Memlükler Dönemi İlim Geleneği – II
İli̇m Kurumlarının Kenarda Kalmış Vazi̇feli̇leri̇: Memlük Kudüs’ünde Öğrenci̇ler, Dervi̇şler Ve Muîdler
Muhammet Enes MidilliVakıf gayesi açısından medrese ve hankah gibi ilim kurumlarındaki en önemli zümreler hiç şüphesiz öğrenciler (fukaha) ve dervişlerdir (fukara). Memlükler döneminde telif edilen tabakat eserlerinde medreselerin müderrislik veya sûfî kurumlarının şeyhlik mansıplarına tayin edilen âlimlere dair zengin kayıtlar bulunmakta, bazı kurumların müderrisleri ve şeyhleri sistemli bir şekilde tespit edilebilmektedir. Bununla birlikte bir âlimin ilim tahsil sürecinde hangi medresenin veya medreselerin kadrolu öğrencisi olduğuna dair kayıtlar son derece dağınık ve azdır. Bu durum büyük ölçüde medreselerde müderrisin verdiği dersi tekrar ettiren muîdler ve sûfî kurumlarındaki dervişler için de geçerlidir. Bu konuda İslam eğitim tarihi açısından dikkat çekici olan istisnai örneklerden bazıları Mücîrüddin el Uleymî’nin (ö. 927/1521) el-Ünsü’l-celîl bi-târîhi’l-Kuds ve’l-Halîl adlı Kudüs tarihinde yer almaktadır. Uleymî, eserinin önemli bir kısmını Kudüs ulemasının biyografilerine tahsis etmiş, burada Salâhiyye Medresesi’nin müderrislerinden ve Salâhiyye Hankahı’nın şeyhlerinden bahsetmiş, bunun da ötesinde özellikle 9./15. yüzyılda bu iki kurumda görev yapan öğrencileri, dervişleri ve muîdleri sistemli bir şekilde kayıt altına alıp bunların tahsil süreçlerini anlatmıştır. Kudüs’ü Haçlılardan geri alan Selâhaddîn-i Eyyûbî tarafından 6./12. yüzyılın sonlarında kurulan bu iki müessese, Memlükler dönemi boyunca Kudüs’ün ve hatta tüm Mısır-Şam bölgesinin en önemli ve muteber ilim kurumları arasında yer almaya devam etmiştir. Bu tebliğde Uleymî’nin el-Ünsü’l-celîl’i üzerinden Salâhiyye Medresesi’nin muîdleri ve öğrencileri ile Salâhiyye Hankahı’nın dervişleri tespit edilecek, bunların biyografileri incelenerek tahsil süreçleri ve kariyerleri araştırma konusu edilecektir. Bu şekilde tabakat eserlerinde, dolayısıyla medrese ve ulema araştırmalarında büyük ölçüde kenarda kalmış olan muîdlerin, öğrencilerin ve dervişlerin ilmî serüvenleri ve ilim kurumlarıyla ilişkileri gündeme getirilecek ve tartışmaya açılacaktır.
Marginal Positions in Institutions of Learning: Students, Darwishes, and Repetitors in Mamluk Jerusalem
Muhammet Enes MidilliOne of the most significant groups in the endowed institutions of learning such as madrasa and khanqāh are students (fuqahā) and darwishes (fuqarā). The biographical dictionaries (tabaqāt) compiled during the Mamluk period contain abundant records on the life stories of scholars who served as professors (mudarris) in madrasas or as Sufi leaders (shaykhs) in Sufi institutions. Thanks to these records, the careers of professors and shaykhs in certain institutions can be traced systematically. However, records on educational career of students are scarce and usually scattered in a wide range of sources. This is almost the same for the repetitors (muʿīds) in madrasas, who repeated the lessons taught by the mudarris, as well as for the darwishes in Sufi institutions. In this respect, Mujīr al-Dīn al-ʿUlaymī’s (d. 927/1521) work on the history of Jerusalem, al-Uns al-jalīl bi-tārīkh al-Quds wa-l-Khalīl, comprises some of the rare and noteworthy examples. Al-ʿUlaymī devotes a significant part of his book to the biographies (tabaqāt) of Jerusalemite scholars, including the mudarrises of al-Ṣalāḥiyya Madrasa and the shaykhs of al-Ṣalāḥiyya Khanqāh. He systematically records the advanced students, darwishes, and muʿīds employed in these two institutions in the course of 9th/15th century, and narrates their educational and professional activities. Established by Saladin in the late 6th/12th century after taking Jerusalem from the Crusaders, these two institutions maintained their status as the most prominent and prestigious institutions not only in Jerusalem but also in the entire Syro-Egyptian lands throughout the Mamluk period. This paper attempts to identify the muʿīds and students of al-Ṣalāḥiyya Madrasa alongside the darwishes of al-Ṣalāḥiyya Khanqāh, and scrutinizes their biographies in order to shed light on their educational processes and professional careers. In this way, the scholarly trajectories of muʿīds, students, and darwishes as well as their relations with the institutions of learning –a topic largely neglected both in the biographical dictionaries (tabaqāt) and in the modern scholarship on the history of madrasa and ulama– will be handled and discussed.