Kamu borç yönetimi hedeflerinin belirlenmesinde pek çok ülke çeşitli politika seçenekleriyle karşı karşıya kalmaktadır. Etkin bir borç yönetimi, bir ülkede izlenen ekonomi politikası doğrultusunda borçlanmanın düşük maliyetlerle yapılmasını sağlayan ve riskleri kabul edilebilir seviyelere getiren bir yol haritasıdır. Bu nedenle, kamu borcunun risk toleransından sorumlu olan Hazine ve Maliye Bakanlığı’nın iç borçların döviz kuru, faiz ve vade risklerinin yönetimine ilişkin tercihler yapması gerekecektir. Türkiye’de 2017 yılından bu yana yaşanan dalgalı büyüme trendi, hedef enflasyon oranından sapmalar, kur sıçramaları ve belirsizliklerin yanında 2020 sonrası pandeminin etkisiyle tüm dünyada yaşanan ekonomik istikrarsızlıklar, rezerv para birimleri ile en önemli değerli madenlerden olan altının değerindeki hızlı değişimler, günümüzde kamu borç yönetiminin önemini her zamankinden daha fazla ön plana çıkarmaktadır. Hazine ve Maliye Bakanlığı ise 2017 yılından itibaren farklı Döviz ve Altına Dayalı Devlet İç Borçlanma Senetleri, Döviz ve Altına Dayalı Kira Sertifikaları ihraçları ile iç borcun yapısını ve ihraç politikasını kökten değiştirmiş bulunmaktadır. Bu değişimler mevcut ekonomik sorunları derinleştirerek iç borç stokunun ekonomi politikası karşısındaki kırılganlığını ve maliyetini artırmaktadır. Bu çalışma, Hazine ve Maliye Bakanlığı’nın 2017 yılı sonrasında ihraç politikasında yaptığı değişikliğin iç borç stoku ve riskleri ile yarattığı ekonomik ve sosyal maliyetleri, resmi kurumların verilerine dayalı olarak tarafımca hazırlanan tablo ve grafiklerle ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu bağlamda çalışmanın ilk bölümünde etkin bir borç yönetimi politikasının ilkelerinin önemi vurgulanacaktır. İkinci bölümde 2017 yılı sonrası iç borç stratejilerindeki değişimin döviz kuru, vade, faiz gibi risk faktörleri üzerindeki etkisi incelenecektir. Son bölümde ise bu değişim sonucunda ortaya çıkan ekonomik ve sosyal maliyetler çeşitli göstergelerle değerlendirilecektir.