find an answer. While this subject was being examined analysis was made in the up to date literature. When researching the subject that covers bookstores, the news in daily newspapers of that period were mostly used. The article was limited to the period between 1928 and 1933, when the one book law came out. In this period, where the transition from the old alphabet to the new alphabet was experienced intensively, was studied for see how the bookstores struggled to overcome their difficulties. They have tried to explain their problems to the officers who have carried out the letter change application, like Education Ministry and the Board of Education and Discipline if necessary. Until the one book law, they had met to Education Minister Mustafa Necati firstly and all the ministries. They could not get sufficient financial support from the State due to their inability to explain their problems correctly, their inability to act together, their division into different groups, some of them were treated personally.
HARF DEVRİMİ’NİN ARDINDAN İSTANBUL KİTAPÇILARININ YAŞADIKLARI ZORLUKLAR NEDENİYLE HÜKÜMETTEN YARDIM TALEPLERİ
Türkiye’de Kasım 1928’de gerçekleĢtirilen yazı değiĢikliğinin ortaya çıkardığı birçok sonuçtan birinin de basımevlerine getirdiği ekonomik güçlükler olduğu bilinmektedir. Okuma alıĢkanlığının geliĢip aydın bir nesil yetiĢtirmek için okunacak malzeme temininde temel dinamiklerden biri olan basımevlerinin, bu mali güçlükleri aĢmak için neler yaptıkları incelenmeye değer bir konudur. KarĢılaĢılan darboğaz, Devrim’in sonucu olduğundan kitapçıların o dönemdeki hükümetle olan diyalogları dikkatlice ele alınmalıdır. ÇeĢitli kaynaklarda iddia edildiği gibi kitapçılar gerçekten hiçbir Ģekilde hükümetten yardım talebinde bulunmadılar mı? Yoksa, bulundular ama bir sonuç mu alamadılar gibi sorular, bu makalede cevaplanmaya çalıĢılmıĢtır. Konunun incelenebilmesi için mevcut literatür ıĢığında belgesel analiz yapılmıĢtır. Ġstanbul kitapçılarını kapsayan bu konu irdelenirken, o dönemin günlük gazetelerinde yapılan haberler çokça kullanılmıĢtır. Makale, 1928 ile tek kitap kanununun çıktığı 1933 yılları arasındaki dönemle sınırlandırılmıĢtır. Eski yazıdan yeni yazıya geçiĢ sırasında bir takım güçlüklerin yoğun Ģekilde yaĢandığı süreç olan bu yıllarda, kitapçıların karĢılaĢtıkları zorlukların üstesinden gelmek için nasıl mücadele verdikleri araĢtırılmıĢtır. Kitapçılar, gerek yazı değiĢikliği uygulamasını yürüten maarif vekillerine, gerekse Talim Terbiye Kurulu BaĢkanı ve maarif müdürlerine problemlerini anlatmaya çalıĢmıĢlardır. Ġstanbul kitapçılarının temsilcileri, Maarif Vekili Mustafa Necati Bey baĢta olmak üzere, tek kitap kanunun çıktığı döneme kadar tüm maarif vekilleriyle görüĢmüĢlerdir. Sıkıntılarını doğru anlatamamaları, birlikte hareket edememeleri, farklı gruplara bölünmeleri ve bazılarının kendi çıkarına davranmasından dolayı Devletten yeterli maddi desteği alamamıĢlardır.
