2014 yılında iktidara gelen Narendra Modi, 2019 yılında yeniden Hindistan’ın Başbakanı olarak seçildi. Başbakan Modi, uzun yıllardır tartışmalı bir siyasetçi olmuştur. Milliyetçiliği sadece bir ideoloji ya da gelenek olarak değil, Müslümanlara karşı sistematik dışlama yapmak maksadıyla da kullanmaktadır. Bu sebeple milliyetçi parti BJP önderliğinde yeniden iktidara gelmesi, Hindistan’daki insan hakları ihlallerinin büyüyeceği yönünde endişeleri arttırdı. Özellikle Hint çetelerinin sık sık Müslümanlara saldırması, devlet tarafından tolere edilen bir gerçek. Özellikle polisin yaşanan saldırıları görmesine rağmen bunlara müdahale etmemesi, ayrımcılığın boyutlarını göstermektedir. Milliyetçi parti BJP ve Modi hükümetine yönelik endişeler sadece küçük olaylarla sınırlı değil. 20 yıl önce Modi, Hindistan’ın Gujarat eyalerinde Başkan iken bir yıla yakın devam eden şiddet olayları ve bu olaylarda yerel hükümetin ve polisin rolü, günümüzde artmakta olan tansiyona yönelik endişeleri haklı çıkaran önemli bir tarihi örnektir. “2002 Gujarat olayları” olarak bilinen şiddet yanlısı gösteriler, Hintli hacıları taşıyan bir trenin yanması sonucu patlak vermişti. Sonraki yıllarda yapılan çalışmalarda trenin kazara içerden başlayan bir yangınla tutuştuğu anlaşılmış olsa da, bu o dönemde Müslüman karşıtı şiddeti önlemeye yetersiz kalmıştır. Olaylarda binin üzerinde insan hayatını kaybetmiş, 60 binden fazla Müslüman eyaletten kaçarak sığınma kamplarına yerleşmek zorunda kalmıştır. 

Çalışmanın birinci bölümünde Gujarat olayları ele alınmış ve bu olaylarda polisin rolü incelenmiştir. Yaşana olaylar üzerine hazırlanan raporlar, görgü tanıklarının ve mağdurların ifadesinden hareketle, Hint polisinin bilerek olaylara müdahale etmediğini ortaya koymaktadır. Saldırı bölgelerinden polis istasyonlarına yapılan telefon aramaları “sizi kurtarmakla ilgili bir emir almadık” cevabıyla karşılaşmış, polis gözetiminde Müslüman mahalleler tespit edilerek ateşe verilmiştir. Yine bu raporlarda, Modi’nin ve milliyetçi BJP parti mensuplarının olaylarda aktif rol aldığına dair işaretler bulunmuştur. Bunun üzerine Hindistan Yüksek Mahkemesi Modi hakkında bir soruşturma başlatmış, bir çok Avrupa ülkesi Modi’ye ülkeye girme yasağı  koymuştur. Fakat Modi’ye karşı bu tavır onun Başbakan seçilmesi ile birlikte yumuşamıştır. Fakat günümüzde Modi ve BJP’nin açıktan Müslümanları hedef alan açıklamaları ve Müslümanlara ayrımcılığı meşrulaştıran kanunlar, 20. Yıldönümüne gelen Gujarat olaylarının bir benzerinin, bütün ülke sathında yaşanmasına yol açabileceği gerçeğini göstermektedir. Üstelik Modi’nin Müslümanlara yönelik polis şiddetini kışkırtması, benzer olayların çok daha büyük felaketler doğurma ihtimalini göstermektedir. 

İkinci bölümde ise, polisliğin kötü kullanılması dört başlık altında toplanmıştır. Bunlar:

a. “Tarafgirlik”: karşılıklı iki grup arasında çıkan olaylara müdahale eden polisin, bir tarafı diğer tarafa tercih ederek hareket ettiği durumlar için kullanılmaktadır. Polis, olaylara müdahale ederken, Hintli götericilere müdahale etmezken, Müslümanlara yönelik keyfi tutuklamalara gitmiştir.

b. “Önyargı”: Yani bir grubun tamamının veya çoğunun suç davranışı potansiyeline sahip olduğu algısıdır. Hindistan konseptinde Sabarmati Ekspresi’nin Godhra’da yakılmasının ardından Gujarat’taki tüm Müslüman cemaati olaydan sorumlu tutulması bir tarafgirlik örneğidir. Üstelik yapılan incelemenin ardından yangının trenin içinde kazara çıktığı ortaya çıkmasına rağmen, bu yaklaşım değişmemiştir.

c. ‘Farklılaşma’: sosyal statülerine göre polisin davranışını bir gruptan diğerine değiştirmesidir. Örneğin Gujarat şiddeti sırasında Ahmedabad’daki ayaklanmalardan birinde çatışmalar o kadar şiddetlendi ki polis silah kullanmak zorunda kaldı. Ancak olayların ardından polisin daha çok Müslümanları hedef aldığı anlaşıldı. Bu ve benzeri örnekler, polisin şiddetin kaynağına farklı bir yaklaşım sergilediğini göstermektedir.

d. ‘Ayrımcılık’: polisin herhangi bir hukuki sebep olmaksızın bireylere veya belirli bir gruba yönelik önyargılı tutumlarıdır. Reiner ayrımcılık sürecini altı türe ayırır: kategorik, istatistiksel, geçişken, etkileşimsel, durumsal ve kurumsal. Hindistan’daki polis eylemlerinde kategorik ve kurumsal ayrımcılık ön plana çıkmaktadır. Kategorik ayrımcılık, ayrımcılığın somut anlamını ifade eder. Gujarat isyanları sırasında, Hindistan polisinin önyargılı tutumları, basitçe Müslümanlara yönelik kategorik ayrımcılık olarak açıklanabilir. 

Gujarat olaylarında polislerin belirgin bir bicinde kurumsal olarak Müslümanlara yönelik ayrımcılık yapması, şiddeti arttıran ve daha çok insanın canını kaybetmesine yol açan bir olgudur. Üstelik kurumsal şiddeti ortaya çıkaran en önemli nokta, polisin dışlayıcı tutumunun yerel yönetim tarafından desteklenmiş olmasıdır. Bu durum ise polisin politize olması başlığında daha detaylı olarak incelenmiştir. Bu başlıkta temel soru; eğer polis halkı denetliyor ise polisi kimin denetleyeceğidir. Polisin Müslümanlara karşı hukuk dışı tutumu, onu denetlemesi gereken kurum tarafından desteklendiğinde şiddetin büyümesi kaçınılmaz olmaktadır. Nitekim BJP’nin sivil toplum hareketi olarak çıktığı dönemden itibaren aşırıcı milliyetçi tutumu, iktidara geldikleri bölgelerde yönetim biçimi haline gelmekte, böylece polisin Müslümanlara karşı keyfi tutumu meşrulaşmaktadır. Hatta sistematik şiddetin karşısında duran kolluk kuvvetleri, iktidarın mobbing uygulamasına maruz kalmıştır. Sonuçta aşırı Hint milliyetçiliği, devletin ideolojisine dönüşürken, polislerin Müslümanlara karşı dışlayıcı uygulamaları normalleşmeye başlamaktadır. Çıkan olaylar, Hint toplumunu parçalamakta ve ülke içinde azınlık konumundaki Müslümanları güvensiz hale getirmektedir. Modi, 2002 yılında elindeki gücü şiddeti sonlandırmak için kullanmayarak, olayların büyümesine göz yummuş ve bu çatışmadan siyasi bir çıkar elde etmek istemiştir. Günümüzde bütün Hindistan’ı saran ayrımcılığın, büyük şiddet olaylarını çıkarma potansiyeli görülmeli ve ülkedeki polisin rolü yeniden gözden geçirilmelidir.