Kroni̇k Hastalığı Olan Çocuğun İzlemi̇ ve Toplumda Bakımı
Kroni̇k Görme Azlığı Olan Çocuğun İzlemi̇ ve Toplumda Bakımı
Nihan Aksu Ceylan, Kemal Turgay ÖzbilenKronik görme azlığı, çocukluk çağında izole veya sistemik hastalıklarla birlikte görülebilen ve çocuğun gelişimini farklı yönlerden etkileyebilen kronik bir süreçtir. Çocuklarda görme azlığının en sık nedenleri; kortikal görme azlığı, optik sinir, retina ve lens hastalıklarıdır. Kronik görme azlığında yaklaşım, sebep olan etiyolojik faktöre bağlı olarak; hastalığın önlenmesi, hastalığın erken tanı ve tedavisi, ve hastalığın neden olduğu görme azlığı için rehabilitasyon olarak sınıflandırılabilir. Hastalığın gelişmemesi için alınacak birinci basamak önlemler; kronik görme azlığı ortaya çıkmadan etiyolojik faktörün ortadan kaldırılmasını ve böylece görme azlığının oluşmamasını hedefler. Çocuklarda kronik görme azlığında bir diğer yaklaşım, hastalığın erken tanı ve tedavisinin yapılmasıdır. Görme azlığının erken tanısı, tedavi edilebilir etiyolojik faktörler söz konusu olduğunda tedavi başarısını artırmaktadır. Bu nedenle; göz hastalıklarının erken tanı alması amacıyla çocuklar için belirli yaşlarda rutin göz muayeneleri önerilmektedir. Rehabilitasyon, multidisipliner yaklaşım gerektiren bir süreç olup çocuğun; gelişim ve eğitim sürecinin desteklenmesi, günlük yaşam aktivitelerinde bağımsız hareketinin sağlanmasını amaçlar. Az görmenin çocuk üzerindeki psikososyal etkisine özel önem veren disiplinler arası bir ekip, kapsamlı ve etkili bakım için kritik öneme sahiptir. Rehabilitasyon, çocuğun mevcut kapasitesini en yüksek düzeyde kullanabilmesi için gerekli yardımcı cihazlar ve eğitim çalışmalarını kapsar. Az gören eğitimi, fonksiyonel görme egzersizleriyle mutlak körlüğü olmayan ancak tıbben görme engelli olan çocuklara “görmeyi” öğretmeyi amaçlar. Mutlak körlüğü olan çocuklarda ise; görme duyusu olmadan kasların koordinasyonu, dik durma, yürüme için gerekli olan denge ve hareket eğitimi verilir. Kısmi körlük olan çocuklarda yardımcı optik araçlardan faydalanılabilir. Mutlak körlük olan çocuklarda ise, körler okullarında ve rehabilitasyon merkezlerinde beyaz baston eğitimi verilmektedir.
Follow-up and Community Care of the Child with Chronic Impaired Vision
Nihan Aksu Ceylan, Kemal Turgay ÖzbilenChildhood visual impairment (VI) is a chronic condition that can be isolated or associated with systemic disorders and significantly affects a child’s development. The most common causes of VI in children are cortical visual impairment and diseases in the optic nerve, retina, or lens. VI can be managed according to its etiology: prevention of disease, early diagnosis and treatment of disease, and rehabilitation. Prevention is aimed to primarily eliminate the etiologic factor before the visual impairment becomes chronic and to secondarily make an early diagnosis to select the appropriate treatment. With early diagnosis of VI, the success of treatment in children with treatable etiological factors is ensured. For children at certain ages, routine eye examinations are recommended for early diagnosis. Rehabilitation is a multidisciplinary process comprising training and support for development, education, and independent mobility. An interdisciplinary team that pays special attention to the psychosocial impact of VI on the child is critical to comprehensive and effective care. Assistive devices and educational activities are necessary to allow the children to optimize their current capacity. Low vision education aims to teach “seeing” with functional vision exercises to children who do not have absolute blindness but are medically visually impaired. In children with absolute blindness, it is important to train muscle coordination, balance, and movement to ensure movement even without the sense of sight. Children with partial blindness can use assistive optical devices, while those with absolute blindness are taught to use a white cane.
