Der Artikel adressiert den Zusammenhang von Multiperspektivität und unzuverlässigem Erzählen in gegenwärtigen Filmen. Die Analyse von zwei Beispielen (der nordamerikanische Film Vantage Point und die dänische Fernsehserie Forestillinger) zeigt, wie einerseits Zuverlässigkeit durch die Gegenüberstellung verschiedener Perspektiven suggeriert wird: Die mediale Vermittlung dieser Filme scheint – gleich einem zentralen Kontrollraum in videoüberwachten Gebäuden – Objektivität, Überblick und Detailwissen zu versprechen. Andererseits stellt aber gerade der Einsatz der filmischen Mittel dies von vornherein in Frage, weil durch die Arbeit von Kamera und Schnitt erst deutlich wird, dass man erstens eben nicht in der Lage ist, objektiv zu sehen, sondern immer nur perspektivisch, zweitens, dass ein Überblick sensorisch gar nicht möglich und drittens Detailwissen immer eine Frage der Kameraarbeit ist. Die Hauptthese lautet, dass die formale Gestaltung des Materials im Medium das traditionelle Anliegen an das Medium (Objektivität, Überblick, Detailwissen) und dessen intrinsisches Versprechen, dies einlösen zu können, ad absurdum führt.

Vantage Point und Forestillinger haben dabei eine Gemeinsamkeit: beide wiederholen Handlungssequenzen aus verschiedenen Blickwinkeln. Aber sie unterscheiden sich auch in einem entscheidenden Aspekt: Während Vantage Point als Mainstream-Film auf eine vorgegebene Deutung in der Zusammenschau der Teile am Ende zusteuert und deshalb auf ein synoptisch zuverlässiges Erzählen trotz der Unzuverlässigkeit einzelner Sequenzen zielt, bleibt diese Interpretationsarbeit in Forestillinger dagegen ganz dem Rezipienten überlassen. Realität wird darin insofern zuverlässig erzählt, als gerade die Unzuverlässigkeit der Wahrnehmung und die daraus folgende kaleidoskopische Darstellungsweise ausgestellt werden. 

Bu makale günümüz filmlerinde çoklu perspektifliliği ve güvenilmez anlatıcıyı ele almaktadır. İki örnek yapımın analizi (Kuzey Amerikan filmi Vantage Point ve Danimarka televizyon dizisi Forestillinger) bir yandan güvenilirlik izleniminin çeşitli perspektiflerin yan yana konulmasıyla oluşturulduğunu gösteriyor: Bu filmlerin medyasal iletim biçimi – güvenlik kameralarıyla izlenen binaların kontrol odasına benzer biçimde – nesnelliği, her şeyi görebilmeyi ve ayrıntıya ilişkin bilgiyi vaat ediyor gibi. Fakat diğer yandan filmsel araçların kullanılması bunların olabilirliğini daha en başından itibaren sorgulamaktadır, çünkü ancak kameranın ve montajın kullanımıyla insanın nesnel biçimde göremeyecek durumda olduğu, her zaman belli bir perspektifle baktığı, her şeyi görmenin duyusal bakımdan mümkün olmadığı ve üçüncüsü ayrıntıya ilişkin bilginin kameranın kullanılma biçimine bağlı olduğu anlaşılıyor. Buradaki ana sav, medyanın geleneksel amacının (nesnellik, her şeyi görmek, ayrıntıya ilişkin bilgi) ve buradaki içe bakma vaadinin malzemenin medyadaki biçimsel işlenişiyle boşa çıkartıldığıdır. 

Vantage Point ve Forestillinger yapımları bu bakımdan ortak bir özelliğe sahip: ikisi de olay sekanslarını çeşitli bakış açılarından tekrarlıyor. Fakat önemli bir noktada da birbirinden ayrılıyorlar: Vantage Point ana akım film olarak önceden belirlenmiş bir yoruma doğru parçaların arka arkaya gösterilmesiyle ilerlerken ve bu nedenle sinoptik bakımdan güvenilir bir anlatımı belli sekansların güvenilmezliğine rağmen amaçlarken, bu yorum çalışması Forestillinger‘de tümüyle alımlayıcıya bırakılmaktadır. Gerçekliğin buradaki anlatımı, algılamanın güvenilmezliğinin ve bundan kaynaklanan kaleidoskopik gösterim biçiminin sergilenmesinden ibarettir.