EFFECT OF MEDICAL NUTRITION KNOWLEDGE ON GLYCEMIC REGULATION IN PATIENTS WITH DIABETES MELLITUS
Bita Motamedıan, Gülşah Yenidünya YalınObjective: To evaluate the effect of medical nutrition knowledge on glycemic control in patients with Diabetes mellitus (DM).
Material and Methods: Type 1 and Type 2 DM patients (n: 105) who had received medical nutrition therapy (MNT) education at least once were recruited. Nutritional knowledge scores (NKS) were obtained from the NKS evaluation form and patients were classified into Group 1 (NKS ≤60, n:24) and Group 2 (NKS>60, n:81). Patients’ socio-demographic characteristics, biochemical parameters, nutritional habits, anthropometric measurements, and 24-hour food consumption data were recruited.
Results: Mean age in Group 1 and Group 2 was 50.5±12.1 and 45.5±15.5, respectively. Mean NKS scores were higher in patients with type 1 DM (p=0.02). There was no significant relation between NKS and HbA1c (p=0.3). NKS was significantly associated with higher educational degrees, higher HDL, and lower frequency of neuropathy (p=0.03; 0.01; 0.01, respectively). NKS was negatively correlated with age, triglyceride, and neuropathy frequency (p=0.001, r=-0.35, p=0.004, r=-0.36; p=0.01, r=-0.24, respectively); positively correlated with HDL, educational degree, health literacy and presence of leisure time activities (p<0.001, r=0.38; p<0.001, r=0.53; p=0.01, r=0.26 and p<0.001, r=0.31, respectively). Logistic regression analysis revealed the relationship between NKS and educational degree (p=0.01, OR:0.17, CI:0.04-0.68).
Conclusion: Adequacy of nutritional knowledge may not be sufficient in achieving better glycemic regulation in DM and patients should be motivated to reflect their nutritional knowledge in their daily living activities.
DIABETES MELLITUS TANILI HASTALARDA TIBBİ BESLENME TEDAVİSİ HAKKINDAKİ BİLGİ DÜZEYLERİNİN GLİSEMİK REGÜLASYON ÜZERİNE ETKİSİ
Bita Motamedıan, Gülşah Yenidünya YalınAmaç: Diabetes mellitus (DM) tanılı hastalarda tıbbi beslenme tedavisi ile ilgili bilgi düzeyinin glisemik kontrol üzerine etkilerinin araştırılması.
Gereç ve Yöntemler: Diyabet Polikliniğinde takip edilen en az bir kez tıbbi beslenme tedavisi (TBT) eğitimi almış olan DM tanılı hastalar (n:105) dahil edilmiştir. Hastalar; beslenme bilgisi değerlendirme formundan (BBDF) elde edilen beslenme bilgisi skorlarının (BBS) ≤60’ın altında ya da >60 üzerinde olmasına göre sırasıyla Grup 1 (n:24) ve Grup 2 (n:81) olarak sınıflandırıldıktan sonra; sosyodemografik özellikleri, biyokimyasal bulguları, beslenme alışkanlıkları, antropometrik ölçümleri, TBT bilgisi ve 24 saatlik besin tüketim kayıtları değerlendirilmiştir.
Bulgular: Grup 1 ve Grup 2’de yaş ortalaması sırasıyla 50,5±12,1 ve 45,5±15,5 izlendi. Tip 1 DM tanılı hastalarda BBS ortalamaları daha yüksek tespit edildi (p=0,02). BBS ile HbA1c ortalamaları arasında anlamlı bir ilişki izlenmedi (p=0,3). BBS düzeyi yüksek olan hastalarda eğitim düzeyi ve ortalama HDL düzeylerinin daha yüksek, nöropati sıklığının ise daha düşük olduğu görüldü (p değerleri sırasıyla; 0,03, 0,01, 0,01). BBS ile ortalama yaş ve trigliserid düzeyleri ve nöropati sıklığı (p=0,001, r=-0,35; p=0,004, r= -0,36; p=0,01, r= -0,24; sırasıyla); ortalama HDL düzeyleri, eğitim düzeyi, sağlık okur yazarlığı ve hobilerle ilgilenme arasında ise pozitif korelasyon (p<0,001, r=0,38; p<0,001, r=0,53; p=0,01, r=0,26 ve p<0,001, r=0,31; sırasıyla) izlendi. Lojistik regresyon analizinde BBS ile eğitim düzeyi arasında ilişki görüldü (p=0,01, OR:0,17, CI:0,04-0,68).
Sonuç: Diyabetli hastalarda glisemik regülasyon iyileştirilmesinde tek başına tıbbi beslenme bilgisinin iyi olması yeterli olmaya bileceğinden hastaların beslenme ile ilgili bilgilerini günlük yaşam aktivitelerine yansıtabilme leri açısından motive edilmesi hedeflenmelidir.
