İstanbul Hukuk Mecmuası

GÖNDERBİLGİ
EnglishTürkçe

Araştırma Makalesi


DOI :10.26650/mecmua.2019.77.1.0013   IUP :10.26650/mecmua.2019.77.1.0013    Tam Metin (PDF)

Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri

Derya Belgin Güneş

Bu çalışmada, ceza mahkemesinden verilen ve esasa ilişkin nihaî bir karar olan ceza verilmesine yer olmadığı kararının, hukuk mahkemesi bakımından bağlayıcı etkisi ele alınmaktadır. Bağlayıcı etki olarak söz konusu kararın öncelikle hukuk mahkemesi bakımından kesin hüküm etkisi incelenmektedir. Ceza verilmesine yer olmadığı kararının hukuk mahkemesindeki etkileri hakkında hukukumuzda açık ve genel bir düzenleme mevcut değildir. Bu nedenle Türk Borçlar Kanunu’nun 74. maddesi ile Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun 214. maddesinin yorumlanarak ceza verilmesine yer olmadığı kararının hukuk mahkemesi bakımından kesin hüküm etkisinin izah edilmesi gerekir. Bununla beraber ceza verilmesine yer olmadığı kararının verilme sebepleri tek tek ele alınarak hukuk mahkemesindeki etkisinin incelenmesi de gerekir. Ceza verilmesine yer olmadığı kararı, fiilin hukuka aykırılığı ve failin o fiili işlediği hususlarında hukuk mahkemesi bakımından bağlayıcı iken ceza verilmesine yer olmadığı kararının verilme gerekçeleri bakımından hukuk mahkemesi bağlı değildir. Ceza verilmesine yer olmadığı kararının hukuk mahkemesi bakımından bağlayıcı olmadığı haller de bu çalışma kapsamında incelenmektedir. Ceza verilmesine yer olmadığı kararının hukuk mahkemesi bakımından bağlayıcı olduğu bir diğer husus ise unsur etkisidir. Ceza verilmesine yer olmadığı kararı, hukuk mahkemesinde yargılamanın yenilenmesi sebebi oluşturuyorsa, usûlî bir unsur etkisine sahip olmaktadır. Son olarak ceza zaman aşımının daha uzun olması halinde, ceza verilmesine yer olmadığı kararının haksız fiil zamanaşımını uzatıcı etkiye sahip olup olmadığı konusu da işlenmektedir.

Anahtar Kelimeler: Hukuk mahkemesi, Ceza mahkemesi, Ceza verilmesine yer olmadığı kararı, Kesin hüküm etkisi, Unsur etkisi, Bağlayıcı etki
DOI :10.26650/mecmua.2019.77.1.0013   IUP :10.26650/mecmua.2019.77.1.0013    Tam Metin (PDF)

The Effects Of The “Non Necessity Of Punishment” Decision That Handed Down By Criminal Court On Civil Court

Derya Belgin Güneş

The binding effect of the “non necessity of punishment” decision which is a substantial final judgment rendered by a criminal court, on a civil court is discussed in this paper. Res judicata effect is assessed first regarding the mentioned decision’s binding effect on civil courts. There is no explicit or general legislation regulating the effects of “non necessity of punishment decision” on civil courts. Hence, res judicata effect of this decision on civil courts should be explained with regard to article 74 of Turkish Code of Obligations and article 214 of Code of Civil Procedure. Moreover the grounds for rendering “the non necessity of punishment decision” and its effect on civil courts should be examined separately. Even though civil courts are not bound by the rationale of “non necessity of punishment decisions”, they are bound by the ruling on the unlawfulness of the actus reus and the fact that the perpetrator committed the act. Situations where the mentioned decision is not binding on the civil courts are also examined within the scope of this article. “Non necessity of punishment decision” has a procedural condition effect if it constitutes the reason for a retrial in civil courts. Finally, extensive effect of “the non necessity of punishment decision” where the criminal statue of limitations is longer upon the statue of limitations regarding tortuous act is evaluated.

Anahtar Kelimeler: Civil court, Criminal court, Non necessity of punishment decision, Res judicata effect, Condition effect, Binding effect

GENİŞLETİLMİŞ ÖZET


In the field of criminal law, the situations where the “non necessity of punishment” decision shall be rendered are listed under paragraphs 3 and 4 of article 223 of the Code of Criminal Procedure. The binding effect of the “non necessity of punishment” decision which is a substantial final judgment rendered by a criminal court, on a civil court is discussed in this paper. The res judicata effect is assessed first regarding the mentioned decision’s binding effect on civil courts. Positive and negative effects of res judicata nature of the decision are reviewed separately. The parties, the legal grounds and the subjects of the prior and subsequent cases have to be same for the positive effect of the res judicata. The aforementioned conditions required for res judicata, however, are not identical in a civil case and a criminal case. As a result, the “non necessity of punishment” decision does not produce negative effect of res judicata over civil court. The parties and grounds for the civil and the criminal case have to be identical where the subject matter of these two cases has to be different in order to, create the positive effect of the res judicata in civil court. Since a civil case and a criminal case must have the same parties and legal grounds while different subject matters, a “non necessity of punishment” decision has the capability of creating the positive effect of res judicata over civil court. There is no explicit or general legislation regulating the effects of a “non necessity of punishment” decision on civil courts. Hence, the res judicata effect of this decision on civil courts should be explained with regard to article 74 of the Turkish Code of Obligations and article 214 of the Code of Civil Procedure. Moreover the grounds for rendering the “non necessity of punishment” decision and its effect on civil courts should be examined separately. The grounds for rendering the “non necessity of punishment” decision, depending on the crime, are; infancy, having a mental illness, deafness, muteness or presence of temporary causes; committing the crime while carrying out an order that is unlawful but binding or due to state of necessity or due to compulsion or threat; crossing the line in self-defense due to excitement, fear and panic; mistake which removes faultiness; effective remorse; existence of personal impunity, acrimonious exchange of word, low degree of unlawfulness of act committed. Even though civil courts are not bound by the rationale of the “non necessity of punishment” decisions, they are bound by the ruling on the unlawfulness of the actus reus and the fact that the perpetrator committed the act. In other words the reasons stated in subarticles 3 and 4 of article 223 of the Code of Criminal Procedure are not binding in civil court. Situations where the mentioned decision has not any binding effect for the civil courts are also examined within the scope of this article. The “non necessity of punishment” decision is not binding in civil court according to article 74 of the Turkish Code of Obligations regarding the presence of capacity of discernment, culpability and assessment of damages. Another point where the “non necessity of punishment” decision is binding in civil court is the condition effect. The condition effect defines a situation where a court decision constitutes a condition or a component of a law, which will be applied to a subsequent case. The “non necessity of punishment” decision has a procedural condition effect if it constitutes the reason for a retrial in civil courts (subarticles d, e, f, g, ğ article 375 of Code of Civil Procedure). Finally, when the statute of limitations in criminal law is longer than the civil law, the extensive effect of the the “non necessity of punishment” decision on the statute of limitations regarding tortious act, is also evaluated.


PDF Görünüm

Referanslar

  • Akkan M, “Medeni Usul Hukukunda Tarafların Farklı Olması Durumunda Kesin Hükmün Niteliği” (2009) 11 DEÜHFD 3-61. google scholar
  • Akkaş AH, Ceza Muhakemesi Bağlamında Yargı Mercileri Kararlarının Birbirleri Üzerindeki Etkisi, (Adalet 2016). google scholar
  • Akkaya M, “Vergi Mahkemesi ve Ceza Mahkemesi Kararlarının Etkileşimi Üzerine Bir İnceleme” (2000) 49 AÜHFD 85-96. google scholar
  • Alangoya Y ve Yıldırım MK ve Deren-Yıldırım N, Medenî Usul Hukuku Esasları (Tıpkı 8. bs, Beta 2011). google scholar
  • Ansay SŞ, Hukuk Yargılama Usulleri (7. bs, Güzel Sanatlar 1960). Antalya OG, Borçlar Hukuku Genel Hükümler C. II (Legal 2017). google scholar
  • Aras B, Hukuk ve Ceza Mahkemesi Kararlarının Birbirine Etkisi (Yetkin 2014). Arens P, Willensmängel bei Parteihandlungen im Zivilprozeß (Gehlen 1968). google scholar
  • Arslan R ve Yılmaz E ve Taşpınar Ayvaz S ve Hanağası E, Medenî Usul Hukuku (4. bs, Yetkin 2018). google scholar
  • Artuk ME ve Gökcen A ve Alşahin ME ve Çakır K, Ceza Hukuku Genel Hükümler (11. bs, Adalet 2017). google scholar
  • Atalı M, Pekcanıtez Usûl Medenî Usûl Hukuku (Ed.: Hakan Pekcanıtez/ Muhammet Özekes/ Mine Akkan/ Hülya Taş Korkmaz, C. I-II-III, 15. bs, On İki Levha 2017). google scholar
  • Atalı M ve Ermenek İ ve Erdoğan E, Medenî Usûl Hukuku Ders Kitabı (Yetkin 2018). google scholar
  • Ayiter K, Rechtsvergleichende Betrachtungen über wechselseitige Wirkungen der rechtskräftigen Straf-und Zivilurteile” (1972) Festschrift für Ernst Heinitz zum 70. Geburtstag, 751-764. google scholar
  • Baba Y, Türk Ceza Kanunu’nda Etkin Pişmanlık (On İki Levha 2013). google scholar
  • Belgin Güneş D, Ceza Mahkemesi Kararlarının Hukuk Mahkemesi Bakımından Etkileri (On İki Levha 2019). google scholar
  • Bekar E, “Ceza Muhakemesinde Hüküm Çeşitleri (CMK m. 223)” (2017) LXXV/1 İÜHFM, 15-60 (Hüküm). -- Türk ve Amerikan Ceza Hukukunda Zorunluluk Hali (Seçkin 2013) (Zorunluluk Hali). google scholar
  • Bilge N ve Önen E, Medenî Yargılama Hukuku Dersleri (3. bs, Sevinç 1978). google scholar
  • Brehm R, Berner Kommentar Das Obligationenrecht Die Entstehung durch unerlaubte Handlungen Art. 41-61 OR (4. Aufl., Stämpfli 2013). google scholar
  • Budak AC, Kara Avrupası ve Anglo-Amerikan Medeni Usul Hukuklarında Kesin Hüküm: Türkiye ve İngiltere Örnekleri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi 1991). google scholar
  • Budak AC ve Karaaslan V, Medenî Usul Hukuku (2. bs, Adalet 2018). google scholar
  • Cenberci M, Hukuk Davalarında Kesin Hüküm (Yeni Cezaevi 1965). google scholar
  • Centel N ve Zafer H ve Çakmut Ö, Türk Ceza Hukukuna Giriş (10. bs., Beta 2017). google scholar
  • Çelik NH, İstanbul Şerhi Türk Borçlar Kanunu C. I - Genel Hükümler (Ed. Rona Serozan, Emre Gökyayla, Faruk Acar, M. Turgut Öz, H. Murat Develioğlu, 2.bs, Vedat 2018). google scholar
  • Demirbaş T, Ceza Hukuku Genel Hükümler (13. bs., Seçkin 2018). Deniz İ, Ceza Muhakemesinde Hüküm (Seçkin 2014). google scholar
  • Deren Yıldırım N, Türk, İsviçre ve Alman Medeni Usul Hukukunda Kesin Hükmün Sübjektif Sınırları (Alfa 1996). google scholar
  • Direnisa E, Die materielle Rechtskraft im deutschen und türkischen Zivilverfahrenrecht (Peter Lang 2011). google scholar
  • Domaniç H, Hukukta Kaziyyei Muhkeme ve Nisbî Kuvveti (Fakülteler 1964). Erdem M, Özel Hukukta Zamanaşımı (On İki Levha, 2010). google scholar
  • Erdoğan E, Hakem Kararlarının Kesin Hüküm Etkisi (Yetkin 2017). google scholar
  • Eren F, Borçlar Hukuku Genel Hükümler (21. bs, Yetkin 2017). google scholar
  • Ersan A, Ceza Hukukunda Meşru Savunma ve Meşru Savunmada Sınırın Aşılması (On İki Levha 2013). google scholar
  • Gaul HF, Die Grundlagen des Wiederaufnahmerechts und die Ausdehnung der Wiederaufnahmegründe (Deutscher Heimat 1956). google scholar
  • Gürdoğan B, Medenî Usûl Hukukunda Kesin Hüküm İtirazı (Ayyıldız 1960). google scholar
  • Habscheid WJ, Schweizerisches Zivilprozess- und Gerichtsorganisationsrecht, (Helbing& Lichtenhahn 1986). google scholar
  • Hafızoğulları Z ve Özen M, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (11. bs., Usa 2018). Hakeri H, Ceza Hukuku Genel Hükümler (21. bs., Adalet 2017). google scholar
  • Herrmann G, Zur Bindung des Zivilrichters an Strafurteile in Deutschland, (Dissertation 1985). google scholar
  • İçel K, Ceza Hukuku Genel Hükümler (Beta 2017). İyilikli AC, Hukuk Yargılamasında Kesin Hüküm, (Yetkin 2016). google scholar
  • Kan Ç, Türk Ceza Hukukunda Zorunluluk Hali, (Yetkin 2018). Kangal ZT, Ceza Hukukunda Zorunluluk Hali (Seçkin 2010). google scholar
  • Karslı A, Medeni Muhakeme Hukuku (4.bs, Alternatif 2014). Kazancı İçtihat Bilgi Bankası: <http://www.kazanci.com/kho2/ibb/anaindex.htm> erişim tarihi 1.12.2018. google scholar
  • Kılıçoğlu AM, Borçlar Hukuku Genel Hükümler (22. bs, Turhan 2018) (Borçlar). google scholar
  • --”Haksız Fiillerden Sorumlulukta Ceza Hukuku ile Medeni Hukuk İlişkisi” (1973) XXIX/3-4 AÜHFD 185-225 (Haksız Fiil). google scholar
  • Kırtıloğlu SS, Medeni Yargılama Hukukunda Değişiklik Davası (Adalet 2014). google scholar
  • Koca M, “YTCK’da Hukuka Uygunluk Sebepleri” (2006) 1 CHD 111-143. google scholar
  • Koca M ve Üzülmez İ, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (11. bs., Seçkin 2018). google scholar
  • Koçak H, Ceza Yargılamasının Hukuk Mahkemelerini Bağlayıcılığı Sorunu (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi 2009). google scholar
  • Konuralp H, Medenî Usul Hukukunda İspat Kurallarının Zorlanan Sınırları (Tıpkı basım, Yetkin 2009). google scholar
  • Kurşun G, Ceza Muhakemesinde Hüküm (Seçkin 2016). Kuru B, Hukuk Muhakemeleri Usûlü (6. bs, Demir-Demir 2001) (HMU). google scholar
  • --İstinaf Sistemine Göre Yazılmış Medenî Usul Hukuku (Legal 2016) (İstinaflı Usul). Lexpera İçtihat: <https://www.lexpera.com.tr/ictihat> erişim tarihi 1.1.2.2018. google scholar
  • Meriç N, “Türk Hukukunda Maddi Anlamda Kesin Hükmün Objektif Sınırları”, (2007) 7 MİHDER 377-434. google scholar
  • Nicklisch F, Die Bindung der Gerichte an gestaltende Gerichtsentscheidungen und Verwaltungsakte (Ernst und Werner Gieseking 1965). google scholar
  • Nomer HN, Borçlar Hukuku Genel Hükümler (15. bs., Beta 2017). google scholar
  • Oğuzman MK ve Öz MT, Borçlar Hukuku Genel Hükümler (C. II, 14. bs., Vedat 2018). google scholar
  • Özbek VÖ ve Doğan K ve Bacaksız P ve Tepe İ, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (9. bs., Seçkin 2018). google scholar
  • Özgenç İ, Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler (14. bs., Seçkin 2018). google scholar
  • Özkaya-Ferendeci HÖ, Kesin Hükmün Objektif Sınırları (On İki Levha 2009). google scholar
  • Öztürk B ve Erdem MR, Uygulamalı Ceza Hukuku ve Güvenlik Tedbirleri Hukuku (18. bs., Seçkin 2018). google scholar
  • Postacıoğlu İE ve Altay S, Medeni Usul Hukuku Dersleri (7. bs, Vedat 2015). google scholar
  • Prütting H ve Gehrlein M, ZPO Kommentar (6. Aufl., Luchterhand 2014). Rosenberg L ve Schwab KH ve Gottwald P, Zivilprozessrecht (17. Aufl, C. H. Beck 2010). google scholar
  • Schmidt H, Bindung des Zivilrichters an Vorentscheidungen anderer Gerichte und Behörden (von Emil Ebering 1927). google scholar
  • Selçuk RN, “Ceza Kararlarının Hukuk Hakimine Etkisi”, (1975) 5 ABD 718-725. google scholar
  • Soyaslan D, Ceza Hukuku Genel Hükümler (7. bs., Yetkin 2016). google scholar
  • Sözüer A, “Türk Ceza Kanunu’nda Öngörülen Mazeret Sebeplerine İlişkin Soru ve Cevaplar”, (2006) 6 HPD 230-233. google scholar
  • Tandoğan H, Türk Mes’uliyet Hukuku (Akit Dışı ve Akdî Mes’uliyet) (1. basıdan tıpkı bası, Vedat 2010). google scholar
  • Taneri G, Ceza ve Hukuk Mahkemesi Kararlarının Birbirine Etkisi”, (2015) 51 AD 75-97. google scholar
  • Tanrıver S, Medenî Usûl Hukuku (Cilt I, 2. bs, Yetkin 2018). google scholar
  • Tekinay SS ve Akman S ve Burcuoğlu H ve Altop A, Tekinay Borçlar Hukuku Genel Hükümler (7. bs., Filiz 1993). google scholar
  • Toroslu N ve Toroslu H, Ceza Hukuku Genel Kısım, (Savaş 2018). Trousil TJ, Die Bindung des Zivilrichters an strafgerichtliche Erkenntnisse (Dissertation, 2005). google scholar
  • Tuğsavul M, “Haksız Fiil Zamanaşımı”, (1947) 38/5 AD 366-379. Tunçer S, “Haksız Fiilde Ceza Müruruzamanı”, (1953) 44/12 AD, 1423-1429. google scholar
  • Tunçomağ K, Türk Borçlar Hukuku, I. Cilt Genel Hükümler (6.bs., Sermet 1976). Umar B, Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi, (2. bs., Yetkin 2014) (Şerh). google scholar
  • --Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunumuzun Mehaz Neuchâtel Kantonundaki Tatbikatı (Sermet 1967) (Tatbikat). google scholar
  • Üstündağ S, Medeni Yargılama Hukuku, (7. bs, Filiz 2000). Völzmann A, Die Bindungswirkung von Strafurteilen im Zivilprozess (Heymann 2006). google scholar
  • Vorwerk V ve Wolf C, Beckscher Online Kommentar ZPO (C. H. Beck 2014). google scholar
  • Wieczorek B ve Schütze RA, Zivilprozessordnung und Nebengesetze (3. Aufl., 2. Band, 3. Teilband, De Gruyter Recht 2007). google scholar
  • Wigginghaus N, Synergieeffekte zwischen Straf- und Zivilprozess (Hartung-Gorre 2007). google scholar
  • Yenerer Çakmut Ö, “§ 21 Türk Borçlar Kanunu m. 72 ve m. 74 Bakımından Ceza Hukukunda Ceza Sorumluluğunun Esası ve Dava Zamanaşımı Kavramlarına Kısa Bir Bakış”, (2014) Prof. Dr. İsmet Sungurbey’e Armağan Borçlar Kanunu Genel Hükümler Konferansları II, 28-36. google scholar
  • Yılmaz E, Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi (3. bs, Yetkin 2017). google scholar
  • Yurtcan E, Ceza Yargılamasında Kesin Hüküm, (2. bs, Kazancı 1987). Zafer H, Ceza Hukuku Genel Hükümler TCK m. 1-75 (6. bs., Beta 2016). google scholar

Atıflar

Biçimlendirilmiş bir atıfı kopyalayıp yapıştırın veya seçtiğiniz biçimde dışa aktarmak için seçeneklerden birini kullanın


DIŞA AKTAR



APA

Güneş, D. (2019). Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri. İstanbul Hukuk Mecmuası, 77(1), 185-216. https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013


AMA

Güneş D. Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri. İstanbul Hukuk Mecmuası. 2019;77(1):185-216. https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013


ABNT

Güneş, D. Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri. İstanbul Hukuk Mecmuası, [Publisher Location], v. 77, n. 1, p. 185-216, 2019.


Chicago: Author-Date Style

Güneş, Derya Belgin,. 2019. “Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri.” İstanbul Hukuk Mecmuası 77, no. 1: 185-216. https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013


Chicago: Humanities Style

Güneş, Derya Belgin,. “Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri.” İstanbul Hukuk Mecmuası 77, no. 1 (Jun. 2025): 185-216. https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013


Harvard: Australian Style

Güneş, D 2019, 'Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri', İstanbul Hukuk Mecmuası, vol. 77, no. 1, pp. 185-216, viewed 6 Jun. 2025, https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013


Harvard: Author-Date Style

Güneş, D. (2019) ‘Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri’, İstanbul Hukuk Mecmuası, 77(1), pp. 185-216. https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013 (6 Jun. 2025).


MLA

Güneş, Derya Belgin,. “Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri.” İstanbul Hukuk Mecmuası, vol. 77, no. 1, 2019, pp. 185-216. [Database Container], https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013


Vancouver

Güneş D. Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri. İstanbul Hukuk Mecmuası [Internet]. 6 Jun. 2025 [cited 6 Jun. 2025];77(1):185-216. Available from: https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013 doi: 10.26650/mecmua.2019.77.1.0013


ISNAD

Güneş, Derya Belgin. “Ceza Mahkemesi Tarafından Ceza Verilmesine Yer Olmadığına İlişkin Kararın Hukuk Mahkemesi Kararlarına Tesiri”. İstanbul Hukuk Mecmuası 77/1 (Jun. 2025): 185-216. https://doi.org/10.26650/mecmua.2019.77.1.0013



ZAMAN ÇİZELGESİ


Gönderim17.12.2018
Son Revizyon02.07.2019
Kabul02.07.2019

LİSANS


Attribution-NonCommercial (CC BY-NC)

This license lets others remix, tweak, and build upon your work non-commercially, and although their new works must also acknowledge you and be non-commercial, they don’t have to license their derivative works on the same terms.


PAYLAŞ



İstanbul Üniversitesi Yayınları, uluslararası yayıncılık standartları ve etiğine uygun olarak, yüksek kalitede bilimsel dergi ve kitapların yayınlanmasıyla giderek artan bilimsel bilginin yayılmasına katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. İstanbul Üniversitesi Yayınları açık erişimli, ticari olmayan, bilimsel yayıncılığı takip etmektedir.