Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski  Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~  Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik   Hususiyetlerine Dair

Durgun, Öznur

doi:https://dx.doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

Araştırma Makalesi

DOI :10.26650/TUDED2024-1449185 IUP :10.26650/TUDED2024-1449185 Tam Metin (PDF)

Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair

Bu çalışmada, Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi metinlerinde temel semantik fonksiyonu ıdrâb olan yani kendinden önceki hükmü iptal ederek yahut olduğu gibi bırakarak daha mühim bir hükme intikal bildiren belki ~ belkim bağlacı, semantik ve sentaktik bir incelemeye tabi tutulmaktadır. Türkçe-Farsça münasebetlerinin çok uzun yüzyıllara dayanmasının bir neticesi olarak Farsçanın, gerek yapısal açıdan Türkçeye tesirine gerek Arapça unsurların bile Türkçeye alıntılanmasında aracı bir dil vazifesinde oluşuna numûne-i imtisâl teşkil eden bu bağlacın Arapça-Farsça-Türkçe üçgenindeki seyri hayli ilginçtir. Nitekim, bu alıntılama hadisesinin çıkış noktası olan Arapça bel edatı ile Osmanlı Türkçesinden alıntılanan belki, berki, belkit vb. zarfların Arapçanın bazı diyalektlerinde bir arada bulunması, bir gramer biriminin asırlar süren yolculuğunda geldiği noktayı göstermektedir. Çalışmamızda öncelikle, menşe dil Arapçadaki bel ile aracı dil Farsçadaki bel/belkė unsurlarının semantik ve sentaktik görevlerine değinilecek, akabinde Farsçadan Türkçeye alıntılanıp belki ve belkim şekillerinde görülen bağlacın, Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesinin muhtelif yüzyıllarda telif/tercüme edilmiş mensur metinlerindeki kullanımı üzerinde durulacaktır. Bu çalışmayla ama, fakat, lakin vb. zıtlık bağlaçlarından farklı olarak ‘bilakis, aksine; hatta, üstelik, oysa ki vb.’ semantik fikirleri barındıran belki ~ belkim bağlacının, Türkiye Türkçesindeki ihtimal ve şüphe bildiren belki zarfıyla karıştırılarak Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi metin neşirlerinde nasıl anakronik yorumlamalara maruz kaldığı da gösterilecektir.

Anahtar Kelimeler: Türkçe-Farsça ilişkisi, Türkçe-Arapça ilişkisi, belki ~ belkim bağlacı, alıntılama, anlam bilimi

DOI :10.26650/TUDED2024-1449185 IUP :10.26650/TUDED2024-1449185 Tam Metin (PDF)

A Conjunction in the Arabic–Persian–Turkish Triangle: On the Semantic and Syntactic Characteristics of the Conjunction Belki ~ Belkim in Old Anatolian and Ottoman Turkish

Öznur Durgun

In this study, the conjunction belki ~ belkim, whose main semantic function in Old Anatolian and Ottoman Turkish texts is idrāb, i.e., that cancels the preceding statement or leaves it as it is and indicates the transition to a more important statement, will be analyzed semantically and syntactically. Given the long centuries of Turkish–Persian relations, the course of this conjunction in the Arabic–Persian–Turkish triangle is very interesting, illustrating both the structural influence of Persian on Turkish and its function as a mediating language in incorporating even some Arabic elements into Turkish. Indeed, the coexistence in Arabic preposition bel, which is the starting point of this borrowing, and adverbs such as belki, berki, and belkit borrowed from Ottoman Turkish in some Arabic dialects, shows the point reached in the centuries-old journey of a grammatical unit. First, this study discusses the semantic and syntactic functions of bel in Arabic and bel/belkė in Persian as a mediating language. The study then highlights the use of this conjunction, borrowed from Persian into Turkish and appearing in the forms belki and belkim, in Old Anatolian and Ottoman Turkish prose composed and translated in different centuries. Finally, the study shows how the conjunction belki ~ belkim, which has meanings such as “on the contrary, rather; even, even moreover, even though, etc.’, unlike the adversative conjunctions such as ama, fakat, and lakin, is subjected to anachronistic interpretations in Old Anatolian and Ottoman Turkish texts by confusing with the adverb belki, which expresses possibility and doubt in Turkish.

Anahtar Kelimeler: Turkish–Persian relations, Turkish–Arabic relations, belki ~ belkim conjunction, borrowing, semantics

GENİŞLETİLMİŞ ÖZET

This study analyzes in detail the conjunction belki ~ belkim, which establishes various semantic relations between sentences in Old Anatolian and Ottoman Turkish, such as “on the contrary, rather, even, moreover” rather than opposition, considering its syntactic and semantic aspects. In this sense, this study with particular analysis of the conjunction belki ~ belkim aims at drawing attention to the profound influence of Persian on Turkish to the extent that it mediates the borrowing of even some Arabic elements into Turkish. Indeed, the conjunction belki ~ belkim provides an excellent example of how materials borrowed from Arabic undergo some restrictions and change within the framework of the structure and possibilities of Persian and, having passed through the filter of Persian, borrowed into Turkish. The preposition bel (لب), whose main semantic function in Arabic is idrāb, i.e., linking sentences to proceed to a more important judgment by cancelling the previous judgment or leaving it as it is, has been borrowed into Persian with the same semantic function. Conversely, it is used alternatively with belkė (هکلب), which was formed by the inclusion of the multifunctional conjunction kė in Persian. Belkė is also used as an adverb to express possibility, doubt, etc., in Persian and has been borrowed into Turkish with both functions and meanings. It existed in Turkish as belki ~ belkim (مکلب ~ میکلب;یکلب ~ هکلب) since the first texts written in the Islamic period. That is to say:

Ar. bel Far. bel/belkė (Ar. bel + Far. kė) EATü., OTü. belki ~ belkim

This study explores the misinterpretations of Old Anatolian and Ottoman Turkish texts caused by the confusion between belki ~ belkim, a conjunction that was no longer used in the 20th-century Turkish, and belki, an adverb in Modern Turkish that denotes probability and doubt. Accordingly, this study first mentions the syntactic and semantic functions of the Arabic bel and Persian bel/belkė elements and then analyzes the use of this conjunction in Old Anatolian and Ottoman Turkish texts with reference to basic dictionaries and grammar books.

The semantic relations established by belki ~ belkim between the sentences from the above-mentioned periods will be analyzed in the following three groups based on examples taken from various prose texts between the 14th and 19th centuries:

(1) With the meaning of 'on the contrary, unlike, etc.' in the sense of rejecting the previous judgment and then introducing a judgment contrary to it.

(2) With the meaning of 'even, and (even) more than that, etc.,' not to reject a judgment but to introduce another judgment that goes even further.

(3) With the meaning of 'whereas, already, in fact, etc.,' to indicate a transition from one sentence to another.

Arguably, sentences linked by the conjunction belki ~ belkim are hierarchically equal, just as in Persian, i.e., it is a coordinative conjunction. This syntactic feature is explained by comparison with megerkim, a subordinative conjunction of Persian origin in Old Anatolian and Ottoman Turkish. Finally, the last part of the study is shortly devoted to the adverbial function of belki ~ belkim.

This adverb, which was borrowed from Persian into Turkish and whose use in Turkish to express possibility and doubt is incomparably more intense than that in Persian, being transferred via Ottoman Turkish into some Arabic dialects as belki, belkit, berki, etc., is a sign of the point reached in the centuries-long journey of a language unit. Consequently, the evaluation of the conjunction belki ~ belkim as an adverb in Old Anatolian and Ottoman Turkish (and in Chagatai) based on its current syntactic and semantic features presents as a major challenge to correctly understand sentences and leads inevitably to grave mistakes.

Referanslar

EÇS. = Evliyâ Çelebi (2013). Seyâhatnâme-indeksli tıpkıbasım 4. cilt (Seyit Ali Kahraman, haz.). Ankara: Türk Tarih Kurumu. google scholar
G.Ter. = Özkan, M. (1993). Mahmûd b. kâdî-i manyâs gülistan tercümesi giriş-inceleme-metin- sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu. google scholar
K. An. = Toker, M. (2011). Anonim satır altı Kur’an tercümesi (inceleme-melin-lıpkıbasım örnekleri) (2. bs). Konya: Selçuk Üniversitesi Basımevi. google scholar
K.CA. = Ahundova, S. (2012). Eski Anadolu Türkçesi alanında yapılmış olan Kur’an tercümesi cevahirü’l-asdâfüzerine dil incelemesi (Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. google scholar
K.Dim. = Toska, Z. (1989). Türk edebiyatında kelile ve dimne çevirileri ve KulMesûd çevirisi, c. II (edisyon-kritik) (Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. google scholar
K.Fr. = Şemseddin Sami. (2017). Resimli kâmûs-ı Fransevî, Cilt I: A-G. (Şerif Eskin, haz.). Ankara: Türkiye Bilimler Akademisi. google scholar
K.Man. = Karabacak, E. (1992). Manisa il halk kütüphanesindeki satır-arası Kur’an tercümesi (giriş-metin) I (Doktora Tezi). Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, İstanbul. google scholar
K.Ter. = Güneş, A. (2001). Kabüsname’nin bilinen ilk Türkçe çevirisi (giriş-metin-dizin) (Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü, İstanbul. google scholar
K.Vat. = Cesaret, A. (2022). Eski Anadolu Türkçesiyle yazılmış bir satır arası Kur ’an tercümesi, Vatikan kütüphanesi Vat. Ar. 200 (inceleme-metin-dizin). (Yüksek Lisans Tezi). Adnan Menderes Üniversitesi Sosyal Bölümler Enstitüsü, Aydın. google scholar
M.İG. = Muhyî-i Gülşeni. (2014). Menâkıb-ı İbrâhim-i Gülşenî. (Mustafa Koç ve Eyyüp Tanrıverdi, haz.). İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu. google scholar
M.Sey. = Nosilov, K. D. (2015). Merv seyahatnâmesi (Ahmed Nermî, terc. ve Mehmet Mahfuz Söylemez, haz.). İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu. google scholar
M.Tab. = Mehmed Kâmil. (2015). Melceü ’t-tabbâhîn. (Günay Kut ve Turgut Kut, haz.). İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu. google scholar
M. Tıb. = Sıbıç, B. (2022). 18. yüzyıla ait bir tıp metni: Fazlızâde Mehmed Çelebi’nin müfredât-ı tıbbiyyesi (giriş-metin-dizin-tıpkıbasım) (Doktora Tezi). Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü: İstanbul. google scholar
N.Müs. = Naşîhatü’l-müslimin9 google scholar
R.İs. = Risâletü ’l-İsâmı10 google scholar
S. Pad. = Bektaş, E. (2023). Seyfü zü ’--yezen-ncmıpadişahın hikâyesi tercümesi ve eserde geçen ikilemeler üzerine gramatikal tahliller (YüksekLisans Tezi). İstanbul Medeniyet Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü, İstanbul. google scholar
T.Ev. = Hazai, G. (2017). Ferîdüddn attâr’ın tezkeretü’l-evliyâ’sının Eski Anadolu Türkçesi tercümesi. İnceleme- Metin-Tıpkıbasım. Ankara: Türkiye Bilimler Akademisi. google scholar
T. Ung. = Hazai, G. (2017). TercümanMahmûd’un târîh-i Ungurus adlı kroniği, inceleme-metin-tıpkıbasım. Ankara: Türkiye Bilimler Akademisi. google scholar
Abik, Ayşehan Deniz (2014). Anadolu Türkçesi Metinlerinde ‘bolay ki’ Sözü Üzerine. In Discussions on Turkology Questions and Developments of Modern Turkology Studies/Turkoloji Tartışmaları Başarı ve Zaaflarıyla Çağdaş Türkoloji. Emiroğlu, Ö.; Godzınska, M.; Majkowskı, F. (eds.). Warsaw, pp. 664-679. google scholar
Ahmed Cevdet (Paşa). (1323). Belâğat-i ‘Omıcmiye. (5. bs.). İstanbul. google scholar
Akdağ, H. (1984). Arap dilinde edatlar (2. bs). Konya: Tekin Kitabevi. google scholar
Altun, H. O. (2021). Tevârîh-i mülûk-i acem’in Çağatayca metni ve Osmanlıca tercümesinde alta sıralama. Belleten, 71, 53-85. google scholar
Amin-Madani, S. & Lutz, D. (1972). Persische grammatik. Heidelberg: Julius Groos Verlag. google scholar
Aytaç, B. (1994). Arap lehçelerindeki Türkçe kelimeler. İstanbul: Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı. google scholar
Badawi, el S. & Carter, M. & Gull, A. (2015). Modern written Arabic a comprehensive grammar (2. bs). London: Routledge. google scholar
Badawi, el-S. & Hinds, M. (1986). A dictionary of Egyptian Arabic-Arabic-English. Beirut: Libraire du Liban. google scholar
Barker, W. B. (1854). A practical grammar of the Turkish language with dialogues and vocabulary. London: Bernard Quaritch, Oriental and Philological Bookseller. google scholar
Bergamalı Kadri (1946). Müyessiret-ül-ulûm. (Besim Atalay, haz.). İstanbul: İbrahim Horoz Basımevi. google scholar
Bianchi, T. X. & Kieffer, J. D. (1850). Dictionnaire Turc-Français, C.1. Paris: A L’imprimerie Royale. google scholar
Boeschoten, H. (2022). A Dictionary of Early Middle Turkic. Leiden-Boston: Brill. google scholar
Brockelmann, C. (1954). Osttürkische grammatik derIslamischen literatursprachenMittelasiens. Leiden: Brill. google scholar
Dehkhoda, A. A. (1972). Loghat-nama (Dictioımaire Encyclopedique). Mo'în, M. & Shahidy, Dj. (ed.). Tahran: Üniversite de Teheran. google scholar
Demirbaş, S. (2022). Kur’ân-ı Kerîm’de ‘bel’ edatının içerdiği manalar ve Türkçeye çeviri problemi. Eskiyeni, 47, 765-788. google scholar
Deny, J. (1971). Grammaire de la langue Turque (Dialecte Osmanlı). Niederwalluf bei Wiesbaden: Dr. Martin Sandig oHG. google scholar
Durgun, Ö. (2022). Evliyâ Çelebi seyâhatnâmesi örneğinde 17. yüzyıl Osmanlı Türkçesinde Farsçadan alıntılanan bağımlılaştırıcı bağlaçlar. Çanakkale: Paradigma Akademi. google scholar
Durmuş, İ. (2001). İstidrâk. TDV İslâm Ansiklopedisi, C. 23, İstanbul: TDV Yayınları. google scholar
Eckmann, J. (1966). Chagatay manual. Bloomington: Indiana University. google scholar
Eckmann, J. (1988). Çağatayca el kitabı. (Günay Karaağaç, terc.). İstanbul: Edebiyat Fakültesi Basımevi. Eliaçık, M. (2017). Belâgat kitaplarında rücû' sanatının tarif ve tasnifi. Tarih Okulu Dergisi, 32, 559-569. Emre, A. C. (1945). Türk dilbilgisi. İstanbul: Cumhuriyet Matbaası. google scholar
Erdal, M. (2004). A grammar of Old Turkic. Leiden: Brill. google scholar
Erguvanlı, E. (1981). A case of syntactic change: ki constructions in Turkish. Boğaziçi Üniversitesi Dergisi, Beşeri Bilimler, 8, 113-139. google scholar
Fischer, W. (1972). Grammatik des klassischen Arabisch. Wiesbaden: Otto Harrassowitz. google scholar
Hacibekiroğlu, A. (2015). Arap dilinde edatların metinde kurduğu anlamsal ilişkiler. (Doktora Tezi). Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. google scholar
Hava, S. G. (1986). Al-Faraid, Arabic-English dictionary, c. 3, Beyrut: Dâr al-haşrik. google scholar
Hazai, G. & Tietze, A. (2017). Ferec badeş-şidde, inceleme-metin, c.1. Ankara: Türkiye Bilimler Akademisi. google scholar
Jensen, H. (1931). Neupersische grammatik. Heidelberg. google scholar
Johanson, L. (1998). Code-copying in Irano-Turkic. Language Sciences, 20 (3), s. 325-337. google scholar
Johanson, L. (2021). Turkic. Cambridge: Cambridge University Press. google scholar
Karaağaç, G. (2008). Türkçe verintiler sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu. google scholar
Lazard, G. (1957). Grammaire du Persan contemporain. Paris: Klincksieck. google scholar
Leitner, B. (2020). Khuzestan Arabic. In Christopher Lucas & Stefano Manfredi (Eds.), Arabic and contact-induced change (pp. 115-134). Berlin: Language Science Press. google scholar
Mahootian, S. (1997). Persian. Routledge London and Newyork. google scholar
Meninski, F. M. (1680). Thesaurus linguarum orientalium Turcicae, Arabicae, Persicae, lexicon Turcico-Arabico-Persicum. Vienna Austriae. google scholar
Mütercim Âsım Efendi (2014). el-okyânûsu’l-basît fî tercemeti’l-kâmûsi’l-muhît - kâmûsu’l-muhît Tercümesi, C. 5. (Mustafa Koç ve Eyyüp Tanrıverdi, haz.). İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu. google scholar
Phillot, D. C. (1919). Higher Persian grammar. Calcutta: Baptist Mission Press. google scholar
Putten, M. van. (2020). Classical and modern standard Arabic. In Christopher Lucas & Stefano Manfredi (ed.), Arabic and contact-induced change (pp. 57-82). Berlin: Language Science Press. google scholar
Redhouse, J. W. (1890). A Turkish and English lexicon. Constantinople. google scholar
Rocchi, L. (2007). Richerche sulla lingua osmanli del XVI secolo: Il corpus lessicale turco del manoscritto fiorentino di Filippo Argenti (1533). Wiesbaden: Harrassowitz Verlag. google scholar
Ryding, K. C. (2013). A Reference grammar of modern standard Arabic. (8. bs). Cambridge: Cambridge University Press. google scholar
Saraç, M. A. Y. (2019). Klasik edebiyat bilgisi, belâgat ve biçim-ölçü-kafiye. Ankara: Türk Dil Kurumu. google scholar
Steingass, F. (1998). A Comprehensive Persian-English dictionary. Beirut: Librairie du Liban Publishers. google scholar
Şahinoğlu, N. (1997). Farsça grameri - sarf ve nahiv. İstanbul: Kitabevi Yayınları. google scholar
Şemseddın Samı. (1317). Kâmüs-ı Türkî. (Neşr. Ahmed Cevdet). Dersa'âdet. google scholar
Şenlik, A. Ş. (2011). Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesinde cümle bağlaçlarının tasnifine dair bazı öneriler. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, 45(45), 251-268. google scholar
Şenlik, A. Ş. (2014). Osmanlı Türkçesinin öncü bağlaçları hakkında. FSM İlmî Araştırmalar İnsan ve Toplum Bilimleri Dergisi, 4, 157-179. google scholar
Tietze, A. (2016). Tarihi ve etimolojik Türkiye Türkçesi lugati, C.1. Ankara: Türkiye Bilimler Akademisi. google scholar
The Calcutta christian observer. (1839). (Ed. Christian Ministers of Various Denominations). C. 8. google scholar
Tulum, M. (2011). 17. yüzyıl Türkçesi ve söz varlığı. Ankara: Türk Dil Kurumu. google scholar
Turan, F. (2000). Adverbs and adverbial constructions in Old Anatolian Turkish. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag. google scholar
Türk Dil Kurumu. (1945). Türkçe sözlük. İstanbul: Cumhuriyet Basımevi. google scholar
Türk Dil Kurumu (1955). Türkçe sözlük. Ankara: Yeni Matbaa. google scholar
Türk Dil Kurumu. Türkiye’de halk ağzından derleme sözlüğü 1-12. Ankara. google scholar
Vankulu Mehmed. (2014). Vankulu lügati, c. 2. (Mustafa Koç ve Eyyüp Tanrıverdi, haz.). İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu. google scholar
Viguier, M. (1790). Elemens de la langue Turque. Constantinople: de L’imprimerie du Palais de France. google scholar
Yavuz, S. (2011). Türkiye Türkçesi ağızlarında bağlaçlar. Diyalektolog Ağız Araştırmaları Dergisi, 3. 59-107. google scholar
Wright, W. (1971). A grammar of the Arabic language I. Cambridge: Cambridge University Press. google scholar
Ziadeh, Farhat J. & Winder, R. Boyly. (1957). An introduction to modern Arabic. Princeton New Jersey: Princeton University Press. google scholar
Güncel Türkçe Sözlük (2023, 3 Kasım). Erişim adresi: https://sozluk.gov.tr/ google scholar
Kur’an-ı Kerim (2023, 17 Ekim). Erişim adresi: https://kuran.diyanet.gov.tr/ google scholar

Atıflar

Biçimlendirilmiş bir atıfı kopyalayıp yapıştırın veya seçtiğiniz biçimde dışa aktarmak için seçeneklerden birini kullanın

DIŞA AKTAR

APA

Durgun, Ö. (2024). Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair. Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, 64(2), 463-484. https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

AMA

Durgun Ö. Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair. Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi. 2024;64(2):463-484. https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

ABNT

Durgun, Ö. Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair. Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, [Publisher Location], v. 64, n. 2, p. 463-484, 2024.

Chicago: Author-Date Style

Durgun, Öznur,. 2024. “Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair.” Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi 64, no. 2: 463-484. https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

Chicago: Humanities Style

Durgun, Öznur,. “Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair.” Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi 64, no. 2 (Mar. 2025): 463-484. https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

Harvard: Australian Style

Durgun, Ö 2024, 'Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair', Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, vol. 64, no. 2, pp. 463-484, viewed 10 Mar. 2025, https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

Harvard: Author-Date Style

Durgun, Ö. (2024) ‘Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair’, Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, 64(2), pp. 463-484. https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185 (10 Mar. 2025).

MLA

Durgun, Öznur,. “Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair.” Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, vol. 64, no. 2, 2024, pp. 463-484. [Database Container], https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

Vancouver

Durgun Ö. Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair. Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi [Internet]. 10 Mar. 2025 [cited 10 Mar. 2025];64(2):463-484. Available from: https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185 doi: 10.26650/TUDED2024-1449185

ISNAD

Durgun, Öznur. “Arapça-Farsça-Türkçe Üçgeninde Bir Bağlaç: Eski Anadolu ve Osmanlı Türkçesi Devrelerinde Belki ~ Belkim Bağlacının Semantik ve Sentaktik Hususiyetlerine Dair”. Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi 64/2 (Mar. 2025): 463-484. https://doi.org/10.26650/TUDED2024-1449185

Cilt 64, Sayı 22024, S. 463-484

ZAMAN ÇİZELGESİ

Gönderim	08.03.2024
Kabul	13.07.2024
Çevrimiçi Yayınlanma	28.08.2024

LİSANS

Attribution-NonCommercial (CC BY-NC)

This license lets others remix, tweak, and build upon your work non-commercially, and although their new works must also acknowledge you and be non-commercial, they don’t have to license their derivative works on the same terms.

Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi