Esen

Res. Assist.

The subject of our study is an action brought to state courts regarding a dispute subject to arbitration and the determination of parties’ objections related to arbitration. The respondent may raise an arbitration objection in the case appearing before the state court and the claimant may plead that the arbitration agreement is invalid. On these claims, it is important to determine the scope of the review to be carried out by the court. Before going into the scope of the review, it’s important to address briefly the relevance of a foreign seat and its effects according to Turkish arbitration law. An important result of the determination of a foreign state as the seat of arbitration under Turkish law is that the dispute would fall outside of the scope of the Code on International Arbitration No. 4686. However, in cases where a foreign state is designated as the seat of arbitration, the International Arbitration Code art. 5 regulating the arbitration objection will be applied to the dispute. IAC art. 5 stipulates that if an action is brought before the court in a matter which is subject to an arbitration agreement, the respondent may object to the jurisdiction of the court. The acceptance or refusal of the objection and disputes concerning the validity of the arbitration agreement are subject to the provisions of the Civil Procedure Code regarding the preliminary objections. If such objection is accepted, then the court shall dismiss the action on procedural grounds. Although it is accepted in the article that the court will dismiss the action in case of a valid arbitration agreement, detailed provisions regarding the standard of the review and the validity of the arbitration agreement are not included. Two main opposite views have been accepted in the doctrine regarding the scope of the review. According to the first group of authors the court should, determine the validity of the arbitration agreement after a full review and in case of a valid arbitration agreement, refer the dispute to arbitration. And according to the second view, the court should only look for an arbitration agreement, thus carry out a prima facie review and in case of the existence of an arbitration agreement, refer the dispute to arbitration. In this case, the arbitral tribunal shall have the competence to decide on its own jurisdiction according to the principle of Competence-Competence. It’s important to determine which standard of review should be adopted by Turkish courts when the seat of arbitration is in a foreign country. UNCITRAL Model Law art. 8, 1958 New York Convention art. II/3, Civil Procedure Law art. 422 all include the provision that unless the arbitration agreement is “null and void, inoperative and incapable of being performed” the dispute should be referred to arbitration. It can be deduced from the wording of these articles that the court should carry out a full review and determine the validity of the arbitration agreement. In the doctrine and in the jurisprudence of Swiss courts, it is agreed that the court should decide whether the arbitration agreement is valid in cases where the seat of arbitration is in a foreign state. It is emphasized that otherwise the principle of natural judge would be violated. After determining the scope of the review, the law applicable to the validity of the arbitration agreement is examined in the second part of the study. According to the article 4 of the International Arbitration Code, “The validity of the arbitration agreement is subject to the law agreed by the parties, failing such agreement to Turkish Law.” This article provides for the law applicable to the arbitration agreement, however it cannot be applied where the seat of arbitration is in a foreign country. As there is no other rule or provision regulating the applicable law when the seat is in a foreign country, there is a legal gap in Turkish law regarding this matter. Several views and methods have been put forward in the doctrine on how to fill the gap regarding the law applicable to the arbitration agreement. According to the first view, Article 4 of the International Arbitration Code should be applied by analogy and Turkish law should be applied to the arbitration agreement. The second view also applies Article 4 by analogy however the authors consider that the underlying principle of this article is the “seat of arbitration” and state that the law applicable should be the law of the seat. It is also argued that the applicable law can be determined by application by analogy of the article V/1/a of the New York Convention. And finally, the law applicable to the arbitration agreement can be determined according to the conflict of law rules on the law applicable to the contracts, thus article 24 of the Code on Private International Law and International Procedure Law. In our opinion, it is possible to fill this gap with the application of the provisions of the Code on Private International Law and International Procedure Law, which contains general rules regarding the disputes including a foreign element. In cases where there is no provision in the lex specialis, namely the Code on International Arbitration, it is possible to refer to the aforementioned Code. Article 62/f of the Code on PIL which regulates the recognition and enforcement of foreign arbitration awards can be applied by analogy. According to this article, the law applicable to the validity of the arbitration agreement is subject to the law designated by the parties, or in the absence thereof, to the law of the place where the arbitral award is rendered. Thus, in the absence of any choice of law by the parties, the law of the seat of arbitration should apply

Yabancı Bir Devletin Tahkim Yeri Olarak Kararlaştırıldığı Hallerde Tahkim Anlaşmasının Geçerliliğine İlişkin Türk Mahkemelerinin Yapacağı İnceleme ve Uygulanacak Hukuk

Doğan

Today’s commercial and economic life has a character that transcends the borders of countries. Knowledge and expertise gain importance in this economic structure. Therefore, in many fields such as consultancy, banking, the medical sector, education, law, architecture, which require expertise, the contract of mandate has a wide application area. As a matter of fact, the contract of mandate manifests itself in many cases together with the representative authority or, more precisely, requires the representative authority raising the question of which regulations will be subject to the contract status and which law to be applied to the representative authority. Due to the similarity between the contract of mandate and the representative authority, the resolution of the qualification dispute is very important in the determination of the applicable law to the contract of mandate. Since, according to the qualification methods (lex causae method or lex fori method), gray areas can be evaluated within the scope of the representative authority or contract of mandate. In the determination of the subject, it is necessary to evaluate the areas touching the representative authority as a whole and to be subject to the same law. At the beginning of these areas, sub-power of attorney, substitution of mandate and the cases required special representative authority come together. These institutions should be considered within the concept of representative authority and subject to the law of the state in which the agent has his place of business according to Article 30, paragraph 2 of the International Private and Civil Procedure Law (Act No. 5718) that regulates the representative authority. This is because these institutions dispose the conditions under which acts of the agent bind the principal in relation to third parties. Therefore, possible legal conflicts that may arise as a result of subjecting gray areas to different legal systems will be prevented. On the other hand, the case that several persons conclude a contract of mandate as agents according to the substantive law and those of agents do not act together as a representative, cause an agency without authority. In the same way, when the substitution of mandate is available, the lack of authority to delegate the power of representation to another person as a representative or the authorization that is not given in cases where special representation is required lead to the agency without authority. Since the conditions required to be accountable the principal to third parties for the acts of agents are deficient in these cases, this deficiency falls into the application area of the Article 30, paragraph 2 of the International Private and Civil Procedure Law. The law to be applied to the indirect representation is always connected with the basic legal relationship with the substantive law and should be considered as its integral part. Therefore, the indirect representation should be subject to the law applied to the basic legal relationship. Outside of the grey areas, the applicable law to the contract of mandate shows parallelism with the general “contract status”, in other words “the law applicable to contractual obligations”. In the absence of a choice of law, the applicable law to the mandate will be governed by the most connected and closest law to the contract of mandate in accordance with the objective connecting factor that should be specified according to the characteristic obligation of mandate. In the contract of mandate, it is accepted that the characteristic obligation is the service obligation of the agent. This objective connecting factor is the habitual resident of the agent or if the contract of mandate was concluded in the exercise of a professional or commercial activity, where the agent has his place of business. Having regard to the complexity of today’s economic relations, the possibility of a more closely related law will be strengthened. Considering the state of all affairs, if there is a law more tightly related to the contract of mandate, that particular law shall govern the relationship between the parties in accordance with Article 24, paragraph 4 of the International Private and Civil Procedure Law. The exceptional application of the exception clause will be more important than the expected situation of this disposition in the present case. It should be noted that doctors, engineers, architects, lawyers, counselors, notaries, dentists, veterinarians and banks who have the capacity to act as agent in the contract of mandate will often perform their obligation of service on their own place of business. Accordingly, in the absence of a choice of law in these professional activities, the law which the objective connecting factor determines, will often be considered as the more closely related law with the contract of mandate.

Vekâlet Sözleşmesine Uygulanacak Hukuk

@JOURNAL_BOX_FEATURED

Hatice

Prof. Dr.

Emre

Despite originally emerging as an alternative to state courts, arbitration proceedings are increasingly becoming equivalent to state courts in dispute resolution due to the advantages they offer. The paramount expectation in arbitration proceedings is that the proceedings are conducted fairly, given that binding judgments are rendered on the merits of disputes. Ensuring a fair trial necessitates adherence to the right to a fair trial, although individual states may regulate the level of scrutiny of this right in arbitration proceedings differently. This study does not focus on the extent of violations of the right to a fair trial in arbitration proceedings but instead examines whether dissatisfied individuals, lacking adequate guarantees or remedies in their domestic legal systems for addressing such violations, may seek recourse to the European Court of Human Rights. The ongoing debate revolves around whether the right to a fair trial should be applicable in arbitration, as arbitration proceedings typically operate outside the purview of state courts. If applicable, the question arises whether parties can turn to the ECtHR in case of its violation.To apply to the ECtHR for violations of the right to a fair trial within arbitration proceedings, one must meet the admissibility criteria stipulated in Articles 33–35 of the ECHR. Among these conditions, only the ECtHR’s jurisdiction ratione personae and ratione loci necessitate distinct evaluation concerning arbitration. Regarding other conditions, assessments mirror those for state courts. As parties to arbitral proceedings are usually natural persons, legal entities, nongovernmental organizations, or groups of persons, the ECtHR’s jurisdiction in personam requirement is satisfied. At this point, what is peculiar is the determination of the state against which the application is made since arbitration proceedings are independent of the state judiciary. In this context, for an application to be directed against a contracting state, the event giving rise to the violation that is the subject of the application must have been committed&nbsp;by public authorities or officials of the Contracting States, and the event must have occurred within the jurisdiction of the contracting state.&nbsp;The determination of the country establishing the ECtHR’s personal jurisdiction in arbitration proceedings relies on which state’s courts apply the ECHR for review or assistance under the horizontal effect. Typically, this is the state agreed upon by parties as the seat of arbitration. Regarding territorial jurisdiction of arbitration proceedings, it is essential to ascertain the country where arbitration proceedings are considered within the jurisdiction. Arbitration proceedings are usually deemed within the jurisdiction of the country hosting the proceedings, as such countries facilitate the proceedings through their legal regulations, provide judicial assistance, and deliver judgments akin to state court rulings, which may be legally challenged through an action for annulment or other legal means.The second possibility for potential violations of the right to a fair trial pertains to the recognition or enforcement of arbitral awards. Since these proceedings involve direct engagement by state courts and have ramifications in the enforcing country, violations may trigger the ECHR’s personal jurisdiction over the contracting state. In establishing jurisdiction in terms of venue in these cases, the focus is on judicial activities and their effects. This is because the ECtHR distinguishes the duty of the enforcement court from that of the court that performs supervision and assistance activities where arbitration is conducted. Consequently, the enforcing country usually holds jurisdiction. Accordingly, in enforcing or recognizing a foreign arbitral award in Turkish courts, Turkey may fall under the ECHR’s territorial jurisdiction due to violations of the right to a fair trial, both in assessing the award’s conformity and any violations occurring during enforcement proceedings.

Individual Applications to the ECtHR for Violations of the Right to a Fair Trial in Arbitration Proceedings

Sercan

Assist. Prof. Dr.

One or more persons can commit a crime, and this notion is known as participation in criminal law. The provisions regarding participation should be regulated in a penal code for individuals who participate in the crime to be punished. In terms of participation, two basic systems have been adopted, namely, monist and dualist. In the first system, a person is treated as if he/she is the perpetrator. However, the second system is based on the distinction between the perpetrator and accessory, wherein direct, joint, and indirect perpetration within the scope of perpetration and instigation as well as aiding/abetting within the scope of complicity have been accepted as forms of participation in crime as in Turkish and German laws.The institution of participation is formed within the framework of the specific principles embodied in the statutes and case laws of international courts, such as the Rome Statute, which is a part of international criminal law and the statute of the International Criminal Court (ICC), and it came into force on 01.07.2002. Moreover, it has regulated participation in genocide, aggression, crimes against humanity, and war crimes accepted within the jurisdiction of the ICC. International criminal law accepted the monist system until the adoption of the Rome Statute. However, after this statute came into force, a tendency emerged toward the dualist system.According to the Rome Statute, the person who commits a crime as an individual, jointly with others, or through another will be responsible; thus, direct, joint, and indirect perpetration have been adopted (Article 25(3)(a)). Although the Rome Statute does not regulate side-by-side perpetration, it can be evaluated within the scope of direct perpetration.The rule of accessory is accepted and is expressed as “committed or attempted crime” in the provision. Furthermore, instigating and aiding/abetting are accepted as forms of accessory. Meanwhile, ordering, which is a form of instigation, is regulated as an independent form of participation. For persons who participate in the crime as instigators or aiders to be punished, the main act must have reached at least the stage of attempt. The Rome Statute does not offer penalization for failed instigation due to the rule of accessory. However, direct and public incitement to the crime of genocide is regulated as an independent type of crime regardless of the aforementioned rule.International criminal law is a discipline that addresses the most severe of the aforementioned crimes of concern to the international community with a character separate from the criminal law of nations but inspired by national criminal law. Thus, regarding criminal responsibility, its principles have emerged through a historical process. Along with the requirements of international criminal law, the doctrine of the responsibility of superiors is accepted as another modality of responsibility (Article 28), while joint criminal enterprise (Article 25(3)(d)) is regulated as an institution similar to participation.To regulate Article 28, it is aimed to extend criminal responsibility to superiors for ensuring that persons under their command comply with the laws of war. The legal nature of superior criminal responsibility is controversial in the doctrine. The arguments indicate that it is an independent, sui generis, and mixed form of responsibility. In German law, however, the arguments focus on superior criminal responsibility as an independent factual negligence crime. Moreover, an opinion holds that the superior is responsible for helping the subordinate through negligence. According to the researchers, superior criminal responsibility should be evaluated in terms of the punishability of a negligence act committed by a subordinate despite its extending nature of personal criminal responsibility. In other words, the issue is only partially independent of participation.For the provision related to joint criminal enterprise, any contribution to committing or attempting to commit a crime by a group of persons acting with a common purpose can be considered a form of accessory. The doctrine has discussed the legal nature of the institution, and various opinions have been suggested. One opinion has claimed that the institution was considered a form of corporation form; however, as per another opinion, it is a form of accessorial liability. According to the second view, the provision is unnecessary and is an expanded form of aiding and abetting. However, in our opinion, a joint criminal enterprise carries the characteristics of perpetration and accessory. Therefore, individuals who participate in this organization as perpetrators and accessories should be held responsible. Thus, describing it as an institution similar to participation or a mixed institution is a more appropriate approach.Finally, the impact of the jurisprudence of international criminal courts on this issue should be considered. In this context, the joint criminal enterprise is an institution developed as an institution similar to participation with the case law of the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia.This study’s primary objective is to examine participation in crime under criminal law from the perspective of Turkish and German criminal laws within the framework of the Rome Statute and the jurisprudence of the court instead of an in-depth revelation of the difference between the Rome Statute and the jurisprudence of the court and&nbsp;customary international law. Hence, using a comparative perspective, this study will identify differences between the national law and Rome Statute. Similarly, it will mention the regulations of various countries such as France, Italy, the United States, and the United Kingdom. The study will first examine participation in crime in general, which will be subsequently evaluated in terms of international criminal law. After demonstrating the general appearance of participation in international criminal law, the subject will be examined within the framework of the Rome Statute with the intention of making deductions.

The Examination of the Rome Statute’s Provisions on Participation from the Perspective of Turkish and German Criminal Law

Zeynep Derya

The Private International Law and Procedural Law Code numbered 5718 (PIL Code) stipulates the rules that govern the recognition and enforcement of foreign court judgements under Article 50 and so forth; whereas Enforcement and Bankruptcy Law numbered 2004 (EBL) stipulates the requirements and procedures for the issuance of provisional attachment orders under Article 257 and so forth.&nbsp;Under Turkish law, for a foreign court judgement to be enforceable in Türkiye, the Turkish courts must grant an enforcement decision. Unless the foreign court judgement is enforced pursuant to Article 50 (1) of the PIL Code, it shall not be executed by Turkish courts or execution offices. Considering the volume of lawsuits and appeal mechanisms available under the Turkish legal system, enforcement can become a lengthy process. In this process, the creditor’s collection of receivables may be jeopardised because of the debtor’s abusive behaviour. At this point, the institution of provisional attachment, which restricts the debtor’s right of disposition on their property, becomes a significant tool.&nbsp;According to the established practise of the Court of Cassation, it is possible to obtain a provisional attachment order during proceedings initiated for the enforcement of a foreign court judgement. Nonetheless, it is debateable whether the receivable subject to the foreign court judgement which is yet to be enforced in Türkiye, should be considered a due receivable or an undue receivable. This classification is important because the conditions for issuing a provisional attachment order will differ and be subject to different rules. Accordingly, while Article 257/1 of EBL sets forth the conditions for receivables that are due, the second paragraph of the same provision (Article 257/2 of EBL) lists the conditions to be sought for receivables that are not due. The main difference here is that the creditor who wishes to rely on Article 257/2 must prove the bad faith of the debtor.&nbsp;&nbsp;Even if a provisional attachment order is obtained, problems arise in terms of complementary procedures and their time limits for the execution of this provisional order. According to paragraph 3 of Article 264 of the EBL, the creditor must apply for an executory proceeding within one month after the judgement is rendered regarding the case in which the provisional attachment order was obtained. Otherwise, the&nbsp;provisional attachment order will be annulled. The major problem stemming from the said provision is that under Article 57/2 of the PIL Code, an appeal to the enforcement of the foreign court judgement decision suspends execution. As the appeal suspends the execution of the enforcement of foreign court judgement, it shall not be possible to initiate executory proceedings within one month based on this decision. In such a case, the effect of the provisional attachment order will be discussed in this paper. Whether the ‘appeal’ under this provision means an appeal to the Court of Cassation (Yargıtay) or an appeal to the Regional Courts of Justice (İstinaf Mahkemesi) is also a matter of debate and will be examined in this paper.Another issue to be further discussed in this paper concerns the security required to be deposited by the claimant. Under Article 259 of the EBL Code, a claimant requesting a provisional attachment order must provide a security payment. This security is requested to cover all damages incurred by the debtor if the claimant who seeks a provisional attachment order proves to act unfairly in the future. It is controversial whether foreigners who have already deposited a security when filing a lawsuit for the enforcement of a foreign court judgement according to Article 48 of the PIL Code should also deposit a security to obtain a provisional attachment order. The controversy arises from the fact that these two securities have the same objective of securing the debtor’s rights if the claimant will be wrong in his/her claims. However, these securities are different in terms of their scope. Security deposited according to Article 48 of the PIL Code protects against damages incurred in the event of an unfair claim in terms of the subject matter of the lawsuit. On the other hand, the security deposited under the EBL Code guarantees the damages to be incurred in the event of an unfair outcome in provisional attachment order proceedings. Therefore, if the judge deems it necessary, it is possible for him/her to request security for the issuance of a provisional attachment order, and it is within the discretion of the judge to determine the amount of the securities. The need for a second payment of securities is a highly debated issue.&nbsp;In this paper, initially, the conditions for issuance of provisional attachment orders will be examined. Next, the aforementioned issues will be examined with examples from the practise and the decisions of the Court of Cassation. Accordingly, this paper focuses on the solutions for the identified problems.&nbsp;

The Problem of Non-Execution of the Precautionary Attachment Decision Taken during the Enforcement of Foreign Court Decisions

Firdes

A Case Study on the Protection of Cultural Property Under the Law of Armed Conflict: Russia-Ukraine War

Zobayer

Lecturer

Mahmudul

Assist. Prof.

Minhajul

Borrowing and Transplant in South Asian Constitutionalism: Comparative Analysis

The UK Law Commission’s Reforms Proposed to the English Arbitration Act 1996: Bonum, Malum Et Turpe

Didem

In a surrogacy procedure, a woman consents to carry a pregnancy for another woman, intended mother, who for some reason cannot conceive. Surrogacy may be traditional or gestational. When the surrogate mother’s egg is used to produce the embryo, the method is called traditional surrogacy. In contrast, gestational surrogacy is performed by transferring embryos created via in vitro fertilisation using the eggs of a donor or the intended mother. In traditional surrogacy, since the surrogate mother’s egg is used, she is not only the biological mother but also the genetic mother. In gestational surrogacy, when the reproductive cells of a couple who wants to have a child are used, the intended mother will also be the genetic mother. In the case of egg donation, the genetic mother refers to a woman other than both the surrogate and intended mother.&nbsp;Although surrogacy is legally prohibited in many countries, due to the increasing infertility rate all over the world, those who want to have a child make agreements with surrogate mothers in countries where this method is permitted, which deepens legal problems. At this point, the first problem to be faced at the time of childbirth is the issue of legal parentage. It is a generally accepted principle in countries where surrogacy is prohibited that the woman who gives birth is the mother. Whether individuals who come from these countries and want to have a child in a foreign country where surrogacy is legal can attain legal parental status will affect many legal issues, such as citizenship, family life, establishing personal relationships, custody, maintenance, and inheritance, which are of great importance to the child. Therefore, in the case of international surrogacy, the legal framework under which legal parentage will be established is of utmost importance.Because of different regulations and approaches among countries regarding surrogacy, problems arising from international surrogacy have been the subject of European Court of Human Rights’ (ECtHR) judgments over time. In the ECtHR judgments, the issue is generally evaluated within the scope of the right to respect for private and family life guaranteed under Article 8 of the European Convention on Human Rights (ECHR). Besides, it is seen in the judgments that when determining whether this article has been violated, the right to respect for private life takes precedence over the right to family life. In this regard, it is observed that the violation&nbsp;is ruled in terms of the child’s right to respect for his/her private life rather than the prospective parents’ right.&nbsp;&nbsp;As a rule, the ECtHR leaves a wide margin of appreciation to States both in the regulation of surrogacy and in the recognition of a child-parent relationship established in another country. However, since the child-parent relationship constitutes an essential aspect of the child’s identity, the ECtHR narrows its margin of appreciation when assessing, on a case-by-case basis, the violation of the child’s rights under Article 8 due to the lack of formal recognition of family ties. When it comes to children, protecting their best interests is always a priority, and since genetic ancestry forms an important part of a child’s identity, it is particularly important to protect the best interests of the child when one of the prospective parents is also a genetic parent.It has been observed that some national courts in Spain, Germany and France, under the influence of ECtHR judgments, have begun to find solutions to legal parentage issues arising from surrogacy on a case-by-case basis, considering the principle of the best interests of the child. However, it is unclear whether courts in other countries where this practise is prohibited will adopt this approach. Therefore, recognising the increase in international surrogacy practises and the complexity of private international law problems arising from these practises, The Hague Conference on Private International Law began to work on a private international law instrument.Turkey is also a country in which surrogacy is expressly prohibited by law. However, the legality of surrogacy in neighbouring countries, especially in the Turkish Republic of Northern Cyprus, as well as Greece, Ukraine, and Georgia, strengthens the possibility of problems arising in Turkey due to international surrogacy. The law applicable to the legal parentage of a child born through this method must be determined according to Article 16 of the Turkish International Private and Procedural Law (MÖHUK). However, since this provision reflects the approach in which the mother is always identifiable, it is highly ambiguous in terms of how well it can serve to protect the best interests of the child born through surrogacy. Because this article, which is regulated under the assumption that the egg belongs to the woman giving birth, and the sperm fertilising the egg belongs to the husband of the woman giving birth, does not have a structure that can ensure the establishment of parentage between the intended parents and the child. Therefore, considering that the Hague Conference’s work will take time to become finalised and applicable, and the prevention of the establishment of legal parentage between the child and the intended parents may result in violation of Article 8 of the ECHR, it would be appropriate to resolve the issue of legal parentage arising from international surrogacy with a paragraph to be added to Article 16 of MÖHUK.

Applicable Law to the Legal Parentage of a Child Born Through International Surrogacy

Ahmet

Lack of Effective Control on Killer Acquisitions in the Big Tech Market under EU Framework: Rethinking of EUMR Rules?

Necdet

Res. Assist. Dr.

In the aftermath of the 9/11 attacks, the United States carried out a “Rendition, Detention and Interrogation Programme”, which involved the capture, unlawful detention, and interrogation of persons suspected of involvement in the War on Terror. It is accepted by government officials and legal experts close to the administration that, İn the context of the “global war on terror”, the United States has resorted to many practices whose compliance with international law is highly controversial. At the heart of these practices has been the extraordinary rendition programme, which some trace back to the Clinton administration and others to the capture of the Lebanese hijacker Fawaz Younis in international waters during the Reagan administration. Regardless of when it began, scholars have agreed that it gained both momentum and diversity under George W. Bush administration. The Rendition, Detention, Interrogation Programme, of which extraordinary rendition is a significant part, was officially terminated by President Barack Obama in an executive order issued on January 22, 2009.&nbsp;The practice of extraordinary rendition has different manifestations and definitions. Because it is not possible to discuss each of these definitions in this study and because it is the first definition adopted by an international court, the definition adopted by the European Court of Human Rights in the United Kingdom Intelligence and Security Committee is taken as the basis. According to this definition and as used in this study, extraordinary rendition is “the unlawful transfer of persons from one jurisdiction or state to another, where there is a real risk of torture or cruel, inhuman or degrading treatment, for the purpose of detention and interrogation outside the ordinary legal system”.Although the programme officially ended in 2009, it continues to be a subject of ongoing scrutiny under international human rights law. One reason for this is that the effects of the Programme are still felt nearly 15 years after its official termination. The Guantanamo Bay detention centre, which has “housed” 779 detainees since 2002, a significant number of whom were subjected to the Programme, has not yet been evacuated. Moreover, numerous developments in the international political arena regarding the programme remain. For example, the United Nations Special Rapporteur on Human Rights and Counter-Terrorism repeatedly referred to the practice of extraordinary rendition in his 2023 report on Guantanamo Bay detainees. International human rights organisations continue to mobilize international public opinion on this issue. Most importantly, the programme’s journey before international&nbsp;judicial and quasi-judicial bodies is far from complete. As of January 16, 2024, the European Court of Human Rights ruled that six different rights had been violated (and some rights in more than one respect) in a case brought by one of the victims of the Programme. Also on September 12, 2023, a shadow report on Guantanamo detainees was submitted to the United Nations Human Rights Committee.&nbsp;It is clear that the extraordinary rendition Programme, by its very nature, leads to human rights violations on many fronts. Furthermore, by nature, this programme requires cooperation between States. It is interesting that more than 50 states, some of which have very good human rights records, were partners in that programme. This study focuses on the reasons for this cooperation and aims to provide a theoretical description of the actions that facilitate or complicate joint violations of international human rights law.The first part of this study examines the practice of extraordinary rendition in terms of its main stages and explains why it is contrary to international law, particularly human rights law. The programme, inter alia, violates the prohibition of torture, the right to liberty and security, the right to a fair trial, the right to a family life and the right to an effective remedy. The second part discusses why states might have participated in such a Programme. With this focus, the first section of the second part first maps cooperation and shows, on the basis of official data, which states have contributed to the Programme and what measures they have taken. This shows that states with excellent to very poor human rights records participated in the Programme. It then examines why different states have engaged in this cooperation. This section first presents the main factors that have been proposed to explain why states cooperate in general and then considers their possible manifestations in the practice of extraordinary rendition.None of the international relations theories of cooperation can fully explain the interstate cooperation in this programme. This paper argues that the fact that the extraordinary rendition programme entails gross violations of human rights provides a new dynamic to cooperation and that states participating in the extraordinary rendition programme have a greater tendency to trade off human rights for national security interests. Indeed, a comparison of states that participated in the rendition programme with those that did not shows that their votes on human rights issues in the UN General Assembly overlap significantly with those of the United States.

Interstate Cooperation in Violations of International Human Rights Law: The Case of Extraordinary Rendition

@JOURNAL_BOX_CURRENT

@JOURNAL_BOX_EARLYVIEW

Review of the Validity of the Arbitration Agreements by Turkish Courts in Cases Where the Seat of Arbitration is in a Foreign Country and the Applicable Law

The Applicable Law to the Contract of Mandate

Şafak

Surrogate motherhood has become one of the most interesting and complicated issues of family law in domestic laws as well as in private international law. The wellaccepted certainty of the ‘mater semper certa est’ principle of Roman law has started to lose potency with the development of new reproduction techniques. The different national legal provisions and applications have become the reason for the rise of international surrogacy tourism. It has been observed that the once rigid approach of European countries in this matter has become softer following the decisions of the European Court of Human Rights (ECHR) in Mennesson and Labassee. The subject in Turkish law is partly regulated and the practice of surrogate motherhood is prohibited. In our study, we attempted to approach the subject from different perspectives in terms of comparative law and recent ECHR decisions. In this way, we wish to make a contribution to the discussion and potential legal framing and harmonization in Turkish law. Surrogate motherhood has recently turned into a global operation because couples who face legal prohibition of surrogacy in their own countries head towards those countries which allow the process. Nonetheless, this process does not function smoothly especially because of the associated legal and ethical problems. Moreover, the legal problems of transnational surrogate motherhood, issues such as the legal validity of the conditions of the surrogacy agreement, the parties to the agreement, the rights and obligations of the parties in case of breach of contract, the legal and ethical nature of the contract, and the parentage issues are the main topics for discussion. Cases regarding surrogate motherhood initially started to engage public attention in the 1980s. The legal cases ‘Baby Cotton’ (Britain) and ‘Baby M’ (USA) have had serious repercussions across the world and have brought forth the legal and ethical issues regarding the process. The current and famous international cases such as ‘Baby Donna’ (Belgium), ‘Baby Manji’ and ‘Balaz Twins’ (India), ‘Baby Gammy’ (Australia-Thailand) have followed these cases. National legislators are now faced with this new and interesting element in family law, confirming that the practice of surrogate motherhood is steadily increasing. In comparative law, countries may be divided into three categories according to their legal policies on surrogate motherhood: 1. Those countries known as ‘import countries’ in the doctrine because that they do not currently allow surrogate motherhood in their domestic law. Germany, Switzerland, France, Austria, Italy, Spain and Turkey are in this first category. 2. Those countries where no legal regulations regarding surrogate motherhood exist or where the process is allowed in domestic law under strict conditions and supervision provided that the willing couples are entitled to nationality or permanent residence e.g. Belgium, Holland, New Zealand, Brazil. 3. The third group is referred to as export countries, including certain states in the United States (e.g. California), Russia, Ukraine, Israel, India and Greece. These countries accept both transnational and domestic surrogacy. Those countries belonging to categories I. and II. have long refused parental authority for willing couples of babies who were already born in countries which allow surrogate motherhood based on the grounds of ‘contradiction to public policy’, ‘fraud against law’ or incompleteness of other requirements. Nonetheless, it is possible to say that the rigid approach of European countries in this area has softened since the EHCR decisions in Mennesson and Labassee case. In Turkey, there was no specific legal regulation (in terms of ‘code’) for a long time regarding having a child by assisted reproductive technologies and surrogate motherhood – although the legal aspect of the subject was partly regulated by a by-law. Evaluating the legislation of the foreign countries that have prohibited the surrogacy, it was truthfully criticized in the doctrine that such a legal prohibition of surrogate motherhood should have been set forward rather by the will of legislator, but not the administration. Finally, there have been amendments to Law 2238 on the Harvesting, Storage, Grafting, and Transplantation of Organs and Tissues, by Law 7151 on the Amendment of Certain Laws and Decree Laws enacted in Official Gazette 30616 dated 05.12.2018. Accordingly, surrogate motherhood is legally prohibited by power of these amendments. (Non-commercial) Surrogate motherhood should also be accepted as a legal possibility de lege ferenda and should be the subject of an extensive and detailed legal arrangement and supervision as it is the case in Israel, in case there is no other medical choice left. It is possible that surrogacy can come to be a useful alternative solution, provided that the arrangements aiming at the protection of the child and the parties to the application are carried out under strict supervision. As evidenced by the increasing number of cases of surrogate motherhood, disregarding what the science of medicine provides and, moreover, legal prohibition of its practice is not a long-term solution. Since the surrogate motherhood agreement is a private law contract, it will be more appropriate to allow the implementation of this application in the event that no one can be forced to become a party to the contract. Furthermore, the application is considered as a last resort when the usefulness of the application is taken into consideration and the other means are officially depleted. Hence, we believe that the legal arrangements should be made to facilitate the establishment of paternity with the willing father and mother. In the face of medical developments in reproductive methods, the silence or prohibition of the law will violate the rights of individual/families to have children and their rights to reproduction. We would like to express that surrogacy has been prohibited not just because of the ethical aspects of the subject matter, but also the legislator may probably have thought of avoiding the problems to be occurred in the practice.

A Difficult Turning Point in Family Law: The Current Developments on Surrogate Motherhood with a Comparative Law Perspective

Burcu

The Chartered Institute of Arbitrators (CIArb) in its Code of Professional and Ethical Conduct for Members, defines ethical rules as “a set of moral principles according to which one should conduct one’s affairs”. It is common for parties in international commercial arbitration cases to be represented by one or more party representatives registered with multiple bars or not registered with a bar at all or even by a layperson, when permitted. Moreover, often, the seat of arbitration can be where neither party’s representative is licensed. This brings up the question of which ethical rules shall be applicable to the parties’ representatives, who shall be the competent authority in case of breach, whether the arbitral tribunals have legitimate power to sanction the parties’ representatives and so on. Long before the current discussions on the necessity to adopt a Code of Ethics for parties’ representatives, Professor Michael Reisman affirmed in 1971 that parties’ representatives should be subject to regulation at an international level. The International Bar Association (IBA) published the IBA Guidelines on Party Representation in its IBA Guidelines on 23rd May 2013 specifically regulating the conduct of party representatives in international arbitration proceedings. According to the Guidelines, it shall apply where and to the extent that the Parties have so agreed, or if the arbitral tribunal, after consultation with the Parties, wishes to rely upon them after having determined that it has the authority to rule on matters of Party representation to ensure the integrity and fairness of the arbitral proceedings. Furthermore, the London Court of International Arbitration (LCIA) Rules came into force on 1st October 2014 with an Annex entitled General Guidelines for the Parties’ Legal Representatives (LCIA Rules). Contrary to the IBA Guidelines, the LCIA Rules apply to all arbitration conducted under the auspices of the LCIA commenced on or after 1st October 2014. Finally, the Singapore Institute of Arbitrators (SIArb) published Guidelines on Party-Representative Ethics (SIArb Guidelines) on 26th April 2018 and the American Arbitration Association (AAA) together with the International Centre for Dispute Resolution (ICDR) published Standards of Conduct for Parties and Representatives (AAA Standards). Uncertainty regarding the ethical rules applicable to party representatives as well as the differences in the application and appreciation of the above-mentioned regulations lead to two concerns: the use of guerrilla tactics by party representatives in an attempt to derail arbitral proceedings and the absence of a level playing field for parties and their counsel in international arbitration. Existing guidelines and rules deal with common areas of concern, including the party representative’s duty to ensure the integrity and fairness of the arbitral proceedings, duty of candour or honesty owed to the arbitral tribunal, the promotion of the good and equal conduct, limitation of the communication with witnesses, the other party and arbitrators. However, it is clear that existing regulations do not provide a solution for all the existing ethical problems, such as contingent fees, third party funders, lawyer-client privilege, and confidentiality of settlement negotiations. Some scholars called for the creation of a Global Code of Ethics, a uniform set of rules applicable to all party representatives at an international level. However, other scholars expressed concerns that the super production of rules and guidelines may bring more harm than the benefit it is supposed to bring and is a threat to one of the biggest advantages of international arbitration which is the procedural flexibility. One of the biggest problems regarding the application of ethical rules to party representatives in international arbitration is the absence of a competent authority who is able to enforce the said rules in case of a breach. The IBA Guidelines as well as the LCIA Rules give arbitral tribunals the power and duty to sanction breaching party representatives. It is understandable knowing that the arbitral tribunals are vested with wide powers and in the best position to supervise and prevent unethical behaviour. An alternative would be to give the power to sanction party representatives to arbitral institutions - as did the AAA in its Standards of Conduct - by recording party representatives that do not conduct themselves in an appropriate manner in the Institute’s black lists. Finally, the Swiss Arbitration Association (ASA) suggested the creation of a Global Arbitration Ethics Council, a transnational body charged with the enforcement of ethical principles. In November 2015, an informal working group was chaired by the ASA in which several known arbitration associations and institutions participated. After reviewing empirical data collected from bar councils all over Europe and the US, the group held a second meeting and reached the conclusion that the “time has not yet come” to form an international body charged with the enforcement of ethical standards. This article suggests that, before calling for radical changes such as the implementation of a Global Code of Ethics or the creation of a transnational body charged with the enforcement of ethical principles, it should be deeply analysed whether arbitral tribunals are able to deal with ethical issues under current regulations.

Ethical Rules Applicable to Party Representatives in International Commercial Arbitration and Difficulties Encountered in Practice

Berk Hasan

The Path of Eastern Arbitration to Take Islamic Finance Disputes from the Hands of English Litigation

@JOURNAL_BOX_MOSTREAD

Public and Private International Law Bulletin (PPIL), which is regularly being published by Istanbul University Faculty of Law Research Center of International Law and International Relations since 1981, targets national and international audience. Articles submitted to Public and Private International Law (PPIL) are subject to a double-blind peer-review evaluation system. Public and Private International Law (PPIL) is published twice a year, in June and December. The academic papers requested to be published in Public and Private International Law Bulletin (PPIL) have to be submitted by the latest March 31st for June issue and September 30th for December issue. Disciplinary and interdisciplinary academic papers focused on the diverse faces of public and private international law in connection with the basis of justice are being published in Public and Private International Law Bulletin (PPIL). Therefore, while following public and private international law and international relations issues and publishing related academic papers this journal aims to help academicians studying or making researches in the same field. Besides academic articles on public international law and private international law, book reviews regarding the same subjects and evaluations of related court decisions are published in Public and Private International Law Bulletin (PPIL).

İnci

Assoc. Prof.

Galip

Emerging Sources Citation Index (ESCI)

EBSCO

ERIH PLUS

TR Dizin

DOAJ

SOBIAD

@METRIC_VOLUMES

@METRIC_ISSUES

@METRIC_ARTICLES

@METRIC_OPENACCESS

Public and Private International Law Bulletin

İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Milletlerarası Hukuk ve Milletlerarası Münasebetler Araştırma ve Uygulama Merkezi tarafından 1981 yılından bu yana düzenli olarak çıkarılmakta olan Public and Private International Law Bulletin (PPIL), ulusal ve uluslararası akademik çevreleri hedeflemektedir. Public and Private International Law Bulletin (PPIL)’a gönderilen makaleler çift-kör hakemlik sistemi kullanılarak değerlendirilmektedir. Haziran ve Aralık aylarında olmak üzere yılda iki sayı hâlinde yayınlanan Public and Private International Law Bulletin (PPIL)'da yayımlanması istenen bilimsel çalışmaların Haziran sayısı için en geç 31 Mart tarihine kadar, Aralık sayısı için ise en geç 30 Eylül tarihine kadar gönderilmesi gerekmektedir. Public and Private International Law Bulletin (PPIL)’da, milletlerarası hukuk ve milletlerarası özel hukuk alanlarının farklı boyutlarını, adalet ve hukuk temellerinde ele alan disipliner veya disiplinlerarası özgün çalışmalar ile bu alanlarda yayınlanmış olan kitaplara dair incelemeler ve ilgili yargı kararlarına dair değerlendirmelere yer verilmektedir. Public and Private International Law Bulletin (PPIL), esas olarak (a) milletlerarası hukuk (b) milletlerarası özel hukuka özgülenmiş bir dergidir. Daha detaylı bilgi için amaç ve kapsam sayfamıza bakınız

@INFO_TAB_ABOUT

Editor in Chief

Co Editor in Chief

Managing Editor

Section Editor

Ethics Editor

Publicity Manager

Language Editor

Editorial Board Member

@INFO_TAB_BOARDS

İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Milletlerarası Hukuk ve Milletlerarası Münasebetler Araştırma ve Uygulama Merkezi tarafından 1981 yılından bu yana düzenli olarak çıkarılmakta olan Public and Private International Law Bulletin (PPIL), ulusal ve uluslararası akademik çevreleri hedeflemektedir. Public and Private International Law Bulletin (PPIL)’a gönderilen makaleler çift-kör hakemlik sistemi kullanılarak değerlendirilmektedir. Haziran ve Aralık aylarında olmak üzere yılda iki sayı hâlinde yayınlanan Public and Private International Law Bulletin (PPIL)'da yayımlanması istenen bilimsel çalışmaların Haziran sayısı için en geç 31 Mart tarihine kadar, Aralık sayısı için ise en geç 30 Eylül tarihine kadar gönderilmesi gerekmektedir.Public and Private International Law Bulletin (PPIL)’da, milletlerarası hukuk ve milletlerarası özel hukuk alanlarının farklı boyutlarını adalet ve hukuk temellerinde ele alan disipliner veya disiplinlerarası özgün çalışmalar yayımlanmaktadır. Böylelikle dergimiz milletlerarası hukuk, milletlerarası münasebetler ve milletlerarası özel hukuk konularına giren meseleleri yakından takip ederek ve ilgili çalışmaları yayınlayarak bu konularda faaliyet gösteren kişilere yardımcı olmayı hedeflemektedir.Public and Private International Law Bulletin (PPIL)’da milletlerarası hukuk ve milletlerarası özel hukuk alanlarında yazılmış özgün makalelerin yanı sıra, bu alanlarda yayınlanmış olan kitaplara dair incelemeler ve ilgili yargı kararlarına dair değerlendirmelere de yer verilmektedir.Public and Private International Law Bulletin (PPIL)’da; esas olarak (a) milletlerarası hukukta ve (b) milletlerarası özel hukukta aşağıdaki konulara öncelik tanınmaktadır:(a)    Milletlerarası Hukuk:1. Milletlerarası Hukuk (Tarihçesi, felsefesi, teorileri, kaynakları, kişileri, milli hukukla ilişkileri vs.)2. Milletlerarası Hukuk Kişiliği ve Tanıma (Devletler, Hükümetler)3. Ülkesel Egemenlik ve Devletin Yetkisi4. Milletlerarası Hukukta İşlemler: Tek taraflı işlemler ve Andlaşmalar Hukuku5. Milletlerarası Barış ve Güvenlik Hukuku ve Kuvvet Kullanma Yasağı6. Milletlerarası İnsan Hakları Hukuku7. Milletlerarası Çevre Hukuku8. İnsancıl Hukuk (Silahlı çatışmalar hukuku) 9. Milletlerarası Teşkilatlar Hukuku10. Milletlerarası Deniz Hukuku11. Milletlerarası Ekonomi Hukuku12. Devletin Hukukî Sorumluluğu13. Milletlerarası Ceza Hukuku14. Milletlerarası Mülteci Hukuku15. Milletlerarası Uyuşmazlıkların Barışçıl Yollarla Çözümü (Diplomatik, Yargısal)16. Milletlerarası Hava ve Uzay Hukuku17. Milletlerarası Sınıraşan Sular ve Akifer Hukuku(b)    Milletlerarası Özel Hukuk:1. Milletlerarası Özel Hukukun Genel Prensipleri2. Milletlerarası Usul Hukuku 3. Milletlerarası Adli Yardım4. Kanunlar İhtilafı Kuralları5. Milletlerarası Yatırım Hukuku6. Yabancılar Hukuku (Yabancıların Sosyal Hakları, Mülkiyet Hakkı, Eğitim Hakkı vb.)7. Türk Vatandaşlık Hukuku 8. Yerel Mahkemelerin Milletlerarası Yetkisi9. Yabancı Mahkeme ile Yabancı Tahkim Mahkemesi Kararlarının Tanınması ve Tenfizi10. Milletlerarası Aile ve Çocuk Hukuku11. Milletlerarası Özel veya Usul Hukukuna İlişkin Sözleşmeler Hukuku12. Alternatif Uyuşmazlık Çözümleri13. Milletlerarası Ticari Tahkim14. Göç Hukukukonularına dair çalışmalara yer verilmektedir. Bu her iki branşın göç ve mülteci hukuku, yatırım hukuku gibi yer yer iç içe geçen konuları da interdisipliner bakış açısıyla hukuki incelemelere konu olmaktadır.

Amaç ve Kapsam

Web of Science - Emerging Sources Citation Index (ESCI) TÜBİTAK-ULAKBİM TR DizinDOAJERIH PLUSEBSCO Central &amp; Eastern European Academic SourceEBSCO Legal SourceSOBİAD

Dizinler

Dergi yayın etiğinde en yüksek standartlara bağlıdır ve <a href="https://publicationethics.org/" target="_blank">Committee on Publication Ethics (COPE)</a>, <a href="https://doaj.org/apply/transparency/#principles-of-transparency-and-best-practice-in-scholarly-publishing" target="_blank">Directory of Open Access Journals (DOAJ)</a>, <a href="https://oaspa.org/" target="_blank">Open Access Scholarly Publishers Association (OASPA)</a> ve <a href="https://www.wame.org/" target="_blank">World Association of Medical Editors (WAME)</a> tarafından yayınlanan etik yayıncılık ilkelerini benimser; Principles of Transparency and Best Practice in Scholarly Publishing başlığı altında ifade edilen ilkeler için: <a href="https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing" target="_blank">https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing</a> Gönderilen makaleler derginin amaç ve kapsamına uygun olmalıdır. Orijinal, yayınlanmamış ve başka bir dergide değerlendirme sürecinde olmayan, her bir yazar tarafından içeriği ve gönderimi onaylanmış yazılar değerlendirmeye kabul edilir. Makale yayınlanmak üzere Dergiye gönderildikten sonra yazarlardan hiçbirinin ismi, tüm yazarların yazılı izni olmadan yazar listesinden silinemez ve yeni bir isim yazar olarak eklenemez ve yazar sırası değiştirilemez.İntihal, duplikasyon, sahte yazarlık/inkar edilen yazarlık, araştrma/veri fabrikasyonu, makale dilimleme, dilimleyerek yayın, telif hakları ihlali ve çıkar çatışmasının gizlenmesi, etik dışı davranışlar olarak kabul edilir. Kabul edilen etik standartlara uygun olmayan tüm makaleler yayından çıkarılır. Buna yayından sonra tespit edilen olası kuraldışı, uygunsuzluklar içeren makaleler de dahildir.İntihal Ön kontrolden geçirilen makaleler, iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal/kendi kendine intihal tespit edilirse yazarlar bilgilendirilir. Editörler, gerekli olması halinde makaleyi değerlendirme ya da üretim sürecinin çeşitli aşamalarında intihal kontrolüne tabi tutabilirler. Yüksek benzerlik oranları, bir makalenin kabul edilmeden önce ve hatta kabul edildikten sonra reddedilmesine neden olabilir. Makalenin türüne bağlı olarak, bunun oranın %15 veya %20'den az olması beklenir.Çift Kör Hakemlikİntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir. Editör, makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakemlikten geçmesini sağlar ve makale biçimsel esaslara uygun ise, gelen yazıyı yurtiçinden ve /veya yurtdışından en az iki hakemin değerlendirmesine sunar, hakemler gerek gördüğü takdirde yazıda istenen değişiklikler yazarlar tarafından yapıldıktan sonra yayınlanmasına onay verir.

Politikalar

Dergi açık erişimlidir ve derginin tüm içeriği okura ya da okurun dahil olduğu kuruma ücretsiz olarak sunulur. Okurlar, ticari amaç haricinde, yayıncı ya da yazardan izin almadan dergi makalelerinin tam metnini okuyabilir, indirebilir, kopyalayabilir, arayabilir ve link sağlayabilir. Bu <a href="https://www.budapestopenaccessinitiative.org/translations/turkish-translation" target="_blank">BOAI</a> açık erişim tanımıyla uyumludur. Derginin açık erişimli makaleleri Creative Commons Atıf-GayrıTicari 4.0 Uluslararası (<a href="https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.tr" target="_blank">CC BY-NC 4.0</a>) olarak lisanslıdır.

Derginin tüm giderleri İstanbul Üniversitesi tarafından karşılanmaktadır. Dergide makale yayını ve makale süreçlerinin yürütülmesi ücrete tabi değildir. Dergiye gönderilen ya da yayın için kabul edilen makaleler için işlemleme ücreti ya da gönderim ücreti alınmaz.

Yazarlar dergide yayınlanan çalışmalarının telif hakkına sahiptirler ve çalışmaları  Creative Commons Atıf-GayrıTicari 4.0 Uluslararası (<a href="https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.tr" target="_blank">CC BY-NC 4.0</a>) olarak lisanslıdır. CC BY-NC 4.0 lisansı, eserin ticari kullanım dışında her boyut ve formatta paylaşılmasına, kopyalanmasına, çoğaltılmasına ve orijinal esere uygun şekilde atıfta bulunmak kaydıyla yeniden düzenleme, dönüştürme ve eserin üzerine inşa etme dâhil adapte edilmesine izin verir.

Editörler, yayınlanan makalede, bulguları, yorumları ve sonuçları etkilemeyen küçük hatalar tespit edilirse düzeltme yayınlamayı düşünebilirler. Editörler, bulguları ve sonuçları geçersiz kılan büyük hatalar / ihlaller söz konusu olduğunda, makaleyi geri çekmeyi düşünmelidir. Yazarlar tarafından araştırma veya yayını kötüye kullanmaya yönelik olasılık söz konusu ise; bulguların güvenilir olmadığına ve yazarların kurumlarının olayı soruşturmadığına dair kanıtlar var veya olası soruşturma haksız veya sonuçsuz görünüyor ise, editörler endişe ifadesi yayınlamayı düşünmelidir. Düzeltme, geri çekme veya endişe ifadesi ile ilgili olarak <a href="https://publicationethics.org/resources/flowcharts/complete-set-english" target="_blank">COPE</a> ve <a href="https://www.icmje.org/recommendations/" target="_blank">ICJME</a> yönergeleri dikkate alınır.

Dergide yayınlanan tüm yazıların korunmasını ve kalıcı olarak erişilebilir olmasını sağlamak için makaleler, ulusal bir arşiv sitesi olarak hizmet veren ve aynı zamanda LOCKSS'in içeriği toplamasına, korumasına ve sunmasına izin veren Dergipark'ta saklanmaktadır.Ek olarak, yazarların kendilerinin makalelerinin son PDF sürümünü Open Archives Initiative (<a href="https://www.openarchives.org/" target="_blank">https://www.openarchives.org/</a>) standartlarına uygun açık elektronik arşivlerde arşivlemeleri önerilir. Yazarlar, yayınladıkları arşiv versiyonundan, İ.Ü. Yayınevinin dergi web sitesinin URL'sine bağlantı sağlamalıdır.

Public and Private International Law Bulletin  yayın etiğinde en yüksek standartlara bağlıdır ve <a href="https://publicationethics.org/" target="_blank">Committee on Publication Ethics (COPE)</a>, <a href="https://doaj.org/apply/transparency/#principles-of-transparency-and-best-practice-in-scholarly-publishing" target="_blank">Directory of Open Access Journals (DOAJ)</a>, <a href="https://oaspa.org/" target="_blank">Open Access Scholarly Publishers Association (OASPA)</a> ve <a href="https://www.wame.org/" target="_blank">World Association of Medical Editors (WAME)</a> tarafından yayınlanan etik yayıncılık ilkelerini benimser; Principles of Transparency and Best Practice in Scholarly Publishing başlığı altında ifade edilen ilkeler için adres: <a href="https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing" target="_blank">https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing</a>Gönderilen tüm makaleler orijinal, yayınlanmamış ve başka bir dergide değerlendirme sürecinde olmamalıdır. Her bir makale editörlerden biri ve en az iki hakem tarafından çift kör değerlendirmeden geçirilir. İntihal, duplikasyon, sahte yazarlık/inkar edilen yazarlık, araştrma/veri fabrikasyonu, makale dilimleme, dilimleyerek yayın, telif hakları ihlali ve çıkar çatışmasının gizlenmesi, etik dışı davranışlar olarak kabul edilir.Kabul edilen etik standartlara uygun olmayan tüm makaleler yayından çıkarılır. Buna yayından sonra tespit edilen olası kuraldışı, uygunsuzluklar içeren makaleler de dahildir. Dergi, şüpheli başvurular, suistimal ve şikayetler ile karşı karşıya kaldığında COPE'nin ilişkili akış şemalarına ve yönergelerine uygun hareket edecektir.

Etik

Dergi araştırma etiğinde en yüksek standartları gözetir ve aşağıda tanımlanan uluslararası araştırma etiği ilkelerini benimser. Makalelerin etik kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır.- Araştırmanın tasarlanması, tasarımın gözden geçirilmesi ve araştırmanın yürütülmesinde, bütünlük, kalite ve şeffaflık ilkeleri sağlanmalıdır.- Araştırma ekibi ve katılımcılar, araştırmanın amacı, yöntemleri ve öngörülen olası kullanımları; araştırmaya katılımın gerektirdikleri ve varsa riskleri hakkında tam olarak bilgilendirilmelidir.- Araştırma katılımcılarının sağladığı bilgilerin gizliliği ve yanıt verenlerin gizliliği sağlanmalıdır. Araştırma katılımcıların özerkliğini ve saygınlığını koruyacak şekilde tasarlanmalıdır.- Araştırma katılımcıları gönüllü olarak araştırmada yer almalı, herhangi bir zorlama altında olmamalıdırlar.- Katılımcıların zarar görmesinden kaçınılmalıdır. Araştırma, katılımcıları riske sokmayacak şekilde planlanmalıdır.- Araştırma bağımsızlığıyla ilgili açık ve net olunmalı; çıkar çatışması varsa belirtilmelidir.- Deneysel çalışmalarda, araştırmaya katılmaya karar veren katılımcıların yazılı bilgilendirilmiş onayı alınmalıdır. Çocukların ve vesayet altındakilerin veya tasdiklenmiş akıl hastalığı bulunanların yasal vasisinin onayı alınmalıdır.- Çalışma herhangi bir kurum ya da kuruluşta gerçekleştirilecekse bu kurum ya da kuruluştan çalışma yapılacağına dair onay alınmalıdır.- İnsan öğesi bulunan çalışmalarda, “yöntem” bölümünde katılımcılardan “bilgilendirilmiş onam” alındığının ve çalışmanın yapıldığı kurumdan etik kurul onayı alındığı belirtilmesi gerekir.

Makalelerin bilimsel ve etik kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır. Yazar makalenin orijinal olduğu, daha önce başka bir yerde yayınlanmadığı ve başka bir yerde, başka bir dilde yayınlanmak üzere değerlendirmede olmadığı konusunda teminat sağlamalıdır. Uygulamadaki telif kanunları ve anlaşmaları gözetilmelidir. Telife bağlı materyaller (örneğin tablolar, şekiller veya büyük alıntılar) gerekli izin ve teşekkürle kullanılmalıdır. Başka yazarların, katkıda bulunanların çalışmaları ya da yararlanılan kaynaklar uygun biçimde kullanılmalı ve referanslarda belirtilmelidir.Gönderilen makalede tüm yazarların akademik ve bilimsel olarak doğrudan katkısı olmalıdır, bu bağlamda “yazar” yayınlanan bir araştırmanın kavramsallaştırılmasına ve dizaynına, verilerin elde edilmesine, analizine ya da yorumlanmasına belirgin katkı yapan, yazının yazılması ya da bunun içerik açısından eleştirel biçimde gözden geçirilmesinde görev yapan birisi olarak görülür. Yazar olabilmenin diğer koşulları ise, makaledeki çalışmayı planlamak veya icra etmek ve / veya revize etmektir. Fon sağlanması, veri toplanması ya da araştırma grubunun genel süpervizyonu tek başına yazarlık hakkı kazandırmaz. Yazar olarak gösterilen tüm bireyler sayılan tüm ölçütleri karşılamalıdır ve yukarıdaki ölçütleri karşılayan her birey yazar olarak gösterilebilir. Yazarların isim sıralaması ortak verilen bir karar olmalıdır. Tüm yazarlar yazar sıralamasını <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/03356BB9AEEB4472894184CB71CAAA37" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu'nda</a> imzalı olarak belirtmek zorundadırlar.Yazarlık için yeterli ölçütleri karşılamayan ancak çalışmaya katkısı olan tüm bireyler “teşekkür / bilgiler” kısmında sıralanmalıdır. Bunlara örnek olarak ise sadece teknik destek sağlayan, yazıma yardımcı olan ya da sadece genel bir destek sağlayan, finansal ve materyal desteği sunan kişiler verilebilir.Bütün yazarlar, araştırmanın sonuçlarını ya da bilimsel değerlendirmeyi etkileyebilme potansiyeli olan finansal ilişkiler, çıkar çatışması ve çıkar rekabetini beyan etmelidirler. Bir yazar kendi yayınlanmış yazısında belirgin bir hata ya da yanlışlık tespit ederse, bu yanlışlıklara ilişkin düzeltme ya da geri çekme için editör ile hemen temasa geçme ve işbirliği yapma sorumluluğunu taşır.

Baş editör, makaleleri, yazarların etnik kökeninden, cinsiyetinden, cinsel yöneliminden, uyruğundan, dini inancından ve siyasi felsefesinden bağımsız olarak değerlendirir. Yayına gönderilen makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakem değerlendirmesinden geçmelerini sağlar. Gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayınlanana kadar gizli kalacağını garanti eder. Baş editör içerik ve yayının toplam kalitesinden sorumludur. Gereğinde hata sayfası yayınlamalı ya da düzeltme yapmalıdır.Baş editör; yazarlar, editörler ve hakemler arasında çıkar çatışmasına izin vermez. Hakem atama konusunda tam yetkiye sahiptir ve Dergide yayınlanacak makalelerle ilgili nihai kararı vermekle yükümlüdür.Hakemlerin araştırmayla ilgili, yazarlarla ve/veya araştırmanın finansal desekçileriyle çıkar çatışmaları olmamalıdır. Değerlendirmelerinin sonucunda tarafsız bir yargıya varmalıdırlar. Gönderilmiş yazılara ilişkin tüm bilginin gizli tutulmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar. Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar. Hakemlerin kimliğinin gizli kalmasına özen gösterilmelidir. Bazı durumlarda editörün kararıyla, ilgili hakemlerin makaleye ait yorumları aynı makaleyi yorumlayan diğer hakemlere gönderilerek hakemlerin bu süreçte aydınlatılması sağlanabilir.

Daha önce yayınlanmamış ya da yayınlanmak üzere başka bir dergide halen değerlendirmede olmayan ve her bir yazar tarafından onaylanan makaleler değerlendirilmek üzere kabul edilir. Gönderilen ve ön kontrolü geçen makaleler iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir. Seçilen makaleler en az iki ulusal/uluslararası hakeme çift taraflı kör hakemlik ile değerlendirmeye gönderilir; yayın kararı, hakemlerin talepleri doğrultusunda yazarların gerçekleştirdiği düzenlemelerin ve hakem sürecinin sonrasında baş editör tarafından verilir.

Hakemlik Hakkında

Baş editör, makaleleri, yazarların etnik kökeninden, cinsiyetinden, uyruğundan, dini inancından ve siyasi felsefesinden bağımsız olarak değerlendirirler. Yayına gönderilen makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakem değerlendirmesinden geçmelerini sağlar. Gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayınlanana kadar gizli kalacağını garanti eder. Baş editör içerik ve yayının toplam kalitesinden sorumludur. Gereğinde hata sayfası yayınlamalı ya da düzeltme yapmalıdır. Baş editör; yazarlar, editörler ve hakemler arasında çıkar çatışmasına izin vermez. Hakem atama konusunda tam yetkiye sahiptir ve dergide yayınlanacak makalelerle ilgili nihai kararı vermekle yükümlüdür.Hakemler, araştırma, yazarlar ve/veya araştırmaya fon sağlayanlarla çıkar çatışması içinde olmamalıdır. Hakemler değerlendirmelerinin sonucunda tarafsız bir yargıya varmalıdırlar. Gönderilmiş yazılara ilişkin tüm bilginin gizli tutulmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar. Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar. Hakemlerin kimliğinin gizli kalmasına özen gösterilmelidir. Bazı durumlarda editörün kararıyla, ilgili hakemlerin makaleye ait yorumları aynı makaleyi yorumlayan diğer hakemlere gönderilerek hakemlerin bu süreçte aydınlatılması sağlanabilir.

Daha önce yayınlanmamış ya da yayınlanmak üzere başka bir dergide halen değerlendirmede olmayan ve her bir yazar tarafından onaylanan makaleler değerlendirilmek üzere kabul edilir. Gönderilen ve ön kontrolü geçen makaleler iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir.Baş Editör, makaleleri, yazarların etnik kökeninden, cinsiyetinden, uyruğundan, dini inancından ve siyasi felsefesinden bağımsız olarak değerlendirir. Yayına gönderilen makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakem değerlendirmesinden geçmelerini sağlar.Seçilen makaleler en az iki ulusal/uluslararası hakeme değerlendirmeye gönderilir; yayın kararı, hakemlerin talepleri doğrultusunda yazarların gerçekleştirdiği düzenlemelerin ve hakem sürecinin sonrasında baş editör tarafından verilir.Baş editör; yazarlar, editörler ve hakemler arasında çıkar çatışmasına izin vermez. Hakem atama konusunda tam yetkiye sahiptir ve dergide yayınlanacak makalelerle ilgili nihai kararı vermekle yükümlüdür.Hakemlerin değerlendirmeleri objektif olmalıdır. Hakem süreci sırasında hakemlerin aşağıdaki hususları dikkate alarak değerlendirmelerini yapmaları beklenir.-Makale yeni ve önemli bir bilgi içeriyor mu?-Öz, makalenin içeriğini net ve düzgün bir şekilde tanımlıyor mu?-Yöntem bütünlüklü ve anlaşılır şekilde tanımlanmış mı?-Yapılan yorum ve varılan sonuçlar bulgularla kanıtlanıyor mu?-Alandaki diğer çalışmalara yeterli referans verilmiş mi?-Dil kalitesi yeterli mi?Hakemler, gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayınlanana kadar gizli kalmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar. Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar. Hakemlerin kimliğinin gizli kalmasına özen gösterilmelidir.

DilDerginin yayın dili Türkçe ve İngilizcedir.PPILYazım ve Atıf Kuralları1. Genel Hususlara) Kısaltmalarda nokta kullanılmamalıdır.b) Bir dipnotta birden fazla esere atıf yapılıyorsa, her bir eser noktalı virgül ile ayrılmalıdır.c) Atıflarda supra, infra, ante, id, loc cit, op cit, contra kısaltmaları kullanılmamalıdır.d) İçindekiler kısmına yer verilmemelidir.e) Kısaltmalar cetveline yer verilmemelidir.2. Öz / AbstractMakalelerde 250’şer kelimeden oluşan Türkçe öz ve İngilizce abstract bölümlerine yer verilmelidir.3. Anahtar Kelimeler / Keywordsa) Öz bölümünün altında Türkçe en az 5 en çok 15 anahtar kelime kullanılmalıdır.b) Abstract bölümünün altında İngilizce en az 5 en çok 15 keywords kullanılmalıdır.4. Extended Summaryİngilizce olmayan makaleler için (Örn: Türkçe, Almanca, Fransızca vb. dillerdeki makaleler) makalede yazar tarafından ileri sürülen görüşleri ve varılan sonuçları kapsayacak mahiyette 800-1000 kelime genişletilmiş özet 5. Mevzuata Yapılacak Atıfa) Türk mevzuatına atıf, aşağıdaki örnekte gösterildiği şekilde yapılmalıdır:Örnek  2Nüfus Hizmetleri Kanunu, Kanun Numarası: 5490, Kabul Tarihi: 25.4.2006, RG 29.4.2006/26153b) Yabancı devlet mevzuatına ve AB mevzuatına yapılacak atıflar, OSCOLA’nın 2.4, 2.6.1 ve 2.8.2 numaralı bölümlerinde gösterildiği şekilde yapılmalıdır.6. KitaplarKitaplara yapılan atıflarda kitaba ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, Kitap Adı (Kaçıncı Bası Olduğu, Yayınevi Yılı) Atıf Yapılan Sayfa.Örnek [Tek yazarlı kitaplar]:3 B Bahadır Erdem, Türk Vatandaşlık Hukuku (6th edn, Beta 2017) 165.Örnek [Çok yazarlı kitaplar]5Aysel Çelikel and Günseli Öztekin Gelgel, Yabancılar Hukuku (24th edn, Beta 2019) 86ff.8 Cemal Şanlı, Emre Esen and İnci Ataman-Figanmeşe, Milletlerarası Özel Hukuk (6th edn, Vedat 2018) 322.7. Editörlü KitaplarEditörlü kitaplara yapılan atıflarda kitaba ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Eser (Bölüm) Adı’ in Editör(ler) Adı (ed), Kitap Adı (Yayınevi Yıl) Atıf Yapılan SayfaÖrnek  9 Rumeysa Partalcı, ‘Türkiye’nin Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’ye Koyduğu Çekincelerin   İncelenmesi’ in Günseli Öztekin Gelgel and Faruk Kerem Giray  (eds), Milletlerarası Aile ve     Çocuk Hukukuna İlişkin Seçilmiş Makaleler (Beta 2017) 5. 8. MakalelerMakalelere yapılan atıflarda makaleye ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Makale Adı’ (Yıl) Cilt (Sayı) Dergi Adı İlk Sayfa Numarası, Atıf Yapılan SayfaÖrnek 11 Sevin Toluner, ‘Kıbrıs’ın Avrupa Birliği’ne Üyelik Başvurusunun Hukuki Geçerliliği ve Sonuçları’    (2002) 22(2) MHB (Prof. Dr. Ergin Nomer’e Armağan) 857, 860.14 Ayşe Nur Tütüncü, ‘Montreux Convention and Canal Istanbul’ (2017) 37(1) MHB 113, 116.9. Elektronik KaynaklarElektronik kaynaklara yapılan atıflarda esere ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Eser Adı’ (Yıl) Cilt(Sayı) Dergi Adı &lt;Linki&gt; Erişim Tarihi.Örnek 17 Graham Greenleaf, ‘The Global Development of Free Access to Legal Information’ (2010) 1(1)     EJLT &lt; <a href="http://ejlt.org/article/view/17" target="_blank">http://ejlt.org//article/view/17 </a>&gt; Erişim Tarihi 27 July 2010.10. Web Siteleri ve BloglarWeb sitelerine ve bloglara yapılan atıflarda esere ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Eser Adı’ (Web Sitesinin Adı, Eserin Yayın Tarihi) &lt;Linki&gt; Erişim Tarihi.Örnek 21 Sarah Cole, ‘Virtual Friend Fires Employee’ (Naked Law, 1 May 2009) &lt;www.nakedlaw.    com/2009/05/index.html&gt; Erişim Tarihi 19 November 200911. Aynı Esere Birden Fazla Atıf YapılmasıAynı esere birden fazla atıf yapılması halinde aşağıdaki örneklerde görüldüğü şekilde atıf yapılmalıdır:Örnek  5 Aysel Çelikel and Günseli Öztekin Gelgel, Yabancılar Hukuku (24th edn, Beta 2019) 86.…26 Çelikel and Öztekin Gelgel (n 5) 112.27 ibid 114-115.12. Aynı Yazarın Birden Fazla Eserine AtıfAynı yazarın birden fazla eserine yapılacak atıflarda eser adları uygun şekilde kısaltılmalıdır:Örnek  28 Erdem, Vatandaşlık Hukuku (n 3) 142.31 Erdem, ‘Cinsiyet Farkı’ (n 9) 297.13. Yargı Kararlarına veya Davalara Atıfa) Türk mahkeme kararlarına aşağıda yer alan örneklerde gösterildiği şekilde atıf yapılmalıdır:Örnek  Ankara 3 Sulh Mahkemesi, 4558/3543, 11.03.2017.Ankara 1 İdare Mahkemesi, 4558/3543, 11.03.2017.Ankara 3 BAM, 4558/3543, 11.03.2017.Ankara 3 BİM, 4558/3543, 11.03.2017.Danıştay 10 D, 2247/5111, 25.11.2011.Yargıtay 2 HD, 4558/3543, 11.03.2017.Anayasa Mahkemesi, 2014/13044, 11.11.2015.b) Yabancı mahkeme kararlarına OSCOLA’nın 2.1 ilâ 2.3 numaralı bölümlerinde gösterildiği şekilde, ABAD kararlarına ise OSCOLA’nın 2.6.2 bölümünde gösterildiği şekilde atıf yapılmalıdır.c) Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarına aşağıda yer alan örneklerde gösterildiği şekilde atıf yapılmalıdır:Örnek  Omojudi v UK (2009) 51 EHRR 10.Osman v UK ECHR 1998–VIII 3124.Balogh v Hungary App no 47940/99 (ECHR, 20 July 2004).Simpson v UK (1989) 64 DR 188.14. KaynakçaKaynakçada öncelikle yazarın soyadına daha sonra adının ilk harfine yer verilmelidir. Makalelerin sayfa aralığı gösterilmelidir:Örnek  Erdem BB, Türk Vatandaşlık Hukuku (6th, Beta 2017) 165.Çelikel A and Öztekin Gelgel G, Yabancılar Hukuku (24th edn, Beta 2019).Şanlı C, Esen E and Ataman-Figanmeşe İ, Milletlerarası Özel Hukuk (6th edn, Beta 2018).Tütüncü AN, ‘Montreux Convention and Canal Istanbul’ (2017) 37(1) MHB 113-123.  Atıf kuralları hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. OSCOLA 4th Edition: <a href="https://www.law.ox.ac.uk/sites/files/oxlaw/oscola_4th_edn_hart_2012.pdf" target="_blank">https://www.law.ox.ac.uk/sites/files/oxlaw/oscola_4th_edn_hart_2012.pdf</a> Milletlerarası hukuk atıfları için ayrıca bkz. OSCOLA 2006 Citing International Law Sources Section: <a href="https://www.law.ox.ac.uk/sites/files/oxlaw/oscola_2006_citing_international_law.pdf" target="_blank">https://www.law.ox.ac.uk/sites/files/oxlaw/oscola_2006_citing_international_law.pdf  </a>

Yazım Kuralları

Makale Gönderme KılavuzuMakaleyi göndermeden önce Yazarlara Bilgi’yi lütfen okuyun ve aşağıdakilerin eksik olmadığından emin olun:Editöre mektup<ul type="disc"> <ul type="circle"> <li>Makalenin türü</li> <li>Başka bir dergiye gönderilmemiş olduğu bilgisi</li> <li>Sponsor veya ticari bir firma ile ilişkisi (varsa belirtiniz)</li> <li>Kaynakların OSCOLA 4. Edisyon'a’göre belirtildiği</li> <li>İngilizce yönünden kontrolünün yapıldığı</li> <li>Yazarlara Bilgide detaylı olarak anlatılan dergi politikalarının gözden geçirildiği</li> </ul> </ul><a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/03356BB9AEEB4472894184CB71CAAA37" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a>Daha önce basılmış material (yazı-resim-tablo) kullanılmış ise izin belgesi<a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/32E749BEC40E452A9A5B6F1A1876A7B6" target="_blank">Kapak Sayfası</a><ul type="disc"> <ul type="circle"> <li>Makalenin kategorisi</li> <li>Makale dilinde ve İngilizce başlık</li> <li>Yazarların ismi soyadı, unvanları ve bağlı oldukları kurumlar (üniversite ve fakülte bilgisinden sonar şehir ve ülke bilgisi de yer almalıdır), e-posta adresleri</li> <li>Sorumlu yazarın e-posta adresi, açık yazışma adresi, iş telefonu, GSM, faks nosu</li> <li>Tüm yazarların ORCID’leri</li> </ul> </ul>Makalenin ana metni<ul type="disc"> <ul type="circle"> <li>Türkçe ve İngilizce başlık</li> <li>Özetler 200-250 Türkçe ve İngilizce</li> <li>Anahtar Kelimeler: 5-15 adet Türkçe ve İngilizce</li> <li>Makale Türkçe ise, 800-1000 kelime İngilizce genişletilmiş özet (Extended Summary) </li> <li>Finansal Destek (varsa belirtiniz)</li> <li>Çıkar Çatışması (varsa belirtiniz)</li> <li>Teşekkür (varsa belirtiniz)</li> <li>Kaynaklar</li> <li>Tablolar-Resimler, Şekiller (başlık, tanım ve alt yazılarıyla)</li> </ul> </ul>Makale Gönderme <ul type="disc"> <li>Makalenin gönderileceği Dergipark sayfası adresi:  <a href="https://dergipark.org.tr/tr/pub/ppil" target="_blank">https://dergipark.org.tr/tr/pub/ppil</a></li> <li>Makale ana metninin dosyasını (Main Document)  yüklerken, çift taraflı kör hakem süreci gereği, bu dosyanın yazar kimliğini deşifre eden hiçbir unsur barındırmadığından emin olun. Makale ana metni dosyası (Main Document) başlık sayfasını (Title Page) içermemeli; yazar adı geçen ya da yazar adlarını ifşa edebilecek bölümler içermemeli (Örneğin: Teşekkür, her sayfada tekrar eden ve yazar adlarını içerebilen başlık).</li> <li>Ayrıca, ek olarak yüklediğiniz Supplemental File for Review türü dosyalarda da yazar kimliğinin ifşa edilmediğinden emin olun. ​</li> </ul>Ayrı Ayrı Yüklemeniz gereken dosyalar<ul type="disc"> <li>Telif Hakkı Anlaşması Formu</li> <li>Resim, Tablo vb başka kaynaktan alındıysa izin belgesi</li> <li>Makale Kapak Sayfası</li> <li>Makal&#65279;e Ana Metni Dosyası  (Bu dosya aşağıdaki unsurları içermelidir)</li> </ul><ul type="disc"> <ul type="circle"> <li>Türkçe ve İngilizce başlık</li> <li>Özetler 200-250 kelime Türkçe ve İngilizce</li> <li>Anahtar Kelimeler: 5-15 adet Türkçe ve İngilizce</li> <li>Makale Türkçe ise, 800-1000 kelime İngilizce genişletilmiş özet (Extended Summary) </li> <li>Finansal Destek (varsa belirtiniz)</li> <li>Çıkar Çatışması (varsa belirtiniz)</li> <li>Teşekkür (varsa belirtiniz)</li> <li>Kaynaklar</li> <li>Tablolar-Resimler, Şekiller (başlık, tanım ve alt yazılarıyla)</li> </ul> </ul>

1. Genel Hususlara) Kısaltmalarda nokta kullanılmamalıdır.b) Bir dipnotta birden fazla esere atıf yapılıyorsa, her bir eser noktalı virgül ile ayrılmalıdır.c) Atıflarda supra, infra, ante, id, loc cit, op cit, contra kısaltmaları kullanılmamalıdır.d) İçindekiler kısmına yer verilmemelidir.e) Kısaltmalar cetveline yer verilmemelidir.2. Öz / AbstractMakalelerde 200-250 kelimeden oluşan Türkçe öz ve İngilizce abstract bölümlerine yer verilmelidir.3. Anahtar Kelimeler / Keywordsa) Öz bölümünün altında Türkçe en az 3 en çok 5 anahtar kelime kullanılmalıdır.b) Abstract bölümünün altında İngilizce en az 3 en çok 5 keywords kullanılmalıdır.4. Extended SummaryTürkçe makalelerde, makaleye yabancı yazarlar tarafından atıf yapılmasını sağlayacak ölçüde, makalede yer verilen bilgi ve görüşlerin derlendiği 800-1000 kelimeden oluşacak İngilizce bir extended summary yer almalıdır.5. Mevzuata Yapılacak Atıfa) Türk mevzuatına atıf, aşağıdaki örnekte gösterildiği şekilde yapılmalıdır:Örnek     2Nüfus Hizmetleri Kanunu, Kanun Numarası: 5490, Kabul Tarihi: 25.4.2006, RG 29.4.2006/26153b) Yabancı devlet mevzuatına ve AB mevzuatına yapılacak atıflar, OSCOLA’nın 2.4, 2.6.1 ve 2.8.2 numaralı bölümlerinde gösterildiği şekilde yapılmalıdır.6. KitaplarKitaplara yapılan atıflarda kitaba ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, Kitap Adı (Kaçıncı Bası Olduğu, Yayınevi Yılı) Atıf Yapılan Sayfa.Örnek [Tek yazarlı kitaplar]:3 B Bahadır Erdem, Türk Vatandaşlık Hukuku (6th, Beta 2017) 165.Örnek [Çok yazarlı kitaplar]5Aysel Çelikel and Günseli Öztekin Gelgel, Yabancılar Hukuku (24th edn, Beta 2019) 86 ff.8 Cemal Şanlı, Emre Esen and İnci Ataman-Figanmeşe, Milletlerarası Özel Hukuk (6th edn, Beta 2018) 322.7. Editörlü KitaplarEditörlü kitaplara yapılan atıflarda kitaba ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Eser (Bölüm) Adı’ in Editör(ler) Adı (ed), Kitap Adı (Yayınevi Yıl) Atıf Yapılan SayfaÖrnek     9 Rumeysa Partalcı, ‘Türkiye’nin Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’ye Koyduğu Çekincelerinİncelenmesi’ in Günseli Öztekin Gelgel and Faruk Kerem Giray  (eds), Milletlerarası Aile veÇocuk Hukukuna İlişkin Seçilmiş Makaleler (Beta 2017) 5.8. MakalelerMakalelere yapılan atıflarda makaleye ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Makale Adı’ (Yıl) Cilt (Sayı) Dergi Adı İlk Sayfa Numarası, Atıf Yapılan SayfaÖrnek    11 Sevin Toluner, ‘Kıbrıs’ın Avrupa Birliği’ne Üyelik Başvurusunun Hukuki Geçerliliği ve Sonuçları’(2002) 22(2) MHB (Prof. Dr. Ergin Nomer’e Armağan) 857, 860.14 Ayşe Nur Tütüncü, ‘Montreux Convention and Canal Istanbul’ (2017) 37(1) MHB 113, 116.9. Elektronik KaynaklarElektronik kaynaklara yapılan atıflarda esere ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Eser Adı’ (Yıl) Cilt(Sayı) Dergi Adı &lt;Linki&gt; Erişim Tarihi.Örnek     17 Graham Greenleaf, ‘The Global Development of Free Access to Legal Information’ (2010) 1(1)EJLT &lt; <a href="http://ejlt.org/article/view/17" target="_blank">http://ejlt.org//article/view/17 </a>&gt; Erişim Tarihi 27 July 2010.10. Web Siteleri ve BloglarWeb sitelerine ve bloglara yapılan atıflarda esere ilişkin bilgiler şöyle sıralanmalıdır:Yazar Adı Soyadı, ‘Eser Adı’ (Web Sitesinin Adı, Eserin Yayın Tarihi) &lt;Linki&gt; Erişim Tarihi.Örnek     21 Sarah Cole, ‘Virtual Friend Fires Employee’ (Naked Law, 1 May 2009) &lt;www.nakedlaw.com/2009/05/index.html&gt; Erişim Tarihi 19 November 200911. Aynı Esere Birden Fazla Atıf YapılmasıAynı esere birden fazla atıf yapılması halinde aşağıdaki örneklerde görüldüğü şekilde atıf yapılmalıdır:Örnek     5 Aysel Çelikel and Günseli Öztekin Gelgel, Yabancılar Hukuku (24th edn, Beta 2019) 86.…26 Çelikel and Öztekin Gelgel (n 5) 112.27 ibid 114-115.12. Aynı Yazarın Birden Fazla Eserine AtıfAynı yazarın birden fazla eserine yapılacak atıflarda eser adları uygun şekilde kısaltılmalıdır:Örnek     28 Erdem, Vatandaşlık Hukuku (n 3) 142.31 Erdem, ‘Cinsiyet Farkı’ (n 9) 297.13. Yargı Kararlarına veya Davalara Atıfa) Türk mahkeme kararlarına aşağıda yer alan örneklerde gösterildiği şekilde atıf yapılmalıdır:Örnek     Ankara 3 Sulh Mahkemesi, 4558/3543, 11.03.2017.Ankara 1 İdare Mahkemesi, 4558/3543, 11.03.2017.Ankara 3 BAM, 4558/3543, 11.03.2017.Ankara 3 BİM, 4558/3543, 11.03.2017.Danıştay 10 D, 2247/5111, 25.11.2011.Yargıtay 2 HD, 4558/3543, 11.03.2017.Anayasa Mahkemesi, 2014/13044, 11.11.2015.b) Yabancı mahkeme kararlarına OSCOLA’nın 2.1 ilâ 2.3 numaralı bölümlerinde gösterildiği şekilde, ABAD kararlarına ise OSCOLA’nın 2.6.2 bölümünde gösterildiği şekilde atıf yapılmalıdır.c) Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarına aşağıda yer alan örneklerde gösterildiği şekilde atıf yapılmalıdır:Örnek     Omojudi v UK (2009) 51 EHRR 10.<ul type="disc"> <li>Osman v UK ECHR 1998–VIII 3124.</li> </ul><ul type="disc"> <li>Balogh v Hungary App no 47940/99 (ECHR, 20 July 2004).</li> </ul><ul type="disc"> <li>Simpson v UK (1989) 64 DR 188.</li> </ul>14. KaynakçaKaynakçada öncelikle yazarın soyadına daha sonra adının ilk harfine yer verilmelidir. Makalelerin sayfa aralığı gösterilmelidir:Örnek     Erdem BB, Türk Vatandaşlık Hukuku (6th, Beta 2017) 165.Çelikel A and Öztekin Gelgel G, Yabancılar Hukuku (24th edn, Beta 2019).Şanlı C, Esen E and Ataman-Figanmeşe İ, Milletlerarası Özel Hukuk (6th edn, Beta 2018).Tütüncü AN, ‘Montreux Convention and Canal Istanbul’ (2017) 37(1) MHB 113-123.Atıf kuralları hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. OSCOLA 4th Edition: <a href="https://www.law.ox.ac.uk/sites/files/oxlaw/oscola_4th_edn_hart_2012.pdf" target="_blank">https://www.law.ox.ac.uk/sites/files/oxlaw/oscola_4th_edn_hart_2012.pdf</a>

Aşağıdaki listede eksik olmadığından emin olun:●    Editöre mektupü    Makalenin türüü    Başka bir dergiye gönderilmemiş olduğu bilgisiü    Sponsor veya ticari bir firma ile ilişkisi (varsa belirtiniz)ü    İstatistik kontrolünün yapıldığı (araştırma makaleleri için)ü    İngilizce yönünden kontrolünün yapıldığıü    Yazarlara Bilgide detaylı olarak anlatılan dergi politikalarının gözden geçirildiğiü    Kaynakların OSCOLA 4’e göre belirtildiği●    <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/03356BB9AEEB4472894184CB71CAAA37" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a>●    Daha önce basılmış ve telife bağlı materyal (yazı-resim-tablo) kullanılmış ise izin belgesi●    <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/3C33B667CF1542BB8CF854C9093BEBC3" target="_blank">Kapak sayfası</a>ü    Makalenin türüü    Makalenin Türkçe ve İngilizce başlığıü    Yazarların ismi soyadı, unvanları ve bağlı oldukları kurumlar (üniversite ve fakülte bilgisinden sonra şehir ve ülke bilgisi de yer almalıdır), e-posta adresleriü    Sorumlu yazarın e-posta adresi, açık yazışma adresi, iş telefonu, GSM, faks nosuü    Tüm yazarların ORCID’leri●    Makale ana metniü    Makalenin Türkçe ve İngilizce başlığıü    Özetler: 200-250 kelime Türkçe ve 200-250 kelime İngilizceü    Anahtar Kelimeler: 3-5 adet Türkçe ve 3-5 adet İngilizceü    Makale Türkçe ise, 800-1000 kelime İngilizce genişletilmiş özet (Extended Abstract)ü    Finansal destek (varsa belirtiniz)ü    Çıkar çatışması (varsa belirtiniz)ü    Teşekkür (varsa belirtiniz)ü    Kaynaklarü    Tablolar-Resimler, Şekiller (başlık, tanım ve alt yazılarıyla)

<a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/03356BB9AEEB4472894184CB71CAAA37" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a><a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/52EA9F4E1C3D4D83822489CEBC4C03F7" target="_blank">Kapak Sayfası</a>

Public and Private International Law Bulletin

ÖNE ÇIKAN

Yabancı Bir Devletin Tahkim Yeri Olarak Kararlaştırıldığı Hallerde Tahkim Anlaşmasının Geçerliliğine İlişkin Türk Mahkemelerinin Yapacağı İnceleme ve Uygulanacak Hukuk

Vekâlet Sözleşmesine Uygulanacak Hukuk

PAYLAŞ