Feridun

Prof.

RUMELİ FÂTİHİ SÜLEYMAN PAŞA’YA DAİR BAZI MESELELER VE NOTLAR

Mustafa

MAĞLUBİYETİ UNUTTURAN TÖREN: ESARETTEN KURTULAN GAZİ OSMAN PAŞA’NIN İSTANBUL’DA KARŞILANIŞI

Özgür

Assoc. Prof.

Throughout history, epidemics were an important cause of human deaths in addition to natural disasters such as earthquakes, fires, famines, and climate disturbances. The most deadly of these epidemics was the plague. The plague, which caused the deaths of millions of people in three major pandemics or global epidemics, was eliminated in Western Europe in the late 17th century. It continued to surface in the Ottoman area, bridging the east and the west, and caused significant destruction until the first half of the 19th century. The Ottoman territories suffered greatly from plague outbreaks, which emerged in the Far East and journeyed to the west from there. Fortunately, in the Ottoman Empire, the plague lost its former power in the first period of the 19th century because of the quarantine system, which was implemented in the 1830s. However, eventually a more dangerous epidemic disease, cholera, became a global threat in this period. Cholera, which was an endemic disease in India until 1817, subsequently spread rapidly out of the country and was evident in Asia, Africa, Europe, and America. It caused great pandemics within a century. The quarantine system established against the plague epidemics of Europe proved to be inadequate against this new disease. Spreading all over the world, cholera cost thousands of lives until the necessary measures were taken. According to studies on cholera, it has had six major pandemics in the 19th century, namely, in 1817, 1829, 1852, 1863, 1881, 1889, and during 1892–1895. The six major cholera pandemics followed three main routes to reach the west. The first was the route that reached Russia via North India, Afghanistan, Persia, and Central Asia. The second was the sea and highway passing through the Oman Sea and Basra Gulf to Baghdad. The third was the sea route that leads to India through Egypt and Mediterranean via the Red Sea. As Pollitzer stated, the cholera outbreak of 1847–1848 was a part of the second pandemic period of 1829–1851. The disease, which emerged in India, continued to spread towards the West, reached Europe in the 1830s, and killed innumerable people. The disease reached Istanbul for the first time in 1831 and took more than 5,000 lives in the capital. However, it was more devastating in the Hejaz, the western part of modern-day Saudi Arabia. Cholera reappeared in India in 1840, and quickly spread to the West. In its path, cholera brought devastation to Persia. By virtue of the geographical location and breadth of the country, epidemics were very common in Persia. Persia—adjacent to Russia across the Caspian Sea, to&nbsp;the Persian Gulf in the south, to the Ottoman Empire in the west, and to Afghanistan and the British Indies in the east—served as a bridge for disease movement from the east to the west. The outbreak that occurred in 1840 spread to Persia in 1845 and left more than 20 thousand dead. The disease reached the Ottoman territories via Persia and appeared in Erzurum, in eastern Turkey, in late 1846. In the summer of 1847, the evidence of people afflicted by the disease, which had been seen since the beginning of the year in the city, showed a great increase and caused nearly a thousand people to die. Likewise, the disease continued to occur in the surrounding areas as well as in Erzurum. Cholera, which spread from Persia to Georgia, moved across the sea to reach Trabzon in northeastern Turkey in September 1847. Panicked by the plague, the people of Trabzon evacuated town; despite this, approximately 1,200–1,300 people died between September and October, according to the information received from the city’s quarantine authorities. Because of the quarantine regulations, trade came to a halt for three months after the outbreak. However, the Quarantine Council abolished the quarantine regulations for the sea route in late October as the epidemic weakened. Trabzon faced the worst losses in 1847 in the southern Black Sea coast. The epidemic of 1847–1848 primarily affected Istanbul. The first cholera epidemic, which appeared in 1822 in the Ottoman lands, was seen in Istanbul for the first time in 1831. A ship from Odessa transmitted the disease to the capital. In this period, there was no experience of this disease in the capital and the quarantine system was not yet established. It is stated that in the first visit of the disease, it claimed more than 5,000 people of Istanbul were victims of the disease. A similar threat resurfaced in Istanbul 16 years later, at the end of 1847. According to sources, the disease arrived in Istanbul by a steamship from Trabzon. The first case was discovered on September 12 on the steamship Sultan from Trabzon. Because of this, both the Sultan and other ships from direction of Trabzon were subjected to a 10-day quarantine in the Kavak Quarantine Station. At the end of 1846, the news that cholera had appeared among the pilgrims in Mecca spread in İstanbul. Moreover, three people died in the steamship Stamboul, which journeyed from Trabzon to Istanbul. The second case occurred in Ortaköy and the third in Beyoğlu district. In November, the disease continued to proliferate in the capital. In Galata on November 2–4, 7 cholera cases were noted. Later, the disease spread to Tatavla, Beyoğlu, Kasımpaşa, Balat, and İstinye districts and changed to its direction so that it was observed also in Hasköy, Fener, Üsküdar, and finally in the center of Istanbul. By the end of December, cholera was seen in the&nbsp;warships that anchored in the shipyard of Tersane-i Amire. According to the reports of foreign physicians in the capital, the disease, which continued to be infectious in the capital during the first months of 1847, increased its effects in the spring period when the weather warmed. In addition, the epidemic spread to all the districts of Istanbul. Death cases were usually seen in places where adequate hygiene measures were not taken and which were inhabited by mostly poor families. Mortality rates rose in July–August when the weather was warmest. The month of Ramadan, which coincided with this period, increased mortality rates. However, it was announced on October 18 that cholera had entirely lost its influence in Istanbul. During this epidemic period, nearly 10,000 people were affected and, according to different sources, more than 4,000 people succumbed to the disease. With the help of Turkish and foreign physicians, the authorities of the capital assumed a series of measures to fortify public health against the effects of the cholera, which paralyzed life in Istanbul for a year. Although we could not delineate the course of the disease as in the example of Erzurum, Trabzon and Istanbul, the 1847–1848 cholera was also effective in other regions of the empire. For example, more than 500 people in Kars fell victim to the disease, and in Çıldır, Ardahan, Penek, Oltu, Olur, and Narman districts, the outbreak claimed the lives of a thousand people. The epidemic showed its influence in the southeast of Anatolia and advanced through Diyarbakir, Mardin, and Siirt. In addition, cholera caused catastrophic damages in Hejaz and took 15,000 lives. However, the disease, which also appeared in other parts of Anatolia and Rumeli, began to lose its effect in October 1848. In this way, the disease that progressed rapidly not only in the Ottoman territory but also in all the surrounding countries caused many deaths and astonished the scientific world for some time. The European states were required to muster international cooperation to adopt better and more effective measures against cholera outbreaks. In this context, international health cooperation was initiated with the first International Sanitary Conference in Paris, which opened on July 23, 1851. The objective of this conference was to unify and reduce to a safe minimum the conflicting and costly maritime quarantine requirements of different European nations. As a result, we find that new documents and findings in local history research can reveal the effects of epidemic diseases in Ottoman provinces. However, for the early periods of the cholera epidemics, the Ottoman archival sources are not detailed in this regard, but consular reports provide important information on the spread and progress of the diseases. As consuls were primarily trade officials, they particularly&nbsp;focused in their reports of events that can affect commercial relations in their consular regions. Since epidemics such as plague and cholera affected interregional trade, consuls gave detailed information that we could not find in Ottoman documents on the progress of the disease as it is evident in the consular correspondences on Erzurum and Trabzon. Undoubtedly, applying this method to the other provinces in terms of the history of cholera or other epidemic diseases will make new contributions to the subject.

1847-1848 KOLERA SALGINI VE OSMANLI COĞRAFYASINDAKİ ETKİLERİ

Oktay

RUSYA FEDERASYONU’NUN ARKTİKA POLİTİKASI

Ceren

Stephen Mitchell, Geç Roma İmparatorluğu Tarihi M.S. 284-641, (çev. Turhan Kaçar), Türk Tarih Kurumu yay., Ankara 2016, xxvii+750, 10 harita ve 33 levha, ISBN 978- 975- 3246-3

Esra

Assoc. Prof. Dr.

Assist. Prof.

MAKALE ÇAĞRISI

Bahram

Hasan

As a result of the Mongol attacks on Iran, scholars, dervishes and sheikhs of different Sufi orders in Iran preferred Anatolia as a region that they deemed suitable in terms of security and where they could easily transfer and spread their thoughts and beliefs. Mawlawism, which gained importance in the last periods of the Anatolian Seljuk State and the Ottoman period, emerged in Konya, the capital of the Anatolian Seljuk State, in 1280 as a result of these migrations. Mawlawism, whose source is the ideas of Mawlana, is undoubtedly the most important of the Sufi movements that make Anatolia rich in spiritual values. The absence of religious oppression in Iran during the Ilkhanids and Timurids led to the devel opment of Sufism and the emergence of various sects. Mawlawism, which also bears important traces of Iranian culture, spread in Iranian lands during these periods and had a significant influence on the society.However, the establishment of the Safavid State in Iran at the beginning of the 16th century by Shah Ismail with the support of the Turkmens of the Kizilbash in Iran stopped the spread of Mawlawism in this geography. With the support of the Turkmens, Shah Ismail assumed the role of the absolute protector of the Shiite sect. The Safavid State’s efforts to spread Shiism in Iran were met with political and sectarian struggle by its strong rival Ottoman Empire in the west and the Uzbeks in the east. This struggle caused some Sunni groups in Iran to migrate to the Ottoman lands and Shi’ite elements in the Ottoman lands to migrate to Iran. Eventually, the Safavid State became an important political and religious rival of neighbouring Sunni states such as the Ottoman Empire. Finally, as a result of the policies pursued by the state, Shiism began to spread rapidly among Iranians. The Safavid State’s adoption of a Shi’ite identity also negatively affected the Sufi movements in Iranian lands.Although the Safavid State emerged on the basis of Sufism, its policy towards Sufism changed after the establishment of the state. The sources of the sects and their relations with the states in the region played a decisive role in the approach of the Safavid shahs towards the sects. Shah Ismail and the succeeding shahs oppressed the sects that were opposed to the Shi’ite understanding. Sufi views and orders based on the Sunnite understanding were unable to survive in Iran. As a result of this oppression, some of the Sunni sects in Iran became&nbsp;Shi’ite, while a significant number had to migrate to Anatolia and India. Despite some cultural commonalities, Mawlawism was one of the sects that could not survive in Iranian lands due to the lack of favourable conditions during the Safavid period. Even the possession of Mawlana’s Mesnevi, which played a leading role in determining the procedures, manners and etiquette of Mawlawism, was considered dangerous.&nbsp;The Mawlawis were oppressed by the Safavids not only because they were Sunnites but also because of their proximity to the Ottoman court. The Mawlawis were expelled from Iran during the reign of Shah Tahmasb, the second ruler of the Safavid State. The main aim of the Shah was to create a new political, religious and social unity in Iran under the umbrella of Shiism by suppressing or expelling different Sufi beliefs. Shah Tahmasb’s expulsion of those belonging to the Mawlana order from Iran and his suppression of other orders led to the weakening of Sufism in Iran.Towards the end of the Safavid Empire, the strengthening of the Shiite ulema and their increasing influence on the state and society led to a change in the attitude of the central authority towards both Shiite and Sunni-oriented Sufism. In the Mawlana order, Mawlana was the murshid and after him the çelebis were regarded as murshid. For this reason, Mawlawism also contradicted the basic principles of the Shiite sect. This attitude of the Shiite ulema was one of the reasons why Mawlawism could not spread in Iran in the last periods of the Safavids.&nbsp;In return for the duties of lodges and dervish lodges in the social, political and religious life of the Ottoman Empire, the state supported these orders with various subsidies. Mawlawism was one of the most important orders supported by the Ottoman State. Since it was the sect most supported by the Ottoman sultans, Mawlawism was regarded as the official sect of the Ottoman Empire.In the 16th and 17th centuries, the Shiite propaganda launched by the Safavids especially in Eastern Anatolia in order to attract the Kizilbash Turkmens in Anatolia to their side had become a major threat to the Ottoman Empire. For this reason, the Ottoman Empire allowed Mawlawism to spread in Eastern Anatolia. In return, Mawlawis played an important role in the elimination of the Shiite propaganda in Anatolia. The good relations between Mawlawism and the Ottoman Empire is another important reason why Mawlawism could not spread in Iran.

16. Yüzyılda Safevî İran’ında Mevlevîliğin Yayılmamasının Nedenleri

Qasım

The Caucasus is one of the most fascinating regions in the world. A significant portion of this region, which is divided into two areas based on natural and geographical orientation, includes the Southern Caucasus. Recent studies on the history of the Southern Caucasus have led to numerous works, marking important steps toward understanding the region. However, it remains challenging to claim that the region’s history is fully understood. The scarcity of written sources, limited information on historical and auxiliary disciplines, and the influence of imperial interests have hindered an objective narration of Southern Caucasian history. Additionally, the politicization of the histories of various states and efforts by some groups to downplay it have further complicated the situation.&nbsp;The Southern Caucasus is densely populated with numerous peoples and ethnic groups, both in terms of its natural-geographical landscape and geopolitical significance. Unfortunately, until recently, the history of this region, especially its ancient period, has been marked by confusion and distortion. Researchers have frequently complicated the region’s history, leading to the creation of stereotypes and fabricated narratives about its ethnic cultures and civilizations.The Southern Caucasus is home to a dense and diverse array of peoples and ethnic groups, both in natural-geographical and geopolitical terms. Unfortunately, until recently, the history of this region, particularly its ancient period, has been subject to confusion and distortion. Researchers have often complicated the history, contributing to stereotypes and fabricated narratives about the area’s ethnic cultures and civilizations.&nbsp;With the dissolution of the USSR and the emergence of independent states, greater transparency across various fields has made it possible to address and correct historical distortions. Such cursory investigations, which classified information primarily through selective written sources and maps, have been increasingly challenged by historical scholarship. To establish a reliable history of the Southern Caucasus, it is essential to adopt new methods, especially those emphasizing critical analysis and realism.There is ancient source material regarding the ethnos, peoples, and states of the Southern Caucasus, encompassing details about mutual relations, land disputes, border determinations, conflicts, incidents of terrorism, deportations, and genocides. However, these processes have often been presented in a non-objective manner, lacking serious investigation into the underlying political and ideological issues. The arrival of non-native Armenians in the Southern Caucasus in the early 19th century contributed to this distortion.Despite the establishment of a state in the Southern Caucasus in the early 20th century, unfounded land claims were made against Azerbaijan to assert an “ancient tradition of statehood” in the region. These claims persisted and proliferated, aiming to maintain a narrative of ancient history and civilization. Distortions introduced by the Mekhitarists in the mid-19th century were further developed from the late 19th to early 20th centuries and gained widespread acceptance during the Soviet era, resulting in the creation of a fabricated history, including the notion of an “ancient Armenian warrior tradition.”The unfounded land claims made by Armenia and the Armenian community against Azerbaijan, Georgia, Turkey, and other regional states have created significant problems. It is crucial to counter these fraudulent and harmful activities to ensure a safe environment. Our investigations suggest that the current narrative, driven by false ideologies and baseless land claims, has led to conflicts and tragedies in the Southern Caucasus region. Our aim is to draw attention to these issues and address them appropriately.One critical issue that requires objective clarification is the history and geography of the Southern Caucasus and its historical reflections. Ancient states in the region include Urartu, Media, Colchis, Iberia, Atropatena, and Albania. Understanding the formation, history, development, political and socio-economic conditions, civilization, ethnic composition, and relations among these states and their neighboring peoples is essential. Additionally, there is fascinating information regarding the early human ancestors of the Southern Caucasus peoples.Objective writing about Southern Caucasian history is essential. Armenian authors have often transformed years of research into ideology by fabricating histories, compiling historical sources and maps, and constructing material monuments that claim to represent civilization. These classifications complicate the understanding of the true history of the Southern Caucasus, leading to a distorted perception perpetuated by certain researchers. Countering these efforts is crucial for improving the quality of historical information.This situation arises from separatist policies imposed by powerful empires that have influenced the former USSR states. The spread of false narratives regarding the region’s ancient economic history and fabrications like “Great Armenia” persisted until the end of this era. To address these issues, it is necessary to consult historical facts and arguments while providing objective historical interpretations.In conclusion, analyzing the sabotage of the Southern Caucasus’ ancient history necessitates consulting original sources and engaging with historical scholarship regarding hoaxes. These&nbsp;issues must be brought to light and thoroughly annotated. This approach will help preserve the reliable and positive traditions of Southern Caucasus history while effectively addressing classifications and fabrications.

Güney Kafkasya Tarihine Yeni Bir Bakış: Tarihi Gerçekler ve Sahtelikler

Rabia

Özbekistan’da Kadınların Çarşaflarını Çıkarma Politikası ve Bu Politikaya Yerel Desteğin İncelenmesi

Karolina

During World War II, Türkiye and Poland experienced significantly divergent circumstances. Poland suffered under the occupation of German and Soviet forces, while Türkiye managed to maintain its neutrality throughout the war. However, the post-war world divided into two significant spheres of influence—Western and Soviet. The Yalta Conference in 1945 marked the beginning of Poland’s integration into the Soviet sphere, whereas Türkiye eventually aligned itself with the Western bloc. Despite these contrasting trajectories, the two countries shared notable similarities in their interactions with the two emerging superpowers, the United States and the Soviet Union, which sought to influence their political and strategic choices during this era.This article delves into the geopolitical dynamics between 1945 and 1952, focusing on how the Cold War powers—Washington and Moscow—competed over Poland-related issues and simultaneously pressured Türkiye to align with their broader strategic interests. Türkiye’s strategic location and Poland’s symbolic and practical significance as part of the Soviet sphere made both nations critical players in the superpowers’ rivalry. The analysis emphasizes how these pressures manifested politically and diplomatically, shaping not only the bilateral relationships between Türkiye and the superpowers but also Türkiye’s indirect involvement in Polish affairs.The study explores key events and policies during this period, including Türkiye’s struggle to navigate the dual pressures of maintaining its sovereignty while appeasing its Western allies, particularly the United States. Similarly, Poland’s integration into the Soviet bloc illustrates how Cold War dynamics dictated the political trajectory of Eastern Europe. By juxtaposing these two nations, the article identifies parallels in the strategies employed by the United States and the Soviet Union to consolidate their influence.One of the central objectives of the research is to analyze how Cold War rivalries extended beyond immediate bilateral relations to impact regional and global alliances. For instance, the United States leveraged Türkiye’s strategic importance to counterbalance Soviet expansion, including efforts to limit Soviet influence in Eastern Europe and the Mediterranean. Conversely, the Soviet Union’s dominance over Poland served as a cornerstone of its Eastern European strategy, which sought to reinforce its sphere of influence against Western encroachment. This interplay highlights the interconnectedness of Cold War geopolitics and how Türkiye and Poland became arenas for broader ideological and strategic contestation.The article also sheds light on the mechanisms of political pressure and negotiation that defined Türkiye’s position during this period. While Poland was firmly integrated into the Soviet bloc, Türkiye’s alignment with the West was not without challenges, including diplomatic tensions with the Soviet Union and domestic debates over its foreign policy orientation. The analysis provides a nuanced understanding of how Türkiye balanced its national interests against the backdrop of growing U.S.-Soviet rivalry.Ultimately, the research aims to contribute to the broader understanding of Cold War history by examining the interplay between major powers and middle-sized nations like Türkiye and Poland. It argues that the Cold War was not merely a bipolar conflict but a complex and multilayered interaction involving countries with varying levels of agency. Through this lens, the article offers insights into how Türkiye and Poland navigated the pressures of global politics and how their respective experiences reflected the broader patterns of Cold War diplomacy and competition.By focusing on the period between 1945 and 1952, the article captures a critical phase in Cold War history when the foundations of the post-war order were being established. It underscores the importance of Türkiye’s strategic location and Poland’s geopolitical significance as case studies for understanding how smaller states negotiated their roles within the global rivalry of the Cold War powers. Through an analysis of selected events and policies, the article reveals how the United States and the Soviet Union sought to use these nations as instruments of their broader geopolitical strategies while also highlighting the agency of Türkiye and Poland in responding to these pressures.In conclusion, this study offers a comparative perspective on Türkiye and Poland during the Cold War’s formative period, illustrating how the global contest for influence shaped their political and diplomatic paths. By examining the interplay between superpower ambitions and national agency, the article contributes to a deeper understanding of Cold War geopolitics and the enduring significance of Türkiye and Poland in the 20th-century international relations.

Soğuk Savaş Dönemi Başlarında Türkiye-Polonya İlişkilerine Batı-Doğu Bloğu Etkisi (1945-1952)

Nonna

By the time L.N. Tolstoy began his literary career, there were works already known in world literature that were written as recollections of an adult life journey, beginning from early childhood. However, the theme of childhood, with which Tolstoy began his creative path lasted for more than half a century and took on special significance for him. In studying the stages of human development, the first of which is childhood, Tolstoy sought to show the formation of the human personality in direct and complex relationships with the surrounding reality and to identify the factors that hinder human spiritual growth.For Tolstoy, childhood is a beautiful period of a person’s life, which should be accepted as an unconditional good. The main qualities of the child’s soul, according to the writer, are the ability to establish harmony with the world and the purity of moral feeling. He was convinced that the child knows the purpose of their life, which they see as happiness achieved through peaceful, loving interaction among people. Tolstoy places great importance on showing that children, who have not yet experienced adult life, believe that “life is good”. Childhood, in Tolstoy’s view, is a prelude to adult life, in which he reveals causal relationships between childhood and subsequent stages of human development. Tolstoy believed that people are naturally endowed with high potential, including a moral character, which he saw as the strength of humanity. However, the surrounding environment, particularly in the form of the upper echelons of society, instills distorted views of life and its purpose in the first stages of a person’s life.According to Tolstoy, a child begins to internalize false views and behavioral principles typical of their social surroundings, which negatively affects their spiritual development. Therefore, the child interests him primarily as a being that is inherently harmonious, whole, and not yet touched by the influence of society, and at the same time, as a human personality whose character is still in the process of formation.In his works, Tolstoy repeatedly emphasizes the natural observance of children, which allows them to observe adults and see the falseness in their relationships.In this context, the education of children takes on particular importance for Tolstoy, who considers it fundamental in the process of a person’s development. The author advises a careful approach to the educational process, placing responsibility for it on adults, particularly on the parents of the child. For Tolstoy, childhood is an exclusive sphere of responsibility for the preceding generation. Moreover, as Tolstoy notes, the educational process should not take the form of moralistic preaching. The author is convinced that only real-life examples of approaching moral ideals, accessible to the child’s understanding, can strengthen the child’s best feelings. At the same time, Tolstoy emphasizes that an educator, or any adult interacting with the delicate, sensitive soul of a child, must first possess the moral qualities that they want to develop in the child.Tolstoy considers family education to be of enormous importance. According to the author, the family is a special world with its own values and laws, and it has a tremendous influence on the child. He places the greatest importance on the role of the mother, whose influence represents the natural force of love that aligns with the child’s initial essence. From Tolstoy’s perspective, the best traits of a child’s character are shaped under the influence of the mother, whose upbringing teaches the child to be sensitive to the world and to love. Only a mother, according to Tolstoy, can change the world through her ennobling influence because the future of humanity is quite literally, in her hands.It is significant that in his first work, dedicated to the brightest period of human life, childhood, Tolstoy already speaks of forces threatening human happiness. From the very beginning of his literary career to the last days of his life, Tolstoy’s main goal was to implement the life program he was developing, the overall meaning of which is the moral renewal and spiritual rebirth of the individual and humanity, and the return to the lost harmony of the past, to what he understands as “childhood” or the original bliss of the “natural state”. He firmly believes that this depends on the individual, on how resolute and persistent they are in following the high ideals of good. In this, Tolstoy sees the highest calling of humanity

L.N. Tolstoy’un Dünya Görüşü Bağlamında Eserlerindeki Çocukluk Teması

Seyran

In the late 19th and early 20th centuries, the increase in the Muslim population living in St. Petersburg led to the emergence of a number of needs in the political, social and cultural life of the city to the detriment of Muslims. One of these needs was the lack of a Muslim place of worship in the city. Although Muslims occasionally express their distress about the lack of places of worship and submit their demands for a solution to the problem, they cannot get positive results on this issue for a long time.It was only in the early 20th century that the government of Tsarist Russia responded positively to the Muslim demand for a mosque. The first effort in this direction began when Tsar Nicholas II allowed Muslims to purchase a plot of land in the capital to build a standalone masjid building. According to Nicholas II’s order of July 18, 1906, the Muslims of St.&nbsp;Petersburg were allowed to collect donations totaling 750,000 rubles from Muslims living in the empire for only 10 years to help build the masjid. Sources indicate that in a short period of time about 300,000 rubles were collected. In 1907, the city’s Gronverksky Avenue and Konnoy Avenue intersection was purchased for 312,000 rubles donated by the Emir of Bukhara, Sayed Mir Abdul Ahad Khan.&nbsp;After the purchase of the land, the project submitted by engineer Nikolay Vasilyev was successful in the project competition for the mosque, but it was decided to prepare the final version of the project with the contributions of architect Stepan Krichinsky and senior architect Aleksandr Ivanovich von Hohen. After securing the necessary financial support to start the construction of the mosque, construction began with the permission of Tsar Nicholas II. The groundbreaking ceremony took place on February 3, 1910 on the occasion of the 25th anniversary of the reign of Sayed Mir Abdul Ahad Khan.Although the mosque was inaugurated on February 21, 1913, on the occasion of the 300th anniversary of the Romanov dynasty, the mosque was opened to Muslims during Ramadan on April 30, 1920, after the completion of the interior decorations, decoration and calligraphy.With its two 49-meter-high minarets and 39-meter-high dome, this place of worship, which was built as one of the largest mosques in Europe in its time, was closed and used for various purposes between 1940 and 1955 during the years of Soviet rule, and was reopened as a place of worship on December 10, 1955 with the decision of the USSR Council of Ministers.It is recorded in the records that Azerbaijani Muslims made the biggest contribution to the aid campaign launched among Muslims for the construction of the mosque. It is thought that the Azerbaijani press played an important role in the adoption of the issue by Azerbaijani Muslims in a period when communication opportunities were limited. The Ottoman press of the same period also provided the public with valuable information about the construction of the mosque. Especially conservative publications such as “Sırat-i Mustakim”, “Hakikat,” “Güneş,” which were well known in both countries, showed more interest in the issue.The publications are highly qualified in terms of conveying concrete information and correcting misinformation. The main focus of the articles is on the efforts initiated to meet the needs of the mosque, the difficulties in obtaining permission for the construction of the mosque, the criticism of the Russians who opposed the construction of the mosque, the value of the mosque in the eyes of Muslims and the charity activities of Baku Muslims.We understand from the publications that the reason why the Tsarist government did not respond to the mosque demand for years was related to the reaction of some chauvinist Russians as well as state policy. In this context, the articles of the famous musician Uzeyir Hajibeyli in issues 29 and 43 of the Hakikat newspaper published in 1910 are important. The articles criticize the unjust attitude of the Russians, who opposed the construction of mosques by Muslims, who were second only to Russians in the Russian Empire in terms of population,&nbsp;and who did not respect the decrees signed on the granting of religious freedoms in Russia, by creating some “fears” for themselves.The news articles in the press are very valuable in terms of the groundbreaking ceremony of the mosque and the events that took place there, as well as providing accurate and credible information about the building. For example, in the news article titled “Masjid Building in St. Petersburg” published in the 29th issue of the Hakikat newspaper dated February 5, 1910, the groundbreaking ceremony of the mosque, the participants of the ceremony, the speeches made, and on the first page of the same issue, a telegram containing information about the presence of Tsar Nicholas II, the minister of the palace, some princes, the ministers of military and foreign affairs of the Russian Tsardom, and the head of the government at the banquet held with the participation of 78 people after the groundbreaking ceremony.&nbsp;The press reports that the Emir of Bukhara played a special role in the construction of the mosque, and his work for the mosque was appreciated by Muslims living in Tsarist Russia at that time. In this regard, Haji Zeynalabidin Tagiyev’s letter of thanks to Sayyid Mir Abdul Ahad Khan is very significant. In this letter, published in the 24th issue of the newspaper “Güneş” dated September 24, 1910, Haji Zeynalabidin Tagiyev, returning from abroad, says that he stopped by the capital of the Empire to see the mosque, how happy he was when he saw the mosque, thanked the Emir for the mosque built by him, and expressed how important this building was for Muslims.&nbsp;&nbsp;According to the information given, after receiving permission to collect donations and start construction, Baku Muslims started to support donation campaigns by forming working groups in newspaper printing houses, charity associations and charitable organizations. The article titled “Mescid Üçün Bakıdan İane” in the 29th issue of Hakikat newspaper dated February 5, 1910 mentions one of the activities carried out in this direction. The article mentions the participants in the charity meeting organized in the house of Haji Zeynalabidin Taghiyev and the sending of 30.000 manat donation to Petersburg.We learn from the news in issue 58 of the Güneş newspaper of 1910 that after the donations were sent to Petersburg, the committee supervising the construction of the masjid sent a telegram to Haji Zeynalabidin Taghiyev expressing their thanks. The construction of the St. Petersburg Mosque and the efforts made to realize its construction are considered as the product of the efforts of Muslims living in the Russian Empire in the early 20th century for a common goal.

Azerbaycan Basınında Petersburg Camisi İnşaat Süreci

Okan

Prof. Dr.

Gülcan

Assist. Prof. Dr.

One of the most critical achievements of the Azerbaijani army during the Second Karabakh War (September 27-November 10, 2020) was the liberation of Shusha on November 8, 2020, after 28 years of Armenian occupation. Founded in the 18th century by Karabakh Khan Panah Ali Khan, Shusha is strategically located on a plateau at an altitude of approximately 1,400 meters on the foothills of the Karabakh mountains. Its natural fortress-like features, surrounded by steep cliffs and fortified walls, made it historically difficult to capture militarily. The city holds great value not only for its strategic position but also for the roles it has played in the cultural and socio-political life of Azerbaijan and the South Caucasus. Shusha became the center of the Karabakh Khanate shortly after its founding in 1752, and despite facing numerous sieges in the 18th century by powerful regional leaders like Muhammad Hasan Khan Qajar and Agha Muhammad Khan Qajar, the city’s rugged terrain and well-defended walls thwarted their attacks. By the early 19th century, Russia’s expansionist policies led to the abolition of the Karabakh Khanate, but Shusha remained a key administrative center. During this period, Russia’s policy of relocating Armenians from Iran and Ottoman lands to Karabakh altered the region’s demographic composition, thus laying the seeds for future tensions.Under Soviet rule, Shusha retained its cultural and tourism significance. However, during the First Karabakh War of 1992, the city was occupied by Armenia, forcing its Azerbaijani Turks to flee. This occupation lasted for nearly 30 years and became a painful wound in Azerbaijani society. Reclaiming Shusha remained a central goal of Azerbaijan’s political and diplomatic efforts. The “Four-Day War” in 2016, during which Azerbaijan made military advances in certain areas, reinforced public belief that Karabakh could be reclaimed through military means.Provocative actions, such as the Armenian leadership’s provocative statements like “Karabakh is Armenia, period!” and moving the so-called “parliament” from NagornoKarabakh to Shusha, stalled the negotiation process between Azerbaijan and Armenia. On September 27, 2020, Armenia violated the ceasefire by launching intense artillery attacks on the Azerbaijani settlements, igniting the Second Karabakh War. In response, the Azerbaijani army launched a counteroffensive, rapidly liberating strategically important cities, including Fuzuli, Jabrayil, Zangilan, and Gubadli.A key factor in this success was the use of modern military technology, including Turkishmade Bayraktar TB2 UAVs and Israeli-made kamikaze drones, which played a crucial role in neutralizing Armenian armored units and air defense systems. The Armenian army, relying on traditional Russian defensive strategies, found its defense tactics ineffective against the advanced use of UAVs by the Azerbaijani forces.As the war progressed, reclaiming Shusha, the heart of Karabakh, became critical. Shusha’s strategic position dominated the mountainous areas and provided an opportunity to besiege Hankendi and its surroundings. On November 4, 2020, Azerbaijani forces captured the village of Dashalty and brought them to the doorstep of Shusha. Special forces and ground troops performed difficult maneuvers, including climbing steep rocks and engaging in urban combat with light weapons and anti-tank systems. Despite the unfavorable weather conditions, Azerbaijani soldiers managed to neutralize Armenian armored units in street fighting in Shusha.The intense clashes continued until November 7, when the Armenian forces reinforced their position to defend the city. However, they could not withstand the Azerbaijani army’s superior maneuverability and morale. By November 7, much of the city had been captured, and on November 8, Azerbaijani President Ilham Aliyev officially announced the complete liberation of Shusha. This victory forced Armenia to admit defeat, and on November 10, a trilateral communiqué was signed, marking the end of the war. Under the terms of the agreement, Armenia had to withdraw from Aghdam, Kelbajar, and Lachin, ending its approximately 30- year occupation of these territories.The liberation of Shusha was not only a military triumph but also a cultural and emotional victory for Azerbaijan. The raising of the Azerbaijani flag over this historic city, referred to as the “Jerusalem of Karabakh” by Armenia, symbolized the restoration of Azerbaijan’s territorial integrity. President Aliyev declared 8 November as “Victory Day” in honor of this achievement.Following the victory, a large-scale reconstruction process began in Shusha, which restored historical mosques, fortress walls, and cultural landmarks to preserve the city’s original texture. Shusha has since become an internationally recognized cultural hub, earning titles such as the “Cultural Capital of Azerbaijan” and the “Cultural Capital of the Turkic World.” It was also named the “Tourism Capital” for 2026 by the Organization of Turkic States. The “Battle of Shusha” remains a critical turning point in the Second Karabakh War, showcasing a high-risk military operation conducted by special forces in challenging terrain. It reinforced Azerbaijan’s military, political, and spiritual strength, ensuring Shusha’s place in Azerbaijani history.

Kadim Türk Şehri Şuşa ve İkinci Karabağ Savaşı’nda Şuşa Muharebesi

Adem

Dışardan İçe İçten Dışarıya Sosyal Sermayeyi İşlevselleştirme : Bir Eşiksellik Olarak Suriyeli Göçmenler

@JOURNAL_BOX_CURRENT

@JOURNAL_BOX_EARLYVIEW

Bengül

Ahmet

KEMALETTİN SAMİ PAŞA VE BERLİN BÜYÜKELÇİLİĞİNDEKİ FAALİYETLERİ (1924-1934)

Seda

LOZAN’IN ARDINDAN BAŞLAYAN BİR HUKUKİ MÜCADELE: KARMA HAKEM MAHKEMELERİ

@JOURNAL_BOX_FEATURED

Elşad

HOCALI KATLİAMI’NA GİDEN SÜREÇ VE TÜRK BASININDA HOCALI KATLİAMI

ORTA DOĞU’DAKİ YENİ JEOPOLİTİK ORTAMDA RUSYA’NIN SURİYE POLİTİKASI

@JOURNAL_BOX_MOSTREAD

Avrasya İncelemeleri Dergisi (AVİD), 1924 yılında kurulan ve Türkiye’nin ilk araştırma enstitüsü unvanına sahip, İstanbul Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü bünyesinde yayınlanmaktadır. Sosyal bilimler alanında; Türkistan’dan Kafkasya’ya, Balkanlar’dan Önasya'ya uzanan Avrasya Bölgesi ile ilgili sosyal, siyasi ve iktisadi alanlarda hazırlanmış bilimsel çalışmaları, akademik dünya ile paylaşmayı amaçlamaktadır. 

2012 yılında ilk sayısı çıkan Avrasya İncelemeleri Dergisi, Mart ve Eylül aylarında olmak üzere yılda iki kez yayımlanmaktadır. TR Dizin tarafından izleme sürecinde olan Avrasya İncelemeleri Dergisi halen Index Islamicus, Research Bible (Academic Research Index), Social Science Research Network (SSRN), SOBİAD, Türk Eğitim İndeksi (TEİ), EBSCO ve DOAJ tarafından taranan uluslararası hakemli bir dergidir.

Muhammed

Index Islamicus

ResearchBib

Türk Eğitim İndeksi

EBSCO

ERIH PLUS

Social Science Research Network (SSRN)

DOAJ

SOBIAD

Gale Cengage

Ulrichsweb

@METRIC_VOLUMES

@METRIC_ISSUES

@METRIC_ARTICLES

@METRIC_OPENACCESS

Avrasya İncelemeleri Dergisi

@INFO_TAB_ABOUT

Editor in Chief

Co Editor in Chief

Section Editor

Editorial Assistant

Editorial Management Board Member

Ethics Editor

Language Editor

Editorial Board Member

@INFO_TAB_BOARDS

Avrasya İncelemeleri Dergisi (AVİD), Avrasya coğrafyası ile ilgili olarak yapılan bilimsel çalışmalara zemin oluşturmayı ve bu çalışmalar için bir tartışma platformu olmayı amaçlamaktadır. Nitelikli, özgün, bilimsel yayınlara yer vererek Avrasya alanındaki bilgi birikimini artırmayı hedefleyen AVİD, bu hâlde Avrasya ile ilgili güncel sorunların çözümüne de katkıda bulunabilecektir. Avrasya alanı ile ilgili Türkçe literatürü zenginleştirmeyi bir diğer amaç olarak gören AVİD, çift kör hakemlik ve açık erişim süreçlerini benimsemiştir. Avrasya İncelemeleri Dergisi, Avrasya üzerine sosyal, siyasi ve iktisadi alanlarda yapılan, kuramsal ve kavramsal çalışmalara ağırlık vermektedir. Açık erişimli ve uluslararası nitelikte bir dergi olan AVİD, bu noktada dünyanın dört bir yanındaki araştırmacılar için önemli bir kaynak hâline gelmektedir. AVİD, başta Türkçe olmak üzere müstakil devlet dili olan Türk lehçelerinde, İngilizce ve Rusça dillerinde araştırma ve derleme makalelerine, değerlendirme çalışmalarına, kitap inceleme yazılarına, konferans, sempozyum ve kongre bildirileri ile alan araştırmalarına ait raporlara yer vermektedir.

Amaç ve Kapsam

Index IslamicusResearch Bible (Academic Research Index)Social Science Research Network (SSRN) SOBİADTürk Eğitim İndeksi (TEİ) EBSCODOAJGale Cengage<a href="https://about.proquest.com/en/products-services/Ulrichsweb/" target="_blank" style="font-size: 14.6667px;">Ulrichsweb</a> <a href="http://kanalregister.hkdir.no/publiseringskanaler/erihplus/periodical/info?id=502920" target="_blank">Erih Plus</a>

Dizinler

Dergi yayın etiğinde en yüksek standartlara bağlıdır ve <a href="https://publicationethics.org/" target="_blank">Committee on Publication Ethics (COPE)</a>, <a href="https://doaj.org/apply/transparency/#principles-of-transparency-and-best-practice-in-scholarly-publishing" target="_blank">Directory of Open Access Journals (DOAJ)</a>, <a href="https://oaspa.org/" target="_blank">Open Access Scholarly Publishers Association (OASPA)</a> ve <a href="https://www.wame.org/" target="_blank">World Association of Medical Editors (WAME)</a> tarafından yayınlanan etik yayıncılık ilkelerini benimser; Principles of Transparency and Best Practice in Scholarly Publishing başlığı altında ifade edilen ilkeler için: <a href="https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing" target="_blank">https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing</a> Gönderilen makaleler derginin amaç ve kapsamına uygun olmalıdır. Orijinal, yayınlanmamış ve başka bir dergide değerlendirme sürecinde olmayan, her bir yazar tarafından içeriği ve gönderimi onaylanmış yazılar değerlendirmeye kabul edilir. Makale yayınlanmak üzere Dergiye gönderildikten sonra yazarlardan hiçbirinin ismi, tüm yazarların yazılı izni olmadan yazar listesinden silinemez ve yeni bir isim yazar olarak eklenemez ve yazar sırası değiştirilemez.İntihal, duplikasyon, sahte yazarlık/inkar edilen yazarlık, araştrma/veri fabrikasyonu, makale dilimleme, dilimleyerek yayın, telif hakları ihlali ve çıkar çatışmasının gizlenmesi, etik dışı davranışlar olarak kabul edilir. Kabul edilen etik standartlara uygun olmayan tüm makaleler yayından çıkarılır. Buna yayından sonra tespit edilen olası kuraldışı, uygunsuzluklar içeren makaleler de dahildir.İntihal Ön kontrolden geçirilen makaleler, iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal/kendi kendine intihal tespit edilirse yazarlar bilgilendirilir. Editörler, gerekli olması halinde makaleyi değerlendirme ya da üretim sürecinin çeşitli aşamalarında intihal kontrolüne tabi tutabilirler. Yüksek benzerlik oranları, bir makalenin kabul edilmeden önce ve hatta kabul edildikten sonra reddedilmesine neden olabilir. Makalenin türüne bağlı olarak, bunun oranın %15 veya %20'den az olması beklenir.Çift Kör Hakemlikİntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir. Editör, makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakemlikten geçmesini sağlar ve makale biçimsel esaslara uygun ise, gelen yazıyı yurtiçinden ve /veya yurtdışından en az iki hakemin değerlendirmesine sunar, hakemler gerek gördüğü takdirde yazıda istenen değişiklikler yazarlar tarafından yapıldıktan sonra yayınlanmasına onay verir.

Politikalar

Dergi açık erişimlidir ve derginin tüm içeriği okura ya da okurun dahil olduğu kuruma ücretsiz olarak sunulur. Okurlar, ticari amaç haricinde, yayıncı ya da yazardan izin almadan dergi makalelerinin tam metnini okuyabilir, indirebilir, kopyalayabilir, arayabilir ve link sağlayabilir. Bu <a href="https://www.budapestopenaccessinitiative.org/translations/turkish-translation" target="_blank">BOAI</a> açık erişim tanımıyla uyumludur. Derginin açık erişimli makaleleri Creative Commons Atıf-GayrıTicari 4.0 Uluslararası (<a href="https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.tr" target="_blank">CC BY-NC 4.0</a>) olarak lisanslıdır.

Derginin tüm giderleri İstanbul Üniversitesi tarafından karşılanmaktadır. Dergide makale yayını ve makale süreçlerinin yürütülmesi ücrete tabi değildir. Dergiye gönderilen ya da yayın için kabul edilen makaleler için işlemleme ücreti ya da gönderim ücreti alınmaz.

Yazarlar dergide yayınlanan çalışmalarının telif hakkına sahiptirler ve çalışmaları  Creative Commons Atıf-GayrıTicari 4.0 Uluslararası (<a href="https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.tr" target="_blank">CC BY-NC 4.0</a>) olarak lisanslıdır. CC BY-NC 4.0 lisansı, eserin ticari kullanım dışında her boyut ve formatta paylaşılmasına, kopyalanmasına, çoğaltılmasına ve orijinal esere uygun şekilde atıfta bulunmak kaydıyla yeniden düzenleme, dönüştürme ve eserin üzerine inşa etme dâhil adapte edilmesine izin verir.

Editörler, yayınlanan makalede, bulguları, yorumları ve sonuçları etkilemeyen küçük hatalar tespit edilirse düzeltme yayınlamayı düşünebilirler. Editörler, bulguları ve sonuçları geçersiz kılan büyük hatalar / ihlaller söz konusu olduğunda, makaleyi geri çekmeyi düşünmelidir. Yazarlar tarafından araştırma veya yayını kötüye kullanmaya yönelik olasılık söz konusu ise; bulguların güvenilir olmadığına ve yazarların kurumlarının olayı soruşturmadığına dair kanıtlar var veya olası soruşturma haksız veya sonuçsuz görünüyor ise, editörler endişe ifadesi yayınlamayı düşünmelidir. Düzeltme, geri çekme veya endişe ifadesi ile ilgili olarak <a href="https://publicationethics.org/resources/flowcharts/complete-set-english" target="_blank">COPE</a> ve <a href="https://www.icmje.org/recommendations/" target="_blank">ICJME</a> yönergeleri dikkate alınır.Geri ÇekmeDergi geri çekme durumunda <a href="https://publicationethics.org/sites/default/files/retraction-guidelines-cope.pdf" target="_blank">COPE Retraction Guidelines</a>’ı izler. Editör, aşağıdaki durumlarda bir makaleyi geri çekme hakkına sahiptir: <ul><li>Büyük bir hata (örn. yanlış hesaplama veya deneysel hata), uydurma öğeler  (örn. veri) veya tahrifat (örn. görüntü manipülasyonu) gibi bulguların güvenilmez olduğu sonucunu çıkarmaya dair açık kanıtlar varsa; </li><li>İçerikte intihal varsa; </li><li>Uygun atıf yapılmadan başka bir yerde yayınlanmışsa;</li><li>Kullanım izni olmayan materyal veya veri içeriyorsa;</li><li>Telif hakkı ihlali veya başka bir ciddi yasal sorun varsa;</li><li>Etik olmayan araştırma içeriyorsa; </li><li>Hakem değerlendirme sürecinin bozulduğuna veya manipüle edildiğine dair kanıt varsa;</li><li>Yazar(lar), editörün görüşüne göre, çalışmanın yorumlanmasını veya editörlerin ve hakemlerin tavsiyelerini önemli derecede etkileyebilecek, kritik bir çıkar çatışmasını açıklamamış ise.</li></ul>Geri çekme durumunda aşağıdaki adımlar izlenir:<ul><li>Makale başlığını da içeren geri çekme bildirimi derginin bir sonraki sayısında yayınlanır. Geri çekme bildirimi  içindekiler tablosunda sayfa nosu verilerek listelenir. </li><li>Elektronik versiyonda geri çekme bildirimi ile orijinal makale arasında link sağlanır. </li><li>Online makaleden önce geri çekme bildirimini içeren sayfa gelir; okuyucu daha sonra makalenin kendisine geçebilir.</li><li>Orijinal makale, her sayfadaki .pdf üzerinde “geri çekildiğini” belirten bir filigran dışında değişmeden kalır.</li></ul>Yasal Nedenlerle Makalenin KaldırılmasıAşağıdaki durumlarda, üst veriler (başlık ve yazarlar) hariç olmak üzere, makale metni kaldırılır ve makalenin yasal nedenlerle kaldırıldığını bildiren bir sayfa makalenin yerini alır. <ul><li>Makalenin karalayıcı içerik ihtiva ettiği veya başkalarının yasal haklarını ihlal ettiği tespit edilir ve geri çekmenin yeterli bir çözüm olmadığı düşünülürse;</li><li>Makale bir mahkeme kararına konu olmuşsa veya olacağına dair makul bir neden varsa;</li><li>Kamu sağlığı açısından önemli bir risk söz konusu ise;  </li></ul>

Dergide yayınlanan tüm yazıların korunmasını ve kalıcı olarak erişilebilir olmasını sağlamak için makaleler, ulusal bir arşiv sitesi olarak hizmet veren ve aynı zamanda LOCKSS'in içeriği toplamasına, korumasına ve sunmasına izin veren Dergipark'ta saklanmaktadır.Ek olarak, yazarların kendilerinin makalelerinin son PDF sürümünü Open Archives Initiative (<a href="https://www.openarchives.org/" target="_blank">https://www.openarchives.org/</a>) standartlarına uygun açık elektronik arşivlerde arşivlemeleri önerilir. Yazarlar, yayınladıkları arşiv versiyonundan, İ.Ü. Yayınevinin dergi web sitesinin URL'sine bağlantı sağlamalıdır.

Yapay Zeka konusundaki gelişmeler ve akademik yayıncılıkta görülen uygulamalar dikkate alınarak oluşturulan Yapay Zeka Politikası, yazarların, hakemlerin ve editörlerin bu türden teknolojilerin kullanımında uymaları gereken editöryal ve etik ilkeleri içerir. Yapay Zeka politikasının oluşturulmasında, aşağıdaki kaynaklar dikkate alınmıştır:Committee on Publication Ethics <a href="https://publicationethics.org/guidance/cope-position/authorship-and-ai-tools" target="_blank">(COPE) - Authorship and AI tools</a>; International Committee of Medical Journal Editors <a href="https://www.icmje.org/recommendations/browse/roles-and-responsibilities/defining-the-role-of-authors-and-contributors.html#four" target="_blank">(ICMJE) - Artificial Intelligence (AI)-Assisted Technology; World Association of Medical Editors  (WAME) Chatbots, Generative AI, and Scholarly Manuscripts</a><a href="https://www.icmje.org/recommendations/browse/roles-and-responsibilities/defining-the-role-of-authors-and-contributors.html#four"></a>Yapay Zeka destekli teknolojiler (Büyük Dil Modelleri [LLM'ler], sohbet robotları veya görüntü oluşturucular gibi), metin, görüntü, ses ve sentetik veriler dahil olmak üzere çeşitli içerikler geliştirebilmekte ve üretebilmektedir. Bu yetenekleri etik ve güvenli bir şekilde kullanıldığında üretkenliği artırabilir ve yeniliği teşvik edebilir; ancak insan yönlendirmesi olmadan kullanımında doğru olmayan ve taraflı sonuçlar; atıf verme konusunda eksikler ve hatalar; gizlilik ve fikri mülkiyet haklarının korunmasında eksiklikler; yazar ve yayıncıların haklarının potansiyel ihlali gibi riskler taşımaktadır. IUPress, Yapay Zeka kullanımı konusunda söz konusu riskleri bertaraf etmeyi amaçlayan aşağıdaki temel ilkeleri benimser:  <ul><li>İçerik üretiminde kullanılan (metin, şekiller, resimler ve kod dahil ancak bunlarla sınırlı olmamak üzere) her türlü Yapay Zeka ile ilgili ayrıntılar çalışmanın uygun bölümünde (bilgi notu olarak ve/veya metod kısmında) beyan edilmeli ve net biçimde açıklanmalıdır. </li><li>Hiçbir Yapay Zeka aracı hiçbir bilimsel çalışmada yazar olarak listelenemez. </li><li>Yazarlar, herhangi bir şekilde Yapay Zeka kullanımı durumunda da çalışmalarının doğruluğu, bütünlüğü ve özgünlüğünden sorumludur; başkalarının fikirleri, verileri, kelimeleri veya diğer materyallerini doğru referanslama ve atıf ile sunmakla yükümlüdürler. </li><li>Hakemler ve editörler gönderilen çalışmayı tamamen ya da kısmen hiçbir üretken Yapay Zeka uygulamasına yükleyemez. </li></ul>IUPress yayınlarının editöryal süreçlerinde, Yapay Zeka ile üretilmiş içerikleri tespit eden yardımcı araçlar editörlerin kullanımındadır. Öte yandan okunurluğu, dil ve grammeri iyileştirme ve geliştirme konusunda önerilerde bulunan Yapay Zeka araçlarının kullanılması yaygındır ve IUPress  yayınlarında bu türden Yapay Zeka araçları editörlerin ve yazarların gözetiminde kullanılabilir.

Yapay Zeka Politikası

<ul><li>Yazarlar, gönderdikleri çalışmayı oluştururken <a target="_blank">Yapay Zeka destekli teknolojiler (Büyük Dil Modelleri [LLM'ler], sohbet robotları veya görüntü oluşturucular gibi) </a>kullandılarsa, bunu  beyan etmekle yükümlüdür. </li><li>Yazarlar hem ön yazıda hem de sunulan çalışmanın uygun bölümünde (bilgi notu olarak ve/veya metod kısmında), hangi Yapay Zeka aracını ve hangi versiyonunu ne amaçla kullandıklarını açıklamalıdır. </li><li>Yapay Zeka destekli teknolojilerden yararlanılarak oluşturulan içeriğin ve alıntıların doğruluğu, geçerliliği ve uygunluğunun sağlanması, olası hata, tutarsızlık ve taraflı sonuçların giderilmesi yazarların sorumluluğundadır. </li><li>Yazarlar, Yapay Zeka destekli teknolojiler ile üretilmiş metinlerde intihal potansiyeli olduğunu dikkate alarak, olası intihali bertaraf etmek için orijinal kaynakları mutlaka kontrol etmelidir. Kontrol ettiğini ve kaynakların orijnal kaynaklar olduğunu teyid etmelidir.  </li><li>Yapay Zeka destekli araçlar (ChatGPT gibi) yazar olarak listelenemez çünkü çalışmanın doğruluğundan, bütünlüğünden ve orijinalliğinden sorumlu olamazlar ve bu sorumluluklar yazarlık için şarttır. Bu nedenle, Yapay Zeka destekli teknolojilerin kullanımını içeren tüm materyallerden yazarlar sorumludur. Yazarlar, makalede yer alan ve çalışmanın hipotezlerini, yorumlarını, sonuçlarını, sınırlamalarını ve çıkarımlarını bildiren tüm ifadelerin kendi fikirlerini temsil ettiğinden emin olmalıdırlar.  </li><li>Yazarların, Yapay Zeka araçlarını temel araştırmacı ve yazar sorumluluklarının yerini alacak, aşağıdaki şekillerde kullanarak oluşturdukları çalışmalar bilimsel yayıncılık ve yayın etiği ilkelerine aykırıdır ve bu türden çalışmaların yayınlarda yer almasına izin verilmez: <ul><li>Titiz revizyon olmadan metin veya kod oluşturma, </li><li>Sağlam bir metodoloji olmadan eksik verileri ikame etmek için sentetik veri üretimi,  </li><li>Özetler veya ek materyaller de dahil olmak üzere her türlü hatalı, sentetik içerik oluşturulması </li><li>Yapay Zeka kullanımı ile görüntü ve şekillerin (resimler, çizelgeler, veri tabloları, tıbbi görüntüler, görüntü parçacıkları, bilgisayar kodları ve formüller) veya orijinal araştırma verilerinin oluşturulması ve manipüle edilmesi (bir görüntü veya şekil içinde belirli bir özelliğin artırılması, gizlenmesi, taşınması, kaldırılması veya eklenmesi).</li></ul></li></ul>

Hakem sürecinde gizliliğin korunması, değerlendirilen çalışmanın bu süreçte paylaşılmaması veya kullanılmaması esastır.  <a></a><a href="https://publicationethics.org/sites/default/files/ethical-guidelines-peer-reviewers-cope.pdf" target="_blank">(COPE – Ethical Guidelines for Peer Reviewers</a>) <ul><li>Hakemler, kendilerine değerlendirme için gönderilen bir makaleyi veya herhangi bir bölümünü gözden geçirme, değerlendirme veya karar verme sürecine yardımcı olması için üretken Yapay Zeka araçlarına veya Büyük Dil Modellerine yüklememelidirler; zira hakemlerin bu türden Yapay Zeka araçlarına içerik yüklemesi yazarların gizlilik ve mülkiyet haklarını ihlal eder.  </li><li>Bilimsel bir makalenin incelenmesi, yalnızca insanlara atfedilebilecek sorumluluktur. Hakem değerlendirmesi için gereken eleştirel düşünme ve orijinal değerlendirme bu teknolojinin kapsamı dışındadır ve teknolojinin makale hakkında yanlış, eksik veya önyargılı sonuçlar üretme riski vardır. Hakem raporu ve karar mektupları, hakemlerin ve editörlerin gönderilen içeriğe ilişkin kişisel değerlendirmelerini yansıtmalıdır. Hakem, raporunun içeriğinden sorumludur ve hesap vermekle sorumludur. </li><li>Yapay Zeka araçları, hakem değerlendirmesi ile bağlantılı olarak hakem değerlendirme raporu dilinin kalitesini artırmak için (çeviri veya dil düzenlemesi için) sınırlı bir şekilde kullanılabilir. Böyle bir kullanım olduğunda, hakem raporu iletirken, kullanımı beyan etmelidir. </li><li>Bir başvuruda üretken Yapay Zekanın uygunsuz veya açıklanmamış kullanımından şüphelenen hakemler, endişelerini dergi editörüne bildirmelidir. </li></ul>

Editörler dergiye gönderilen makalelerin değerlendirme sürecinde gizliliğinin korunmasını sağlamakla yükümlüdürler, değerlendirilen çalışmanın bu sürece dahil olan taraflar dışında paylaşılmaması veya kullanılmaması esastır <a href="https://publicationethics.org/files/Code_of_conduct_for_journal_editors_Mar11.pdf" target="_blank">(COPE – Code of Conduct and Best Practice Guidelines for Journal Editors)</a>.<ul><li>Editörler, yazarların gizlilik ve mülkiyet haklarını ihlal edebileceğinden, gönderilen bir makaleyi veya herhangi bir bölümünü gözden geçirme, değerlendirilme veya karar verme sürecine yardımcı olması için üretken Yapay Zeka  araçlarına veya Büyük Dil Modelleri'ne yüklememelidir. </li><li>Bilimsel bir makalenin editoryal değerlendirmesini yönetmek, yalnızca insanlara atfedilebilecek sorumluluklar anlamına gelir. Üretken Yapay Zeka veya Yapay Zeka destekli teknolojiler, editörler tarafından bir makalenin değerlendirme veya karar verme sürecine yardımcı olmak için kullanılmamalıdır, çünkü bu iş için gereken eleştirel düşünme ve orijinal değerlendirme bu teknolojinin kapsamı dışındadır ve teknolojinin makale hakkında yanlış, eksik veya önyargılı sonuçlar üretme riski vardır. Editör, editoryal süreçten, nihai karardan ve bunların yazarlara iletilmesinden sorumlu ve mesuldür.</li><li>Editörler, karar mektupları veya yayınlanmamış araştırmaların özetlerini oluşturmak için üretken Yapay Zeka aracı kullanmamalıdır. </li><li>Editörler, uygun hakemleri bulma konusunda yardımcı olması için üretken Yapay Zeka araçlarını kullanabilir.</li><li>Editörler, gönderilen bir makalede veya gönderilen bir hakem raporunda üretken Yapay Zeka kullanıldığından şüphelenirse konuyla ilgili editoryal bir değerlendirme yapmalı ve politikayı göz önünde bulundurmalıdır. </li></ul>

Avrasya İncelemeleri Dergisi, yayın etiğinde en yüksek standartlara bağlıdır ve <a href="https://publicationethics.org/" target="_blank">Committee on Publication Ethics (COPE)</a>, <a href="https://doaj.org/apply/transparency/#principles-of-transparency-and-best-practice-in-scholarly-publishing" target="_blank">Directory of Open Access Journals (DOAJ)</a>, <a href="https://oaspa.org/" target="_blank">Open Access Scholarly Publishers Association (OASPA)</a> ve <a href="https://www.wame.org/" target="_blank">World Association of Medical Editors (WAME)</a> tarafından yayınlanan etik yayıncılık ilkelerini benimser; Principles of Transparency and Best Practice in Scholarly Publishing başlığı altında ifade edilen ilkeler için adres: <a href="https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing" target="_blank">https://publicationethics.org/resources/guidelines-new/principles-transparency-and-best-practice-scholarly-publishing</a>Gönderilen tüm makaleler orijinal, yayınlanmamış ve başka bir dergide değerlendirme sürecinde olmamalıdır. Her bir makale editörlerden biri ve en az iki hakem tarafından çift kör değerlendirmeden geçirilir. İntihal, duplikasyon, sahte yazarlık/inkar edilen yazarlık, araştrma/veri fabrikasyonu, makale dilimleme, dilimleyerek yayın, telif hakları ihlali ve çıkar çatışmasının gizlenmesi, etik dışı davranışlar olarak kabul edilir.Kabul edilen etik standartlara uygun olmayan tüm makaleler yayından çıkarılır. Buna yayından sonra tespit edilen olası kuraldışı, uygunsuzluklar içeren makaleler de dahildir.

Etik

Dergi araştırma etiğinde en yüksek standartları gözetir ve aşağıda tanımlanan uluslararası araştırma etiği ilkelerini benimser. Makalelerin etik kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır.<ul><li>Araştırmanın tasarlanması, tasarımın gözden geçirilmesi ve araştırmanın yürütülmesinde, bütünlük, kalite ve şeffaflık ilkeleri sağlanmalıdır.</li><li>Araştırma ekibi ve katılımcılar, araştırmanın amacı, yöntemleri ve öngörülen olası kullanımları; araştırmaya katılımın gerektirdikleri ve varsa riskleri hakkında tam olarak bilgilendirilmelidir.</li><li>Araştırma katılımcılarının sağladığı bilgilerin gizliliği ve yanıt verenlerin gizliliği sağlanmalıdır. Araştırma katılımcıların özerkliğini ve saygınlığını koruyacak şekilde tasarlanmalıdır.</li><li>Araştırma katılımcıları gönüllü olarak araştırmada yer almalı, herhangi bir zorlama altında olmamalıdırlar.</li><li>Katılımcıların zarar görmesinden kaçınılmalıdır. Araştırma, katılımcıları riske sokmayacak şekilde planlanmalıdır.</li><li>Araştırma bağımsızlığıyla ilgili açık ve net olunmalı; çıkar çatışması varsa belirtilmelidir.</li><li>Deneysel çalışmalarda, araştırmaya katılmaya karar veren katılımcıların yazılı bilgilendirilmiş onayı alınmalıdır. Çocukların ve vesayet altındakilerin veya tasdiklenmiş akıl hastalığı bulunanların yasal vasisinin onayı alınmalıdır.</li><li>Çalışma herhangi bir kurum ya da kuruluşta gerçekleştirilecekse bu kurum ya da kuruluştan çalışma yapılacağına dair onay alınmalıdır.</li><li>İnsan öğesi bulunan çalışmalarda, “yöntem” bölümünde katılımcılardan “bilgilendirilmiş onam” alındığının ve çalışmanın yapıldığı kurumdan etik kurul onayı alındığı belirtilmesi gerekir.</li></ul>

Makalelerin bilimsel ve etik kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır. Yazar makalenin orijinal olduğu, daha önce başka bir yerde yayınlanmadığı ve başka bir yerde, başka bir dilde yayınlanmak üzere değerlendirmede olmadığı konusunda teminat sağlamalıdır. Uygulamadaki telif kanunları ve anlaşmaları gözetilmelidir. Telife bağlı materyaller (örneğin tablolar, şekiller veya büyük alıntılar) gerekli izin ve teşekkürle kullanılmalıdır. Başka yazarların, katkıda bulunanların çalışmaları ya da yararlanılan kaynaklar uygun biçimde kullanılmalı ve referanslarda belirtilmelidir.Gönderilen makalede tüm yazarların akademik ve bilimsel olarak doğrudan katkısı olmalıdır, bu bağlamda “yazar” yayınlanan bir araştırmanın kavramsallaştırılmasına ve dizaynına, verilerin elde edilmesine, analizine ya da yorumlanmasına belirgin katkı yapan, yazının yazılması ya da bunun içerik açısından eleştirel biçimde gözden geçirilmesinde görev yapan birisi olarak görülür. Yazar olabilmenin diğer koşulları ise, makaledeki çalışmayı planlamak veya icra etmek ve / veya revize etmektir. Fon sağlanması, veri toplanması ya da araştırma grubunun genel süpervizyonu tek başına yazarlık hakkı kazandırmaz. Yazar olarak gösterilen tüm bireyler sayılan tüm ölçütleri karşılamalıdır ve yukarıdaki ölçütleri karşılayan her birey yazar olarak gösterilebilir. Yazarların isim sıralaması ortak verilen bir karar olmalıdır. Tüm yazarlar yazar sıralamasını <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/4D3DB634524B49BE908F6D83B1AD7D20" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formunda</a> imzalı olarak belirtmek zorundadırlar.Yazarlık için yeterli ölçütleri karşılamayan ancak çalışmaya katkısı olan tüm bireyler “teşekkür / bilgiler” kısmında sıralanmalıdır. Bunlara örnek olarak ise sadece teknik destek sağlayan, yazıma yardımcı olan ya da sadece genel bir destek sağlayan, finansal ve materyal desteği sunan kişiler verilebilir.Bütün yazarlar, araştırmanın sonuçlarını ya da bilimsel değerlendirmeyi etkileyebilme potansiyeli olan finansal ilişkiler, çıkar çatışması ve çıkar rekabetini beyan etmelidirler. Bir yazar kendi yayınlanmış yazısında belirgin bir hata ya da yanlışlık tespit ederse, bu yanlışlıklara ilişkin düzeltme ya da geri çekme için editör ile hemen temasa geçme ve işbirliği yapma sorumluluğunu taşır.

Baş editör, makaleleri, yazarların etnik kökeninden, cinsiyetinden, cinsel yöneliminden, uyruğundan, dini inancından ve siyasi felsefesinden bağımsız olarak değerlendirir. Yayına gönderilen makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakem değerlendirmesinden geçmelerini sağlar. Gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayınlanana kadar gizli kalacağını garanti eder. Baş editör içerik ve yayının toplam kalitesinden sorumludur. Gereğinde hata sayfası yayınlamalı ya da düzeltme yapmalıdır.Baş editör; yazarlar, editörler ve hakemler arasında çıkar çatışmasına izin vermez. Hakem atama konusunda tam yetkiye sahiptir ve Dergide yayınlanacak makalelerle ilgili nihai kararı vermekle yükümlüdür.Hakemlerin araştırmayla ilgili, yazarlarla ve/veya araştırmanın finansal destekçileriyle çıkar çatışmaları olmamalıdır. Değerlendirmelerinin sonucunda tarafsız bir yargıya varmalıdırlar. Gönderilmiş yazılara ilişkin tüm bilginin gizli tutulmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar. Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar. Hakemlerin kimliğinin gizli kalmasına özen gösterilmelidir. Bazı durumlarda editörün kararıyla, ilgili hakemlerin makaleye ait yorumları aynı makaleyi yorumlayan diğer hakemlere gönderilerek hakemlerin bu süreçte aydınlatılması sağlanabilir.

Daha önce yayınlanmamış ya da yayınlanmak üzere başka bir dergide halen değerlendirmede olmayan ve her bir yazar tarafından onaylanan makaleler değerlendirilmek üzere kabul edilir. Gönderilen ve ön kontrolü geçen makaleler iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir.Seçilen makaleler en az iki ulusal/uluslararası hakeme çift taraflı kör hakemlik ile değerlendirmeye gönderilir; yayın kararı, hakemlerin talepleri doğrultusunda yazarların gerçekleştirdiği düzenlemelerin ve hakem sürecinin sonrasında baş editör tarafından verilir.

Hakemlik Hakkında

Daha önce yayınlanmamış ya da yayınlanmak üzere başka bir dergide halen değerlendirmede olmayan ve her bir yazar tarafından onaylanan makaleler değerlendirilmek üzere kabul edilir. Gönderilen ve ön kontrolü geçen makaleler iThenticate yazılımı kullanılarak intihal için taranır. İntihal kontrolünden sonra, uygun olan makaleler baş editör tarafından orijinallik, metodoloji, işlenen konunun önemi ve dergi kapsamı ile uyumluluğu açısından değerlendirilir. Baş editör, makaleleri, yazarların etnik kökeninden, cinsiyetinden, cinsel yöneliminden, uyruğundan, dini inancından ve siyasi felsefesinden bağımsız olarak değerlendirir. Yayına gönderilen makalelerin adil bir şekilde çift taraflı kör hakem değerlendirmesinden geçmelerini sağlar.Seçilen makaleler en az iki ulusal/uluslararası hakeme değerlendirmeye gönderilir; yayın kararı, hakemlerin talepleri doğrultusunda yazarların gerçekleştirdiği düzenlemelerin ve hakem sürecinin sonrasında baş editör tarafından verilir.Hakemlerin değerlendirmeleri objektif olmalıdır. Hakem süreci sırasında hakemlerin aşağıdaki hususları dikkate alarak değerlendirmelerini yapmaları beklenir.- Makale yeni ve önemli bir bilgi içeriyor mu?- Öz, makalenin içeriğini net ve düzgün bir şekilde tanımlıyor mu?- Yöntem bütünlüklü ve anlaşılır şekilde tanımlanmış mı?- Yapılan yorum ve varılan sonuçlar bulgularla kanıtlanıyor mu?- Alandaki diğer çalışmalara yeterli referans verilmiş mi?- Dil kalitesi yeterli mi?Hakemler, gönderilen makalelere ilişkin tüm bilginin, makale yayınlanana kadar gizli kalmasını sağlamalı ve yazar tarafında herhangi bir telif hakkı ihlali ve intihal fark ederlerse editöre raporlamalıdırlar. Hakem, makale konusu hakkında kendini vasıflı hissetmiyor ya da zamanında geri dönüş sağlaması mümkün görünmüyorsa, editöre bu durumu bildirmeli ve hakem sürecine kendisini dahil etmemesini istemelidir.Değerlendirme sürecinde editör hakemlere gözden geçirme için gönderilen makalelerin, yazarların özel mülkü olduğunu ve bunun imtiyazlı bir iletişim olduğunu açıkça belirtir. Hakemler ve yayın kurulu üyeleri başka kişilerle makaleleri tartışamazlar. Hakemlerin kimliğinin gizli kalmasına özen gösterilmelidir.

Aksi belirtilmedikçe gönderilen yazılarla ilgili tüm yazışmalar ilk yazarla yapılacaktır. Makale gönderimi online olarak ve <a href="https://dergipark.org.tr/tr/pub/iuavid" target="_blank">https://dergipark.org.tr/tr/pub/iuavid</a> adresinden erişilen <a href="http://dergipark.gov.tr/login" target="_blank">http://dergipark.gov.tr/login</a> üzerinden yapılmalıdır. Gönderilen yazılar, makale türünü belirten ve makaleyle ilgili detayları içeren (bkz: Son Kontrol Listesi) <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/9245DE15C8894AA38305B21FC612E365" target="_blank">kapak sayfası</a>; editöre mektup, yazının elektronik formunu içeren Microsoft Word 2003 ve üzerindeki versiyonları ile yazılmış elektronik dosya ve tüm yazarların imzaladığı <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/4D3DB634524B49BE908F6D83B1AD7D20" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a> eklenerek gönderilmelidir. Yazıların üzerinde yazarların kimliğini gösteren herhangi bir bilgi (Ad, soyadı, kurum vs.) bulunmamalıdır. <ol><li>Yazılar, Türkçe, İngilizce, Rusça olarak hazırlanabilir. </li><li>Ana metin, çift aralıklı 11 punto ile Times New Roman fontlarıyla MS Word formatında elektronik dosya olarak hazırlanır. PDF dosyası gönderilmemesi rica olunur. Makale başlığı büyük harflerle ve 12 punto koyu; ara başlıklar küçük harflerle ve 11 punto koyu yazılır. </li><li>Araştırma ve derleme makalelerinin, araştırma notu ve çeviri yazıların ilk sayfasına, 180-200 kelimelik (anahtar sözcükler dahil) Türkçe ve İngilizce birer özet eklenir. Özetlerin sonunda, en fazla 10’ar adet Türkçe ve İngilizce anahtar sözcük bulunmalıdır. Kitap ve toplantı tanıtımları ve editöre mektuplara özet ve bibliyografya gerekmez. Bunlar DergiPark’a yüklenirken “Özet” alanına yazının ilk paragrafı yüklenir. Türkçe makaleler için 600-800 kelimelik geniş özet istenmektedir. Rusça makaleler için hem Türkçe hem de İngilizce geniş özet gerekmektedir. </li><li>Ekler, ana metnin arkasına, kaynakçanın önüne yerleştirilmelidir. Eklerin kaynakları, ek başlığı altında ve ayrıca kaynakçada belirtilmelidir. </li><li>Kısa alıntılar paragraf içinde çifte tırnak arasında verilir. Uzun alıntılar tırnak işaretleri kullanılmadan sadece soldan iki kez girinti (tab) yapılmış olarak ve 10 punto ile verilir. </li><li>Resimler ve şekillerin altyazıları bulunmalıdır. Bu altyazılarda görselle ilgili açıklama ve kaynak verilmelidir. Altyazılarda verilen kaynaklar makale sonundaki kaynakçada yer almalıdır. Resimler, şekiller ve altyazıları metnin içine, yayımlanması istenilen yerlere yerleştirilmiş olmalı, hepsi metnin sonunda toplanmamalıdır. Ayrıca bütün resimler ve şekiller DergiPark sistemine ayrı ayrı yüklenmelidir. Resimler ve şekiller ayrı ayrı numaralandırılır. Alt yazıları 9 punto ile yazılır. </li><li>Not ve bibliyografya derginin benimsediği ve Chicago Manual of Style 16’yı temel alan referans sistemine uygun olmalıdır (Bkz: Kaynaklar) </li><li>Dipnotlar (8 punto) her sayfanın altında verilir. Dipnot numarası metin içinde üst simge ile belirtilir. Dipnot referans numaraları noktalama işaretlerinden sonra konulmalıdır (.35 veya ,23).</li><li>Gönderilen metin ve özetler, kullanılan dilin (Türkçe, İngilizce, Rusça) dilbilgisi ve yazım kurallarına uygun olarak yazılmış olmadır. Editör, gönderilen metnin ve özetlerin Türkçe ve yabancı dil düzenlemesini yapmakla sorumlu değildir. Anadili İngilizce veya Fransızca olmayan yazarlar, metin ve özetlerini dergiye göndermeden önce dil düzenleme hizmetlerinden faydalanmalıdır.</li><li>Yayınlanmak üzere gönderilen makale ile birlikte yazar bilgilerini içeren <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/9245DE15C8894AA38305B21FC612E365" target="_blank">kapak sayfası</a> gönderilmelidir. Kapak sayfasında, makalenin başlığı, yazar veya yazarların bağlı bulundukları kurum ve unvanları, kendilerine ulaşılabilecek adresler, cep, iş ve faks numaraları, ORCID ve e-posta adresleri yer almalıdır (bkz. Son Kontrol Listesi).</li></ol>

Yazım Kuralları

Avrasya İncelemeleri Dergisi (AVİD)- Journal of Eurasian Inquires dergisi, tarih, dil bilim ve güzel sanatların da dahil olduğu insan bilimleri konularında araştırma yapanların çoğu tarafından kullanılan “dipnot ve kaynakça” belgeleme sistemini benimsemiştir. Bu sistem, bibliyografik bilgilerin dipnotlarda ve bir kaynakçada gösterilmesine dayanır. Dergiye katkıda bulunacak yazarların, aşağıdaki örneklere dayanarak dipnotları düzenlemeleri ve kaynakça oluşturmaları rica olunur. Bu örnekler, yazarlara kolaylık sağlamak amacıyla, ChicagoManual of Style kılavuzundan <a href="http://www.chicagomanualofstyle.org/tools_citationguide/citation-" target="_blank">(http://www.chicagomanualofstyle.org/tools_citationguide/citation-</a> guide-1.html) ilavelerle derlenmiştir. Dipnot-kaynakça yöntemi hakkında ayrıntılı bilgi ve çok sayıda örnek Chicago Manual of Style’ın 16. baskısının 14. ve 15. bölümlerinde yer almaktadır.Her özgün araştırma makalesinin, derleme makalenin ve çeviri yazının sonuna bir kaynakça eklenir. Kaynakça dipnotlarda ve resim altı yazılarında verilen tüm kaynakları kapsamalıdır. Kaynakça, Arşiv Kaynakları, Yazma Kaynaklar, Basılı Kaynaklar ve/veya Elektronik Kaynaklar olarak dört ana başlık altında oluşturulur. Kaynakçada, basılı kaynaklar yazar soyadına göre alfabetik olarak sıralanır. Arşiv malzemesi ve yazma eserler kaynak gösterilirken, arşiv ve kütüphanenin bulunduğu şehir, resmi adı ve tasnifi açık olarak belirtilmeli belge/yazma numarası, varsa tarihi verilmelidir.Soyadı taşımayan yazarlar (örn. Salih Zeki) bibliyografyada ilk isminin baş harfi altında ve ‘Salih Zeki’ şeklinde yazılır. Soyadı almış yazarlar kaynakçaya soyadlarıyla girilir (örn. Adıvar, A. Adnan).Örnekler:İD ilk dipnot, SD sonraki/kısa dipnotlar, K kaynakçaKitap, tek, iki ve üç yazarlıDört ve daha fazla yazar için Kaynakça’da bütün yazarlar belirtilir, dipnotlarda yalnızca birinci yazar belirtilip ardına “ve diğerleri” anlamında “vd.” yazılır.İD Turhan Baytop, Türk Eczacılık Tarihi (İstanbul: İstanbul Üniversitesi Eczacılık Fakültesi, 1985), 55.SD Baytop, Eczacılık Tarihi, 175.K Baytop, Turhan. Türk Eczacılık Tarihi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Eczacılık Fakültesi, 1985.İD Sevtap Kadıoğlu ve Gaye Şahinbaş Erginöz, Belgelerle İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nde Mülteci Bilim Adamları (Istanbul: Istanbul Üniversitesi, 2017), 35.SD Kadıoğlu ve Şahinbaş Erginöz, Belgelerle İstanbul Üniversitesi, 41.K Kadıoğlu, Sevtap ve Gaye Şahinbaş Erginöz. Belgelerle İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nde Mülteci Bilim Adamları. İstanbul: İstanbul Üniversitesi, 2017.İD İrfan Dağdelen, Hüseyin Türkmen, ve Nergis Ulu, Türk Kütüphaneciliğinden İzdüşümler: Nail Bayraktara Armağan (İstanbul: Büyükşehir Belediye Başkanlığı - Kültürel ve Sosyal İşler Daire Başkanlığı Kütüphane ve Müzeler Müdürlüğü, 2005), 21.SD Dağdelen, Türkmen ve Ulu, Türk Kütüphaneciliğinden, 25.K Dağdelen, İrfan, Hüseyin Türkmen ve Nergis Ulu. Türk Kütüphaneciliğinden İzdişümler: Nail Bayraktara Armağan. İstanbul: Büyükşehir Belediye Başkanlığı, Kültürel ve Sosyal İşler Daire Başkanlığı Kütüphane ve Müzeler Müdürlüğü, 2005.KİTAP, yazara ek olarak çevirmen veya hazırlayan varsaHazırlayan varsa, dipnotta “çev.” yerine “haz.”; kaynakçada “Çeviren” yerine “Hazırlayan” kullanılır.İD Brian Cotterell ve Johan Kamminga, Endüstri Öncesi Teknolojilerin Mekaniği, çev. Atilla Bir(İstanbul: Literatür, 2001), 95.SD Cotterell ve Kamminga, Endüstri Öncesi, 99.K Cotterell, Brian ve Johan Kamminga, Endüstri Öncesi Teknolojilerin Mekaniği. Çeviren Atilla Bir.İstanbul: Literatür, 2001.KİTAP, çok ciltliİD Pirî Reis, Kitab-ı Bahriye, yay. haz. Ertuğrul Zekâi Ökte (Istanbul: TTT The Historical ReseachFoundation Istanbul Research Center, 1988), 1:155.SD Pirî Reis, Kitab-ı Bahriye, 2:35.K Pirî Reis. Kitab-ı Bahriye. Yayına hazırlayan Ertuğrul Zekâi Ökte. 4 cilt. Istanbul: TTT The HistoricalResearch Foundation Istanbul Research Center, 1988.Kitap içinde bölüm veya kitabın bir kısmıİD Feza Günergun, “Metroloji: Geleneksel Ölçü ve Tartılardan Metre Sistemine,” Osmanlı Uygarlığı1 içinde, haz. Halil İnalcık ve Günsel Renda (Ankara: Kültür Bakanlığı, 2002), 405.SD Günergun, “Metroloji,” 408.K Günergun, Feza. “Metroloji: Geleneksel Ölçü ve Tartılardan Metre Sistemine.” Osmanlı Uygarlığı1, hazırlayan Halil İnalcık ve Günsel Renda içinde 403-417. Ankara: Kültür Bakanlığı, 2002.Kitap içinde önsöz, sunuş, giriş ve benzeri kısımlarİD Gürol Irzık, Kostas Gavroglu’nun Bilimlerin Geçmişinden Tarih Üretmek adlı kitabına önsöz (İstanbul: İletişim Yayınları, 2006), 8.SD Irzık, önsöz, 9.K Irzık, Gürol. Kostas Gavroglu’nun Bilimlerin Geçmişinden Tarih Üretmek adlı kitabına önsöz, 7-11. İstanbul: İletişim Yayınları, 2006.Kitap, elektronik olarak yayımlanmışEğer kitap birden fazla formatta yayımlanmış ise, kullanılan formatı referans verilir. Onlinebaşvurulmuş kitaplar için URL verilir. İstenirse erişim tarihi eklenir. Eğer sayfa numarası yoksa, bölüm başlığını veya başka bir sayı eklenebilir.İD Ernst E. Hirsch, <a href="http://kitaplar.ankara.edu.tr/detail.php?id=847">Dünya Üniversiteleri ve Türkiye’de Üniversitelerin Gelişmesi I </a>(Ankara: AnkaraÜniversitesi Yayınları, 1998) Erişim 14 Mart 2018, <a href="http://kitaplar.ankara.edu.tr/detail.php?id=847" target="_blank">http://kitaplar.ankara.edu.tr/detail.php?id=847.</a>SD Hirsch, Dünya Üniversiteleri I, 206.K Hirsch, Ernst E. <a href="http://kitaplar.ankara.edu.tr/detail.php?id=847">Dünya Üniversiteleri ve Türkiye’de Üniversitelerin Gelişmesi I</a>. Ankara: AnkaraÜniversitesi Yayınları, 1998. Erişim 14 Mart 2018. <a href="http://kitaplar.ankara.edu.tr/detail.php?id=847" target="_blank">http://kitaplar.ankara.edu.tr/detail.php?id=847.</a>Dergi makalesi, telifİD Asuman Baytop, “İstanbul Üniversitesi Eczacı Mektebi’nde (1933-1962) Görev Almış Yabancı Öğretim Üyeleri,” Avrasya İncelemeleri Dergisi (AVİD)12 (2011), 9.SD Baytop, “Eczacı Mektebi’nde,” 3-5.K Baytop, Asuman. “İstanbul Üniversitesi Eczacı Mektebi’nde (1933-1962) Görev Almış Yabancı Öğretim Üyeleri.” Avrasya İncelemeleri Dergisi (AVİD)12 (2011): 1-21.Dergi makalesi, çeviriİD Gert Schubring, “Hüseyin Tevfik Paşa: ‘Lineer Cebir’in Mucidi,” çev. Sevtap Kadıoğlu, Avrasya İncelemeleri Dergisi (AVİD)7 (2007), 51.SD Schubring, “Hüseyin Tevfik Paşa,” 53.K Schubring, Gert. “Hüseyin Tevfik Paşa: ‘Lineer Cebir’in Mucidi,” çeviren Sevtap Kadıoğlu. Avrasya İncelemeleri Dergisi (AVİD)7 (2007): 49-54.Dergi makalesi, elektronikEğer DOI (Digital Object Identifier) numarası verilmiş ise eklenir. Eğer yoksa ve yayıncı veya bilim dalı gerekli kılıyor ise erişim tarihi eklenir.SD Baytop, “Eczacılık Öğretimi,” 126.K Baytop, Turhan. “Eczacılık Öğretimi.” Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi. 3: 126-127. İstanbul: Kültür Bakanlığı ve Tarih Vakfı, 1994.Yayımlanmamış bildiriİD Erdal İnönü ve Harun Doğan, “Türk Bilimcilerinin Adlarıyla Anılan Bazı Buluşlar” (Bilim Tarihi, Felsefesi ve Sosyolojisi Çalışma Grubu’nun II. Ulusal Sempozyumu’nda sunulan bildiri, Assos, 18-20 Haziran 2004).SD İnönü ve Doğan, “Türk Bilimcilerinin.”K İnönü, Erdal ve Harun Doğan. “Türk Bilimcilerinin Adlarıyla Anılan Bazı Buluşlar.” Bilim Tarihi, Felsefesi ve Sosyolojisi Çalışma Grubu’nun II. Ulusal Sempozyumu’nda sunulan bildiri, Assos, 18-20 Haziran 2004Yazma eserİD Feyzi, Muhadarat-ı Feyzi, İstanbul, İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi, T6833, 48a.SD Feyzi, Muhadarat-ı Feyzi, T6833, 51b.K Feyzi, Muhadarat-ı Feyzi, İstanbul, İstanbul Üniversitesi Nadir Eserler Kütüphanesi, T6833, 1a-70b.İD Salih b. Nasrullah, Ghayat al-itqan fi tabdir badan al-insan, İstanbul, Süleymaniye Kütüphanesi,Ayasofya 3682, 26a.SD Salih b. Nasrullah, Ghayat al-itqan, Ayasofya 3682, 23b.K Salih b. Nasrullah, Ghayat al-itqan fi tabdir badan al-insan, Istanbul, Süleymaniye Kütüphanesi, Ayasofya 3682, 1a-311a, Kopyalanma tarihi 10 Rebiülevvel 1135 (19 Aralık 1722).Arşiv belgesiİD Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA), Cevdet Askeriye (C.AS.) 71/3352, 9 Şevval 1211 (7 Nisan 1797).SD BOA, C.AS. 71/3352.K Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA). Cevdet Askeriye (C. AS) 71/3352, 9 Şevval 1211 (7 Nisan 1920).İD Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi (TSMA), E. 3202-2=597-2-7.SD TSMA, E. 3202-2=597-2-7.K Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi (TSMA). E. 3202-2=597-2-7.Web sitesiİD “Bilginin İzinde,” Bilim Tarihi, erişim 14 Mart 2018, <a href="http://www.bilimtarihi.org/bilginin_izinde.html">http://www.bilimtarihi.org/bilginin_izinde.html</a>SD “Bilginin İzinde.”K Bilim Tarihi. “Bilginin İzinde.” Erişim 14 Mart 2018. <a href="http://www.bilimtarihi.org/bilginin_izinde.html" target="_blank">http://www.bilimtarihi.org/bilginin_izinde.html.</a>E-posta veya metin iletisiGenellikle yalnızca dipnotlarda verilir. Kaynakçada yer alma zorunluluğu yoktur.d Gökşin Sanal, yazara e-posta iletisi, 16.10.2015.

<a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/4D3DB634524B49BE908F6D83B1AD7D20" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a> <a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/9245DE15C8894AA38305B21FC612E365" target="_blank">Kapak sayfası</a><a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/8DD9D2E26A804C5F809B7EF58CDB00BF" target="_blank">Yazarlara Bilgi Metni</a>

Aşağıdaki listede eksik olmadığından emin olun: <ul><li>Makalenin türü</li><li>Başka bir dergiye gönderilmemiş olduğu</li><li>İngilizce yönünden kontrolünün yapıldığı</li><li>Yazarlara Bilgide detaylı olarak anlatılan dergi politikalarının gözden geçirildiği</li><li>Referansların derginin benimsediği Chicago Manual of Style’ı temel alan referans sistemine uygun olarak düzenlendiği</li></ul><a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/4D3DB634524B49BE908F6D83B1AD7D20" target="_blank">Telif Hakkı Anlaşması Formu</a> (Yazar, makale yayına kabul bilgisini aldıktan sonra göndermelidir.)Daha önce basılmamış materyal (yazı-resim-tablo) kullanılmış ise izin belgesi<a href="https://cdn.istanbul.edu.tr/file/JTA6CLJ8T5/9245DE15C8894AA38305B21FC612E365" target="_blank">Kapak sayfası</a><ul><li>Makalenin kategorisi</li><li>Makale dilinde ve İngilizce başlık</li><li>Yazarların ismi soyadı, unvanları ve bağlı oldukları kurumlar (üniversite ve fakülte bilgisinden sonra şehir ve ülke bilgisi de yer almalıdır), e-posta adresleri</li><li>Sorumlu yazarın e-posta adresi, açık yazışma adresi, iş telefonu, GSM, faks numarası</li><li>Tüm yazarların ORCID’leri</li></ul>Makale ana metni<div><ul><li>Önemli: Ana metinde yazarın / yazarların kimlik bilgilerinin yer almamış olması gerekir.</li><li>Makale dilinde ve İngilizce başlık</li><li>Özetler: 180-200 kelime makale dilinde ve 180-200 kelime İngilizce</li><li>Türkçe tüm makaleler için İngilizce extended abstract (600-800 kelime), İngilizce dışında yer alan yabancı dillerdeki makaleler için hem Türkçe hem İngilizce extended abstract (600-800 kelime)</li><li>Anahtar Kelimeler</li><li>Makale ana metin bölümleri</li><li>Teşekkür, Çıkar çatışması, Finansal destek belirtilmelidir</li><li>Kaynaklar</li><li>Tablolar-Resimler, Şekiller (başlık, kaynak ve alt yazılarıyla)</li></ul></div>

Sayı Türü	Regular
Editör(ler)	Esra Özsüer, M. Sait Türkhan
Kapak (PDF)
Ön Sayfalar (PDF)

Avrasya İncelemeleri Dergisi

CİLT 6, SAYI 1, 2017

RUMELİ FÂTİHİ SÜLEYMAN PAŞA’YA DAİR BAZI MESELELER VE NOTLAR

MAĞLUBİYETİ UNUTTURAN TÖREN: ESARETTEN KURTULAN GAZİ OSMAN PAŞA’NIN İSTANBUL’DA KARŞILANIŞI

1847-1848 KOLERA SALGINI VE OSMANLI COĞRAFYASINDAKİ ETKİLERİ

RUSYA FEDERASYONU’NUN ARKTİKA POLİTİKASI

Stephen Mitchell, Geç Roma İmparatorluğu Tarihi M.S. 284-641, (çev. Turhan Kaçar), Türk Tarih Kurumu yay., Ankara 2016, xxvii+750, 10 harita ve 33 levha, ISBN 978- 975- 3246-3

BİLGİ

PAYLAŞ